Ο Σταμάτης Βερυκοκίδης 75 ετών, χειρούργος οδοντίατρος ήρθε στο Μάτι το 1956. Όπως λέει στο Star, ήταν μία περιοχή κοντά στη Αττική, δεν υπήρχανε δρόμοι και οι μόνιμοι κάτοικοι ήταν 5.
Τα καλοκαίρια, ο πατέρας μου ήθελε να έχει τα 4 παιδιά του στη εξοχή, και αγόρασε ένα οικόπεδο δίπλα στη θάλασσα… τότε που τα οικόπεδα δεν ήταν και τόσο ακριβά, λέει ο κύριος Βερυκοκίδης.
«Εδώ έζησα τα παιδικά μου χρόνια, τα εφηβικά μου.. το μάτι ήταν μια μαγεία που την περιμέναμε να έρθει με το κλείσιμο των σχολείων» εξομολογήθηκε.
Ξεφυλλίζει τα ασπρόμαυρα οικογενειακά άλμπουμ, γυρίζει τον χρόνο πίσω και μας ταξιδεύει στο Μάτι των παιδιών του χρόνων.
Αυτό το Μάτι δεν υπάρχει πια.. όχι επειδή πέρασαν τα χρόνια… επειδή η φωτιά πήρε μαζί της ανθρώπους αγαπημένους, επειδή έκαψε το πράσινο και άφησε στάχτες… επειδή δεν θα κολυμπήσουν ξανά στην παραλία του Ματιού χωρίς να περάσουν από μπροστά τους οι εικόνες της 23ης Ιουλίου.
«Στα αυτιά μου αντηχεί η φωνή της αγαπημένης φίλης Μαίρης Κούκλα που μου φώναζε στο τηλέφωνο «βοήθεια Σταμάτη καίγομαι». Είχε προβλήματα δυσκινησίας. Μπορούσε να σωθεί και κάηκε μαζί με τον άντρα της» τόνισε χαρακτηριστικά.
Από το Γκύζη στο Μάτι με ένα ποδήλατο
«Από το Γκύζη στο κόκκινο Λιμανάκι με ένα ποδήλατο.. κι από τότε.. κάθε καλοκαίρι στο Κόκκινο Λιμανάκι. Αυτή τη μνήμη δεν θα μου τη σβήσει η φωτιά, όπως δεν θα μου σβήσει τις παιδικές και τις εφηβικές μου αναμνήσεις» δήλωσε ο δημοσιογράφος Αργύρης Κωστάκης και συμπλήρωσε: «Ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που σώθηκε από το κόκκινο λιμανάκι. Κυριολεκτικά ο τελευταίος άνθρωπος».
Ο Αργύρης είναι τυχερός.. είναι ζωντανός.. και αυτός και οι δικοί του άνθρωποι.. ούτε οι τοίχοι του σπιτιού των νοιάζουν.. μόνο οι αναμνήσεις…
«Το σπίτι δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει το δημοσιογραφικό μου αρχείο, μια φιγούρα του Σπαθάρη, ένα βιβλίο του Πόρκια και τα σχολικά μου λευκώματα» εξομολογήθηκε.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
