Οχτώ μήνες κράτησε η μεγάλη μάχη της Πηνελόπης Κωνσταντάκη. Οχτώ μήνες από το μαύρο εκείνο απόγευμα του Ιουλίου, που το Μάτι έγινε στάχτη και η Ελλάδα πάγωσε μπροστά στην τραγωδία. Η ίδια βρέθηκε πολύ κοντά στον θάνατο, όμως κατάφερε να πάρει εξιτήριο και να επιστρέψει στη ζωή, ελπίζοντας να βρει την κανονικότητά της.
Η κυρία Κωνσταντακάκη είναι η τελευταία μεγαλο-εγκαυματίας που κατάφερε να μείνει ζωντανή και να ανέβει τον δικό της Γολγοθά.
Όπως λέει, μέσα της νιώθει μεγάλο θυμό. Ο δρόμος προς τη λύτρωση ήταν μακρύς και με πολύ πόνο.
Έκανα τέσσερα ή πέντε χειρουργεία, όπου είχα πολλούς πόνους. Ήταν φοβερό, δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Έπεφταν τα κουκουνάρια στους ώμους και τα πόδια μου, γιατί φορούσα βερμούδα και αμάνικο και μου έχουν καταστρέψει τα χέρια και τα πόδια. Πήγα στην εντατική στο Θριάσιο. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, με περίμεναν από μέρα σε μέρα, είπε στο Open.
Οι γιατροί της είπαν ότι κατέρριψε κάθε ιατρικό δεδομένο, κι εκείνη, αν και πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να εγκαταλείπει, είχε στιγμές που η απόγνωση την έκανε να το βάλει κάτω, ευτυχώς μόνο για λίγο.
«Είπα στον αδερφό μου να με αφήσουν να πεθάνω, όμως ήθελε να μου δώσει κι άλλη ευκαιρία κι έζησα. Έμεινα οχτώ μήνες στο νοσοκομείο, τους έξι σε καταστολή στην εντατική», τόνισε.
Οι γιατροί την είχαν ξεγράψει… έλεγαν στους συγγενείς της να πάνε στη Ραφήνα και να ψάξουν για τάφο, καθώς περίμεναν ότι από στιγμή σε στιγμή θα «έφευγε» από τη ζωή.
Όσο για τον εφιάλτη εκείνης της μέρας στο Μάτι, η κυρία Κωνσταντακάκη περιγράφει:
«Βγήκα στον δημόσιο δρόμο και μου είπε η Πυροσβεστική ''δεν μπορείτε να κυκλοφορείτε μόνη σας". Εν τω μεταξύ, είδα έναν νεκρό πεσμένο δίπλα μου. Εκείνη την ώρα, περνούσε ένας γείτονας και με πήγε στη Ραφήνα, ήμουν σε κακό χάλι και με άφησε σε μια καφετέρια. Περίμενα μια ώρα, παραλίγο να λιποθυμήσω. Δεν υπήρχαν ασθενοφόρα, γιατί όλα τα ασθενοφόρα είχαν πάει στο λιμάνι».
