Συνεχίζεται σήμερα η δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, με τους μάρτυρες που επέζησαν να περιγράφουν λεπτό προς λεπτό τη φρίκη που έζησαν. Οι περιγράφες τους στη δικαστική αίθουσα προκαλούν ανατριχίλα.
Μάτι: «Νόμιζα ότι ήταν καμένη κουρτίνα, αλλά ήταν η μητέρα μου»
Ανάμεσα σε αυτούς άνθρωποι που έχασαν τους αγαπημένους τους γονείς, τα αδέλφια τους ή τα παιδιά τους. Όπως ένας μάρτυρας που έχασε την κόρη του.
Μάτι: «Πώς να συνεχίσεις να ζεις όταν δεν έσωσες τον έρωτα της ζωής σου;»
«Την ημέρα που ξεκίνησε η φωτιά μύρισε η κόρη μου τη φωτια και αποφάσισαν να επιστρέψουν. Έφυγε ο γαμπρός μου για λίγο και όταν γύρισε βρήκε το σπίτι να έχει πάρει φωτιά. Άρπαξε το μωρό και έφυγε. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς τόσο κοντά στη θάλασσα κάηκε η κόρη μου. Δεν πέρασαν περιπολικά, πυροσβεστικά», είπε συγκινημένος και καυτηρίασε την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού την ημέρα εκείνη.
«Δεν το χωράει το μυαλό μου. 4,5 χρόνια τώρα είμαστε διαλυμένοι. Δεν το χωράει ο νους μας πώς έφυγε η κόρη μου. Πήραμε έναν σάκο με κόκκαλα σε ένα φέρετρο σφραγισμένο και έτσι τη θάψαμε. Το παιδί της ζούσε σε εμάς δύο χρόνια, μετά το πήρε ο μπαμπάς του», περιέγραψε και στη συνέχεια μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το εγγονάκι του σήμερα:
«Έχει απόσπαση προσοχής. Με το παραμικρό παίρνει εισπνεόμενα. Αναπολεί τη μαμά του, την αναζητάει. Ζητάει αγκαλιές από τη γιαγιά και αμεένα και λέει "έτσι έκανε η μαμά μου"».
Παραμονή Χριστουγέννων ανάψαμε μαζί με το παιδί τα καντήλια και είπε τα κάλαντα στη μαμά του πάνω από τον τάφο της.
«Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με αυτό. Δεν ήταν μόνο η κόρη μου, ήταν 104 άτομα. Δεν ξέρω πώς θα αντέξω...», είπε και λύγισε.
Το θύμα είχε βρεθεί στο Μάτι για μια ημέρα. Όπως είπε ο πατέρας του, η οικογένειά της είχε πάει διακοπές στην Εύβοια και σταμάτησαν μια μέρα σε έναν φίλο τους στην περιοχή.
Μάτι: «Δε θα ξεχάσω ποτέ τα ουρλιαχτά από τους καμένους»
Συγκλονιστική είναι και η περιγραφή ακόμα μίας μάρτυρα, η οποία έδωσε στην πρόεδρο έναν φάκελο με φωτογραφίες. Στη συνέχεια μίλησε για τις εικόνες Αποκάλυψης που βίωσε η ίδια εκείνο το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου.
«Προσευχόμουν να κρατηθώ ζωντανή να δω ξανά τους δικούς μου ανθρώπους και δόξα τον θεό είμαι ζωντανή νεκρή», είπε αρχίζοντας την ομιλία της με λιγμούς.
Τα ουρλιαχτά από τους καμένους, τα κλάματα των παιδιών, των σκυλιών, δε θα τα ξεχάσω ποτέ.
«Δίπλα μου ήταν η Μαργαρίτα με το νεογέννητο μωρό της, καμμένοι και οι δύο. Φώναξα έναν φίλο να τη βοηθήσει και πράγματι έκατσε μαζί της. Κάνανε ανάνηψη στο μωρό. Η μαμά του προσπαθούσε να το θηλάσει, να το κρατήσει στη ζωή», περιέγραψε σοκαρισμένη μέχρι σήμερα.
Έπειτα, μίλησε για τον δικό της αγώνα να κρατηθεί ζωντανή, κολυμπώντας για ώρες στη θάλασσα.
«Εμείς πάνω κάτω στη θάλασσα. Τραυματίζαμε τα πόδια μας στα βράχια. Δίναμε κουράγιο η μια στην άλλη. Έλεγα στη φίλη μου "σβήνω"... Και πράγματι ο θεός μας βοήθησε. Και περνούσαν οι ώρες. Εμείς αβοήθητοι, χωρίς να περνάνε σειρήνες από πυροσβεστικά. Καλούσες αστυνομία, πυροσβεστική, λιμενικό και κανείς δεν απαντούσε. Ήταν σαν να ζω ταινία επιστημονικής φαντασίας».
«Απόλυτο σκοτάδι. Δε βλέπαμε στο ένα μέτρο τον διπλανό μας και παλεύαμε να μείνουμε ζωντανοί. Εύχομαι σε κανέναν να μην το νιώσει. Καμία ενημέρωση, καμία βοήθεια. Όταν κάηκαν τα πάντα βγήκαμε έξω. Είδα πολλούς καμένους. Πιάσαμε μια κυρία από τα μπράτσα να τη βοηθήσουμε και μας έμειναν στα χέρια οι σάρκες της. Τρέμαμε γυμνοί σαν ψάρια... Έξι ώρες μετά είδαμε καΐκια...», περιέγραψε.
