Συνεχίζεται η δίκη για τη φωτιά στο Μάτι, με τους μάρτυρες να συγκλονίζουν και σήμερα με τις καταθέσεις τους για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν.
Η κ. Β. Μ., η οποία έχασε στη φωτιά τον αδελφό της και μια φίλη της μητέρας της, ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όσα βίωσε στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018.
Μάτι: Συγκλονίζουν οι γονείς της Μαργαρίτας που κάηκε μαζί με το μωρό της
Ντυμένη στα μαύρα ανέβηκε στο βήμα και φανερά ταραγμένη προσπάθησε να διηγηθεί όλα όσα συνέβησαν μέχρι τη στιγμή που ένα ψαροκάικο βρήκε εκείνη και τη μητέρα της να προσπαθούν να μείνουν ζωντανές μέσα στη θάλασσα.
Όπως είπε, η μητέρα της βρισκόταν στο Μάτι, στο σπίτι μιας φίλης της κι εκείνη με τον αδελφό της πήγαν το απόγευμα της φωτιάς. Υπήρχε μια βαριά ατμόσφαιρα και αρκετός καπνός, όμως δεν υπήρχε καμία προειδοποίηση και καμία ενημέρωση ότι η φωτιά πλησιάζει απειλητικά στο Μάτι.
Συγκλόνισε ο πυροσβέστης που έχασε σύζυγο και μωρό στη φωτιά στο Μάτι
«Αποφασίζουμε να ανέβουμε στην ταράτσα, να δούμε τι γίνεται. Άρχισαν να πέφτουν μαύρες στάχτες στα ρούχα μου. Σε συνδυασμό με την αποπνικτική ατμόσφαιρα αποφασίζουμε να φύγουμε. Εγώ έφυγα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες. Το περιβάλλον ήταν αγνώριστο. Μπήκαμε στο αμάξι της φίλης μας που ήξερε την περιοχή. Υπήρχε παντού κατάσταση πανικού», είπε η μάρτυρας αρχικά, προσθέτοντας ότι από τον δήμο Ραφήνας δεν τους έδωσαν καμία ενημέρωση.
Μάτι: «Δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για εκκένωση»
«Θέλαμε να πάμε προς Ραφήνα, αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός. Αφήσαμε το αμάξι στα αριστερά του δρόμου, σε κατάστημα με παραλιακά, ακριβώς πάνω στην Αργυρά Ακτή. Η μητέρα μου έπιασε το χέρι του αδελφού μου. Ήταν ιδρωμένο, ήταν έντρομος. Δεν προλαβαίναμε να κάνουμε κάτι άλλο. Δίπλα μας ήταν η θάλασσα. Μέσα σε δευτερόλεπτα έπιασε φωτιά ένα πεύκο δίπλα μας. Αν αργούσαμε τρία λεπτά να φύγουμε θα μας έκαιγε η φωτιά στο αμάξι», συνέχισε με τη φωνή της να σπάει από την ταραχή.
Μάτι: «Το παιδί είπε τα κάλαντα στη μαμά του πάνω από τον τάφο της»
Και εκείνη, όπως και όλοι οι μάρτυρες επανέλαβε ότι δεν υπήρξε καμία προειδοποίηση. Δε χτύπησε καμία καμπάνα, δεν βγήκε ο στρατός ή η πυροσβεστική για να ενημερώσει τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτι τους.
«Αυτό το τέταρτο αν είχαμε ενημερωθεί θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα», είπε η μάρτυρας.
Μάτι: «Μάνα εγκαταλείπω»
Ο αέρας λυσσομανούσε, οι φλόγες τύλιγαν τα πάντα στο πέρασμά τους και η θάλασσα φαινόταν η μόνη επιλογή σωτηρίας.
Μάτι: «Νόμιζα ότι ήταν καμένη κουρτίνα, αλλά ήταν η μητέρα μου»
«Μπήκαμε μέσα στο νερό τρέχοντας. Η φίλη της μαμάς δε μίλαγε, λες κι ήξερε τι θα συμβεί. Συναντήσαμε κι άλλους ανθρώπους, που προσπαθούσαν να αποφύγουν τη φωτιά. Κολυμπούσαμε όλο και πιο βαθιά. Μετά τον καπνό και τη φωτιά ξεκίνησαν τα κύματα. Η θάλασσα ήταν τρομακτική. Η μητέρα μας έλεγε “μη χαλάτε οξυγόνο, να είστε ήρεμοι”. Μετά από αρκετή ώρα πέθανε η φίλη της μαμάς. Δεν είχε άλλες δυνάμεις. Της είπε “πες στα παιδιά ότι τα αγαπώ”. Έμεινε με ανοιχτά μάτια, έβγαζε αφρούς από το στόμα. Την κρατούσε δίπλα της η μητέρα μου γιατί ήθελε να την πάει στα παιδιά της», συνέχισε την κατάθεσή της η μάρτυρας.
Μετά από λίγο και ο αδελφός της άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του και να μην αντέχει άλλο.
Μάτι: «Πώς να συνεχίσεις να ζεις όταν δεν έσωσες τον έρωτα της ζωής σου;»
«Μετά από λίγη ώρα ο αδελφός μου άρχισε να παραπονιέται για τα πόδια του. Ήταν γεροδεμένος, καλός κολυμβητής. Πανικοβλήθηκε όμως και είπε στη μαμά μας “μάνα εγκαταλείπω”. Τον είδαμε μετά από δύο κύματα γυρισμένο ανάποδα. Είχε πνιγεί. Η μητέρα μου δεν ξέρω πώς άντεξε. Δεν ξέρω πώς το αντιμετώπισε. Τον γύρισε, είδε το πρόσωπό του. Ήταν μαύρος, δεν πίστευα ότι είχε φύγει», είπε η μάρτυρας και ξέσπασε σε κλάματα.
Μάτι: «Μας βρήκαν κάτι ψαράδες πέντε ναυτικά μίλια από τη στεριά»
Στη συνέχεια οι δύο γυναίκες έδεσαν τους καρπούς τους για να μην χαθούν. Ο ουρανός ήταν σκοτεινό, αναζητούσαν ένα σωσίβιο για να πιαστούν, έψαχναν ένα ελικόπτερο, που θα τους έσωζε. Φώναζαν απελπισμένες για βοήθεια, μέχρι που κατάλαβαν ότι ήταν ανώφελο.
Δίκη Mάτι: «Με καταδίκασαν να έχω τύψεις που εγκατέλειψα τη μητέρα μου»
«Μετά από ώρα συναντήσαμε 4 – 5 άτομα. Είχε νυχτώσει κανονικά. Η θάλασσα είχε ηρεμήσει και προσπαθούσαμε να προσανατολιστούμε με τα φώτα της Ραφήνας. Προσπαθήσαμε να κολυμπήσουμε, αλλά ήταν ανώφελο, δε θα φτάναμε στη στεριά. Συναντήσαμε τα πτώματα δύο γυναικών. Είπα στη μαμά μου “μαμά θα πεθάνουμε κι εμείς;” Δε μου απάντησε. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Ήταν μαύρη η μούρη της. Συνέχεια τη ρώταγα αν είναι καλά», κατέθεσε η γυναίκα και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Τελικά γύρω στις 23:00 το βράδυ, σχεδόν πέντε ώρες μετά τις περισυνέλλεξε ένα ψαροκάικο με Αιγύπτιους.
Συγκλόνισαν συγγενείς της Σπηλιώτη που έχασε τη ζωή της στη φωτιά στο Μάτι
«Μας πέταξαν προβολείς για να μας δουν. Μετά μας πέταξαν σωσίβια. Άρχισα να κλαίω με αναφιλητά. Δεν ήξερα τι να κάνω, να χαρώ που σώθηκα ή να κλάψω που άφησα πίσω τον αδελφό μου. Ήταν σαν να με είχαν κόψει στα δύο. Μπήκαμε στο βαρκάκι. Επειδή ήμασταν γυμνές μας έδωσαν και φορέσαμε δικές τους μπλούζες. Μας έδωσαν να πιούμε κάτι και να φάμε. Μας βρήκαν πέντε ναυτικά μίλια από την Αργυρά Ακτή».
Μάτι: «Μετά από οχτώ μέρες βρήκαμε τον αδελφό μου, δεν είχε όψη»
Και όταν έφτασαν όμως στην ακτή η κρατική οργάνωση ήταν ανύπαρκτη. Ένας κύριος απλά τις ρώτησε τα ονόματά τους και βγήκαν στο λιμάνι ξυπόλητες κι εντελώς γυμνές. Όπως είπε δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος να τις φροντίσει και να αναλάβει να πάνε σε ασφαλές μέρος.
Μάτι: «Άφησα τη μητέρα μου να καεί για να σώσω τη γυναίκα και το παιδί μου»
«Στο λιμάνι της Ραφήνας συναντήσαμε τον μπαμπά μου και η μαμά μου του είπε για τον αδελφό μου. Από τότε η οικογένειά μου είναι διαλυμένη. Φύγαμε από τη Ραφήνα και για τις επόμενες οχτώ μέρες τον ψάχναμε μέσα στη θάλασσα. Μετά από οχτώ μέρες ο πατέρας μου έδωσε DNA κι έγινε η ταυτοποίηση. Δεν μπορέσαμε ούτε να τον αποχαιρετήσουμε. Οχτώ μέρες μέσα στη θάλασσα, δεν υπήρχε η όψη του. Τον αποχαιρετήσαμε σε λευκό φέρετρο, στα γενέθλιά του. Τη μητέρα μου την έπιασε κρίση πανικού, δεν μπορούσε να αντέξει τον χαμό του αδελφού μου. Ο γιατρός της είπε ότι πρέπει να νοσηλευτεί», συνέχισε και ξέσπασε κοιτώντας το προεδρείο:
Μάτι: «Έβλεπα καμένα μωρά, καμένες μανάδες. Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας»
«Ήμασταν μισή ώρα από τη Βουλή κι επτά λεπτά από τη Ραφήνα. Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα; Πού είναι το κράτος; Φοβάμαι κάθε καλοκαίρι. Φοβάμαι γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει κάποιος να με προστατέψει. Θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Μας επέστρεψαν το πορτοφόλι του αδελφού μου και μύριζε αποσύνθεση από το σώμα του. Ντροπή μας. Το κράτος μας έπεσε σαν τραπουλόχαρτο. Εγκληματικά τα όσα έγιναν».
