Δεκατρία χρόνια πέρασαν από την ημέρα που άλλαξε εντελώς η ζωή της 15χρονης τότε Μυρτούς, η οποία είχε πάει για διακοπές στην Πάρο με τη μητέρα της και την αδελφή της.
Η Μυρτώ της Πάρου έχει τα γενέθλιά της: Συγκινούν οι ευχές της μαμάς της!
Το πρωινό της 22ης Ιουλίου 2012, η Μυρτώ και η μητέρα της Μαρία Κοτρώτσου πήγαν στην παραλία, όπως έκαναν κάθε μέρα. Το κορίτσι πήγε μια βόλτα και τότε της επιτέθηκε ο Πακιστανός Αχμάτ Βακάς, ο οποίος τη βίασε και στη συνέχεια την χτύπησε βάναυσα στο κεφάλι, αφήνοντάς την να σιγοσβήνει στα βράχια της παραλίας.
Το κορίτσι εντοπίστηκε σε άθλια κατάσταση. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, έδωσε σκληρή μάχη και τελικά κατάφερε να παραμείνει ζωντανή, καταδικασμένη όμως σε μια ζωή μέσα στη σιωπή, πλήρως εξαρτημένη από τη μητέρα της, που όλα αυτά τα χρόνια στέκεται δίπλα της ακοίμητος φρουρός.
Σήμερα, 13 χρόνια μετά η μητέρα της, με μια ανάρτησή της ξέσπασε και πάλι εναντίον του ανθρώπου που καταδίκασε το παιδί της να ανεβαίνει συνέχεια έναν Γολγοθά.
Στην ανάρτησή της η Μαρία Κοτρώτσου αναφέρει:
«13 χρόνια από τότε….2012-2025
Σήμερα ξύπνησα με βαριά διάθεση. Από χθες σκεπτόμουν ότι αύριο είναι η μέρα που σταμάτησε η ψυχή μου να ζει…να νοιώθει να χαίρετε και να ελπίζει.
Πριν λίγο δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μακριά. Δεν έχει σημασία ποιος. Δεν έχει σημασία το ονοματεπώνυμο. Μπορεί να ήταν ένας επώνυμος ή ένας ανώνυμος. Σημασία έχει ότι κάποιος άλλος άνθρωπος εκτός από εμένα θυμήθηκε ότι σαν σήμερα ένα τέρας έλιωσε το κεφάλι του παιδιού μου και το έκανε τετραπληγικό ανίκανο να μιλήσει και να περπατήσει….το καταδίκασε σε μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο χωρίς να μπορεί να εκφράσει ούτε καν την λύπη του.
Και εγώ ένας απλός θεατής της δυστυχίας του, χωρίς να μπορώ να την ανατρέψω.
Και μετά ακούς δώστε μια δεύτερη ευκαιρία… συγχώρεση ίσως…πως; με τι δύναμη; με τι κουράγιο; Ποιος το είπε το έζησε και το έκανε; Ας μου πει κάποιος που βρέθηκε στην θέση μου. Όχι που το ξεπέρασε, που το ζει και θα συνεχίσει να το ζει κάθε μέρα στην ζωή του στην καθημερινότητά του 24 ώρες το 24ωρο, ότι το έκανε.. ότι τα κατάφερε… και έπαψε να πονά…
Θεέ μου ας μην ξημέρωνε εκείνη ημέρα 22 Ιουλίου 2012
Κοιτάω τα μάτια σου, κοιτάω το πρόσωπο σου και προσπαθώ να ρουφήξω δύναμη κουράγιο ελπίδα γιατί μόνο εσύ είσαι η πηγή για όλα αυτά.
Η κάθε ανάσα σου είναι που αναβλύζει όλα αυτά.
Και η ζωή συνεχίζεται…»
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.