Σαν σήμερα, 25 Ιουνίου του 1987, ο 27χρονος φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Παναγιώτης Φραντζής ομολογεί ότι σκότωσε τη γυναίκα του Ζωή, 18 ετών, τεμάχισε το πτώμα της σε 16 κομμάτια και τα πέταξε σε κάδο απορριμάτων στα Κάτω Πατήσια. Πρόκειται για ένα από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα στα ποινικά χρονικά της χώρας μας!
Ο ρακοσυλλέκτης που βοήθησε στην εξιχνίαση του εγκλήματος και η ομολογία του δράστη
Την Πέμπτη, 25 Ιουνίου 1987 ένας συλλέκτης γραμματοσήμων ψάχνοντας στα σκουπίδια για φακέλους, θα ανοίξει μια σακούλα σε έναν κάδο επί της οδού Αιλιανού στα κάτω Πατήσια. Εκεί σοκαρισμένος θα αντικρίσει τα διαμελισμένα μέλη μιας ακέφαλης γυναίκας. Στη συνέχεια θα ειδοποιήσει τις αρχές στις οποίες θα πει: «Νόμισα ότι είναι χοιρινό κρέας. Μόλις το αναποδογύρισα διαπίστωσα ότι ήταν κομμάτι από γυναικείο σώμα».
Ο δράστης ομολόγησε στην κατάθεση του ότι κύρια αιτία ήταν η ζήλεια κατηγορώντας ωστόσο και πάλι τη Γαρμανή… «Είχε έντονη φιλαρέσκεια. Της άρεσε να τραβάει πάνω της τις ματιές των αντρών, αλλά αυτή να μη δίνει σημασία. Η σχέση μας ήταν τρομερά δύσκολη»
Πώς οι αρχές οδηγούνται στα ίχνη του δολοφόνου Παναγιώτη Φραντζή
Μια απόδειξη κρεοπωλείου που βρέθηκε σε μια από τις σακούλες, οδήγησε την αστυνομία στην περιοχή και τελικά στα ίχνη του ζεύγους Φραντζή. Όταν ο δολοφόνος πληροφορήθηκε την αποτυχία του σχεδίου του, αποφάσισε να παραδοθεί στην αστυνομία.
Ο Παναγιώτης Φραντζής παρουσιάστηκε στην αστυνομία και ομολόγησε ότι είχε τεμαχίσει το πτώμα της συζύγου του, αλλά δεν παραδέχτηκε ότι τη σκότωσε. Επέμενε στον ισχυρισμό του ότι η κοπέλα τραυματίστηκε θανάσιμα χτυπώντας το κεφάλι της στο κρεβάτι. Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο σοκάροντας την κοινή γνώμη.
Η δημοσίευση από την εφημερίδα «Έθνος» της φωτογραφίας του ακέφαλου τεμαχισμένου πτώματος, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και καταγγελιών. Κατά την αναπαράσταση του τεμαχισμού, ο Φραντζής άφησε άφωνο το πανελλήνιο όταν ρωτήθηκε, πως είχε καταφέρει να τεμαχίσει το πτώμα με τόση ακρίβεια: «Δεν είναι ανάγκη να δουλεύω σε κρεοπωλείο για να ξέρω. Είναι πολύ εύκολο. Δεν είναι τίποτα το δύσκολο, αρκεί να σημαδεύεις τις κλειδώσεις».
Η γνωριμία του Παναγιώτη Φραντζή με τη Ζωή Γαρμανή
Η γνωριμία του Παναγιώτη και της Ζωής έγινε τον Οκτώβριο του 1985 σε μια καφετέρια, κοντά στο σχολείο της κοπέλας στην Πλατεία Κολιάτσου. Εκείνος ήταν 25 ετών και η Ζωή μόλις 16 ετών.
«Είναι πανέμορφη, την ερωτεύτηκα και έτσι άρχισε ο δεσμός μας», εκμυστηρεύτηκε αργότερα ο Φραντζής, ο οποίος ακολουθούσε τη Ζωή ακόμα και στις οικογενειακές της διακοπές στη Ναύπακτο για να τη βλέπει κρυφά.
Ωστόσο σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Φραντζής τη ζήλευε και η σχέση παρουσίαζε προβλήματα από την αρχή. Οι φίλοι του ζευγαριού θα καταθέσουν αργότερα ότι ο Φραντζής είχε χαστουκίσει στο παρελθόν δημόσια τη Ζωή.
Το ζευγάρι τσακωνόταν συχνά για ασήμαντους λόγους, με αποτέλεσμα τρεις μήνες μετά να χωρίσει. Ο Φραντζής τότε αρραβωνιάστηκε μια άλλη κοπέλα, προκαλώντας τη ζήλια της Ζωής, η οποία τον προέτρεψε να χωρίσει και να παντρευτούν. Όπως και έγινε. Ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας τον Δεκέμβριο του 1986.
Η νύχτα της δολοφονίας
Το βράδυ της 24ης Ιουνίου του 1987 το ζευγάρι είχε πάει βόλτα και επέστρεψαν σπίτι τσακωμένοι.
Η λογομαχία που ακολούθησε δεν κράτησε για πολύ και όπως ισχυρίστηκε ο δράστης, συμφιλιώθηκαν και συνευρέθηκαν ερωτικά. Μετά ξέσπασε νέος καυγάς, τον οποίο -όπως είπε- προκάλεσε η γυναίκα του. Ο Φραντζής ισχυρίστηκε: «Βγήκα εκτός εαυτού. Τα ‘χασα και δεν ήξερα τι έκανα. Την άρπαξα και την έσπρωξα με δύναμη στην άκρη του κρεβατιού, χτυπώντας το κεφάλι της, το οποίο έβγαλε και αίματα. Βρισκόμουνα, όπως αντιλαμβάνεστε σε πλήρη σύγχυση. Η Ζωή ήταν κάτω. Πλησίασα για να δω αν αναπνέει κι αν έχει σφυγμούς. Πιάνοντας το χέρι της, διαπίστωσα ότι δεν είχε σφυγμούς. Ήταν νεκρή».
Όμως, ο υποδιοικητής της Ασφάλειας Αττικής θα καταρρίψει τους ισχυρισμούς του: «Ψεύδεται ο δράστης. Στα εργαστήρια της ιατροδικαστικής μας είπαν ότι η κοπέλα πρέπει να πέθανε από στραγγαλισμό. Βρέθηκαν ασφυκτικά φαινόμενα στον πνεύμονα και την καρδιά».
Αμέσως μετά το έγκλημα μεταφέρει το πτώμα στην μπανιέρα και με ένα κρητικό μαχαίρι και ένα σφυρί θα τεμαχίζει για ώρες τη Ζωή, την οποία θα διαμελίσει σε κομμάτια για να καλύψει τα ίχνη του. Για να είναι σίγουρος, μάλιστα, ότι το πτώμα ακόμη και αν βρεθεί δεν θα μπορεί να αναγνωριστεί, έφτασε στο σημείο να την αποκεφαλίσει...
«Ήμουν σε κακή κατάσταση. Έκανα εμετό όταν την τεμάχιζα και σταματούσα. Ξανάρχιζα. Υπήρχε και μια έντονη μυρωδιά από τα αίματα. Όμως την αγαπώ. Την αγαπώ πολύ», θα πει στους αστυνομικούς.
Θα βάλει τα μέλη της Ζωής σε σακούλες σκουπιδιών και θα τα πετάξει στους κάδους, βέβαιος ότι έχει κάνει το τέλειο έγκλημα. Το μαχαίρι θα το πετάξει στην Πειραϊκή και δεν θα βρεθεί ποτέ.
Η δίκη και η αποφυλάκιση
Η δίκη του Φραντζή ξεκινά τον Σεπτέμβριο του 1988 και ήταν όπως αναμενόταν πρώτο θέμα στα μέσα της εποχής.
Στην απολογία του επιμένει στο σενάριο του δυστυχήματος: «Δεν τη σκότωσα. Ήταν ατύχημα. Δέχομαι μόνο την προσβολή νεκρού. Δεν τη στραγγάλισα. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που δεν έδειξα ψυχραιμία τη στιγμή που πέθανε η Ζωή. Φονιάς δεν είμαι εγώ και ούτε πρόκειται να γίνω».
Ο εισαγγελέας είχε ζητήσει τη θανατική καταδίκη του, έστω και αν η ποινή είχε καταργηθεί από το 1972. «Κανένα ζώο του ζωικού βασιλείου δεν θα έκανε τέτοιο έγκλημα», είπε στην αγόρευσή του.
Την 1η Οκτωβρίου 1988, ο Παναγιώτης Φραντζής κρίθηκε (με ψήφους 5-2) ένοχος ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και περιυβρίσεως νεκρού και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Κατ’ έφεση δίκη δεν έγινε επί της ουσίας ποτέ, αφού ενώπιον του Μ.Ο. Εφετείου Αθηνών, το αίτημα του κρατουμένου στις φυλακές Κορυδαλλού Φραντζή για αναβολή λόγω αιφνίδιου κωλύματος υγείας το οποίο επικαλέστηκε (γαστρορραγία την ημέρα της δίκης) απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα η έφεσή του να απορριφθεί ως ανυποστήρικτη. Η ποινή της ισόβιας κάθειρξης και φυλάκισης δύο ετών για το αδίκημα της περιύβρισης νεκρού παρέμεινε.
Ο Παναγιώτης Φραντζής έμεινε στη φυλακή 18 χρόνια. Στο διάστημα αυτό έκανε χρήση της νομοθετικής ρύθμισης περί εκπαιδευτικών αδειών των κρατουμένων και συνέχισε τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ, χωρίς ωστόσο να τις ολοκληρώσει. Από το 2003 υπέβαλε 6 φορές αίτημα για υφ’ όρον απόλυση, αλλά απορρίφθηκε από το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο με την αιτιολογία ότι «μόνο με τη συνέχιση της κράτησης μπορεί να αποτραπεί η από αυτόν τέλεση άλλων αδικημάτων».
Τελικά αποφυλακίστηκε στις 20 Οκτωβρίου του 2005.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
