«Ο πρώτος και καλύτερος φίλος μου δεν υπάρχει πια. Είχα την αφάνταστη τύχη να γνωρίσω, να γελάσω, να συνομιλήσω, να ταξιδέψω, να παίξω, να κάνω τα πάντα και τίποτε απολύτως με έναν τόσο καλό, όσο και ευφυή άνθρωπο. Λοιπόν, ο πατέρας μου πέθανε χθες το βράδυ», έγραψε ο σκηνοθέτης Ραφαέλ Γκλυξμάν για τον πατέρα του.
Γεννήθηκε το 1937 στα περίχωρα του Παρισιού, από Εβραίους γονείς αυστριακής καταγωγής που συμμετείχαν στην αντίσταση κατά των ναζί. Σπούδασε Φιλοσοφία και συνεργάστηκε με τον Ρεϊμόν Αρόν στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας.
��νάμεσα στα δεκαεπτά βιβλία που έχει ως σήμερα στο ενεργητικό του ξεχωρίζουν τα «Πραγματεία περί πολέμου» (1967), μια μελέτη πάνω στον Κλαούζεβιτς, το δοκίμιό του πάνω στο Κράτος, τον Μαρξισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τίτλο «Η μαγείρισσα και ο ανθρωποφάγος» (1974), «Οι δάσκαλοι της σκέψης» (1977), μελέτη πάνω στον Χέγκελ, τον Μαρξ και τον Νίτσε, «Το τέλος του Κομμουνισμού σημαίνει την επιστροφή στην ιστορία» (1989), σε συνεργασία με τον Βάτσλαβ Χάβελ, και «Η ρωγμή του κόσμου» (1994), μια φιλοσοφική προσέγγιση της μάστιγας του AIDS.
Στο βιβλίο του «Παλιός και Νέος Φασισμός» σημειώνει: «Ο φασισμός δεν είναι ένα ηθικό παράπτωμα οφειλόμενο στην απρονοησία ορισμένων ελίτ. Είναι η λευκή τρομοκρατία της εποχής, είναι η τελειοποιημένη μορφή της αντεπανάστασης την εποχή του ιμπεριαλισμού».
Την τελευταία δεκαετία το ενδιαφέρον του Αντρέ Γλυξμάν συγκεντρώθηκε στη σταδιακή παρακμή και πτώση του κομμουνισμού. Έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με τον Μπερνάρ Κουσνέρ (ιδρυτή των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» και άλλοτε υπουργό Υγείας της Γαλλίας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης), ενώνοντας τις δυνάμεις τους προκειμένου να παρέμβουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια διεθνών κρίσεων, όπως ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας και οι σφαγές της Τσετσενίας που αποτελούν τη «μαύρη τρύπα» της ηθικής μας.
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
