Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες όσων βγήκαν ζωντανοί από την πύρινη λαίλαπα. Οι διασωθέντες μίλησαν στον Γιάννη Σωτηρόπουλο για το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του STAR, για τα λάθη που στοίχισαν ζωές, τον Γολγοθά της γραφειοκρατίας και τις εικόνες που στοιχειώνουν τα όνειρά τους.
«Κάηκε το σπίτι μου και το κράτος με τιμωρεί»
«Έχω νευρική κρίση κύριε. Κάηκε το σπίτι μου, όλο και το κράτος με τιμωρεί να κάνω αιτήσεις. Άλλαξαν σήμερα τα έντυπα. Σήμερα μου το είπαν. Η κόρη μου έκανε άλλα… Αλαλούμ!. Τραγέλαφος!»
«Δεν ναυάγησα στη θάλασσα, ναυάγησα στη στεριά»
«Θαλασσοπνιγόμουν μια ζωή γιατί δεν υπάρχει χειρότερο επάγγελμα από αυτό του ναυτικού. Ο ναυτικός στερείται τη ζωή. Ναυτικός; Συνταξιούχος πλοίαρχος του ναυτικού. Δεν ναυάγησα στη θάλασσα, ναυάγησα στη στεριά» λέει ο Κλεάνθης Ρόρης.
«Εγώ φορούσα ένα σορτσάκι και οδηγούσα ξυπόλητος» περιγράφει άλλος πολίτης.
«Από τη στιγμή που κατάλαβα τον κόσμο, είναι το κράτος του Αραμπά…»
«Οι εθελοντές είναι η ωραία Ελλάδα».
«Ποτέ δε λησμονούμε τις τρυφερές υπάρξεις που κατάπιε η λαίλαπα»
«Η καλύτερη μου φίλη κάηκε μέσα στο αυτοκίνητο.Σωθήκαμε μόνοι μας»
«Γλίτωσα ένα τέταρτο νωρίτερα. Δε με ειδοποίησε κάποιος… το κάρμα το καθενός. Είμαστε ένα στιγμιότυπο σε αυτή τη ζωή. Ένα στιγμιότυπο μόνο… Ζούμε λόγω αυτοδιαχείρισης δε μας προστατεύει κανένας πια. Εκείνη την ημέρα ο καθένας σώθηκε από πρωτοβουλία δική του. Δεν ξέραμε ότι θα χαθούν άνθρωποι»
«Ζω 20 χρόνια εδώ. Μόλις ακούω φωτιά φεύγω. Λυπάμαι που το λέω αλλά οι εικόνες είναι πολέμου. Έχουμε πόλεμο»
«Να ζείτε κάθε δευτερόλεπτο και να μην κλαίτε για τίποτα υλικό. Μόνο για τους ανθρώπους»
«Δεν μπορούσα να βρω τον γιο μου»
«Δεν προλάβαμε… εγώ που θεωρούμαι έμπειρος και έχω δει τόσες φωτιές στον Βουτζά, νόμιζα ότι δεν θα περάσει την Μαραθώνος ήταν τόσο γρήγορη και δυνατή. Έφυγα 3- 4 λεπτά πριν και εγκλωβίστηκα στο Κόκκινο Λιμανάκι, κάηκε εκεί το αυτοκίνητό μου. Είχα τον γιο μου μέσα που είναι 16 χρονών και μου λέει πάω να σώσω τον παππού και τη γιαγιά. Και τον έχασα για μια ώρα. Το μόνο που σκεφτόμουν το παιδί μου να ‘ναι καλά που τον άφησα μέσα στη φωτιά»
«Κάηκε το σπίτι μου ολοσχερώς κάηκε το σκυλί μου»
«Μας άφησαν μόνους, μας εγκατέλειψαν. Παλιά ένα πευκάκι καιγόταν και χτυπούσαν οι καμπάνες… τώρα τίποτα τίποτα -τίποτα…»
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΓΙΝΕ ΚΟΛΑΣΗ
«Έχουμε τέτοια ζαλάδα που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Ζούσαμε σε έναν παράδεισο και τώρα ζούμε σε ερείπια. Αν ‘θέλαν αυτό το πέτυχαν»
«Κάθε μέρα πάμε και σε μία κηδεία. Κάθε μέρα σε μία κηδεία»
ΜΑΣ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΜΑΤΙ
Η Μαραθώνος ήταν άδεια και μας έστελναν στο Μάτι και δεν παραιτούνται, δεν ζητάνε συγνώμη για τις ζωές που χάθηκαν.
Και από τις τρεις εισόδους του Βουτζά, μας έστελναν στο Μάτι. Με κοινή λογική δεν πήγαμε στο Μάτι και σωθήκαμε. Δεν ξέρουμε από πού ήρθαν οι αστυνομικοί. Εκτελούσαν εντολές. Δεν φταίνε. Αυτό τους είπαν αυτό έκαναν. Ήταν έγκλημα. Πήραν στον λαιμό τους ανθρώπους και παιδιά. Έπρεπε να παραιτηθούν από τύψεις. Εγώ δεν ξέρω ανθρώπους που να έχουν πεθάνει τόσοι άνθρωποι και να λένε ότι θα έκαναν το ίδιο»
«Θα το βλέπουμε σαν εφιάλτη σε όλη μας τη ζωή. Μας στιγμάτισαν»
