Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, υπό την καθοδήγηση του Giovanni Lancia, γιο του ιδρυτή της μάρκας Vincenzo, o ιδιοφυής Vittorio Jano –ένας από τους σημαντικότερους μηχανικούς στην ιστορία του αυτοκινήτου- δημιούργησε μια σειρά σπορ αυτοκινήτων που έδειχναν ότι η Lancia δεν θα αργούσε να εμπλακεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 που τότε μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα.
Η D23 βασισμένη σε ένα σωληνωτό πλαίσιο είχε πολύ καλή αεροδυναμική και κυρίως εξαιρετική ισορροπία, στοιχείο στο οποίο σημαντικό ρόλο έπαιζε και η “transaxle” τοποθέτηση του συστήματος μετάδοσης, όπου ο εμπρός τοποθετημένος κινητήρας συνεργάζεται με ένα τοποθετημένο στον πίσω άξονα κιβώτιο ταχυτήτων. Πολύ σύντομα, το 1953, οι Lancia και Jano εξέλιξαν την D23 στην D24, ένα ακόμα πιο ισχυρό, πιο αεροδυναμικό, αλλά και πιο κομψό αυτοκίνητο.
Σε συνδυασμό με τον V6 κινητήρα τωv 3.284 κ.εκ. απόδοσης 265 ίππων, η D24 έφτανε τα 260χλμ./ώρα, εντυπωσιάζοντας εκτός από την εμφάνιση της και με την ταχύτητα της. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του μοντέλου ξεκίνησαν άμεσα, με την D24 να κατακτά νίκες στους σημαντικότερους αγώνες της εποχής, με μεγάλα ονόματα, όπως εκείνα του θρυλικού Juan Manuel Fangio που νίκησε στο Carrera Panamericana του 1953, του Piero Taruffi, νικητή των Targa Florio και Giro di Sicilia του 1954 και βέβαια του μεγάλου Alberto Ascari που την ίδια χρονιά έκοβε πρώτος το νήμα στο 1000 Miglia. Έχοντας δείξει με τον καλύτερο τρόπο τη δυναμική της, η Lancia τον Οκτώβριο του 1954 θα αποχωρούσε από τους αγώνες σπορ αυτοκινήτων για να εστιάσει την προσπάθεια της στην Formula 1. Η D24 θα συνέχιζε να απολαμβάνει δημοσιότητα αφού η Lancia προσέφερε μία στον Πρόεδρο της Αργεντινής, Juan Perón, με την οποία συμμετείχε σε αγώνες με τα εθνικά χρώματα της χώρας του (μπλε και κίτρινο).
Η εστίαση στη Formula 1 σήμαινε και το «θάνατο» της εξέλιξης της D24, της D25, η οποία δεν αποτελούσε μόνο ένα σπορ αυτοκίνητο, αλλά και μια πλατφόρμα δοκιμών για το μονοθέσιο D50 με το οποίο θα συμμετείχε η μάρκα στον κορυφαίο θεσμό του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Alberto Ascari, οδηγός της D50, έπεισε τους Lancia και Jano να ετοιμάσουν μια D25 για τη συμμετοχή του στο Carrera Panamericana, αλλά το τραγικό δυστύχημα του Ιταλού οδηγού στις 26 Μαΐου του 1954 κατά τη διάρκεια δοκιμών με τη Ferrari στη Monza σήμαινε και το τέλος της D25.
Αντίστοιχα, η καινοτόμα D50 με την εξαιρετική κατανομή βάρους και την κορυφαία αεροδυναμική απόδοση θα έβρισκε τη λύτρωση της δύο χρόνια αργότερα με τα χρώματα της Ferrari, όπου θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 του 1956 με οδηγό τον Juan Manuel Fangio. Τυπικά μια Ferrari, αλλά ουσιαστικά μια Lancia, η D50 θα έδινε τον 3ο τίτλο της ιστορίας της στην Scuderia Ferrari.
