Το 2022 φτάνει στο τέλος του και όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας. Η χρονιά που πέρασε ήταν γεμάτη από ιστορίες ανθρώπων που μας συγκίνησαν, μας έκαναν να κλάψουμε αλλά και να αναθεωρήσουμε, ίσως, πολλά πράγματα.
Ιστορίες ανθρώπων που επέδειξαν μεγαλείο ψυχής και πλέον αποτελούν πρότυπο αλλά και ιστορίες γεμάτες οδύνη και σπαραγμό.
Η τελευταία ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
Βαθιά συγκίνηση προκάλεσε η ιστορία του Ολυμπιονίκη του Tae Kwon Do, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος έδωσε τη δική του, σιωπηλή μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου, το καρκίνωμα nut και έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο.
Ο Ολυμπιονίκης σε μια συγκλονιστική τελευταία ανάρτηση που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του περιέγραψε τον Γολγοθά που πέρασε αυτός και τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Πέθανε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης από καρκίνο - Ο ολυμπιονίκης ήταν 43 ετών
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δε βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Ο μικρός Γρηγόρης που «έφυγε» στα πέντε του από καρκίνο αφήνοντας άδεια την αγκαλιά της μαμάς του
Ανείπωτη θλίψη προκαλεί και η ιστορία του 5χρονου ήρωα, του μικρού Γρηγόρη, που έφυγε από τη ζωή μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο.
Η μητέρα του πραγματικά συγκλονίζει περιγράφοντας στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» το όνειρο που είχε δει με το μικρό αγγελούδι της που έφυγε τόσο γρήγορα από κοντά της.
«Είχα δει ένα όνειρο με τον Γρηγόρη. Μου έλεγε “μαμά μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά”. Του έλεγα “Γρηγόρη μου είμαι πολύ στεναχωρημένη γιατί μου λείπεις” κι εκείνος μου απάντησε “θα δεις σύντομα όλα θα πάνε καλά και θα έχεις άλλο μωράκι στην αγκαλιά σου”», είπε η μητέρα του Γρηγόρη.
«ΕΛΠΙΔΑ»: Έφυγε στα 5 του από καρκίνο - Το μήνυμα που έστειλε στη μαμά του
Οι γονείς του Γρηγόρη θα κάνουν μια δωρεά στον ξενώνα του Συλλόγου Φίλων Παιδιών Με Καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ» στη μνήμη του γιου τους ως το ελάχιστο «ευχαριστώ» για τη στήριξη, την αγάπη, το κουράγιο και την αλληλεγγύη που έζησαν από τους ανθρώπους του συλλόγου.
Η ζωή που «χάρισε» η Έμμα
Το μεγαλείο της ψυχής τους έδειξαν οι γονείς της αδικοχαμένης Έμμας σε τροχαίο στη Θεσσαλονίκη.
Μέσα στην οδύνη του πένθους τους κατάφεραν να βρουν τη δύναμη και να προχωρήσουν στη δωρεά οργάνων της κόρης τους εμπνέοντας με αυτόν τον τρόπο δεκάδες άλλους υποψήφιους δωρητές.
Η 21χρονη φοιτήτρια, χάρισε ζωή σε συνανθρώπους μας, οι οποίοι περίμεναν ένα θαύμα.
Μητέρα Έμμας: «Αυτή η μητέρα είναι τυχερή. Πήρε μια καρδιά λιονταρίσια»
«Θα ήθελα να της πω ένα ευχαριστώ, γιατί μέσω αυτής, το παιδί μου δεν έχει χαθεί και ότι κάποια στιγμή θα ήθελα, αν θα το επιθυμούσε κι αυτή, να την αγκαλιάσω, όπως αγκάλιαζα το παιδί μου», είχε πει η μητέρα της Έμμας για τη γυναίκα που πήρε την καρδιά της κόρης, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης.
Οι ανατριχιαστικές μαρτυρίες στη δίκη για την πυρκαγιά στο Μάτι
Σπαρακτικές είναι και οι μαρτυρίες από τους κατοίκους στο Μάτι που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στη φονική πυρκαγιά.
Στην πολύκροτη δίκη που διεξάγεται οι μάρτυρες περιέγραψαν τις εφιαλτικές στιγμές και τις εικόνες Αποκάλυψης.
Μάτι: «Φοβάμαι μαμά!» - Συγκλονίζει η Φύτρου που «έχασε» παιδιά και σύζυγο
«Ακούγονταν εκρήξεις. "Φοβάμαι, μαμά, φοβάμαι". Τού είπα προσπαθώ να έρθω να σας βρω. "Όχι μαμά μου, μην έρθεις, θα έρθουμε εμείς. […] Ξαναπήρα τηλέφωνο. Περίπου στις έξι και μισή απάντησε ο σύζυγός μου και ούρλιαζε "Καιγόμαστε, δεν καταλαβαίνεις. Πού να έρθεις να μας βρεις". Ο Γρηγόρης μου θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να σώσει τα παιδιά μας... Όχι τα δικά μου παιδιά, όχι ο άντρας μου, όχι έτσι... Ποιο μάτι, ποια περιοχή... Μυρωριά καμμένου, σκοτάδι, νεκρική σιωπή... Μαύριο παντού και σιωπή... Ξέρεις ό,τι δεν έχει μείνει τίποτα ζωντανό...Είδα το αυτοκίνητο του Γρηγόρη με τη μούρη προς το Μάτι. Γιατί γυρνάει προς το Μάτι; Τι τον ανάγκασε: Άρχισα να φωνάζω "Εβίτα, Γρηγόρη, Ανδρέα... Την Εβίτα την αναγνώρισα απο μια φωτογραφία που μου έδειξε λιμενικός. Ήταν η Εβίτα μου με το ροζ της. Μόνο που τώρα δεν είχε ζωή...» συγκλονίζει η Βαρβάρα Βουκάκη Φύτρου που έχασε τα δύο παιδιά και τον σύζυγό της.
«Παρέλαβα τη μητέρα μου σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ… με τις τόσες φορές που μπήκα στο σπίτι για να την ψάξω, δε μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό που νόμιζα καμένη κουρτίνα μπάνιου, ήταν η μητέρα μου» είπε ένας εκ των μαρτύρων.
«Πτώματα επέπλεαν στη θάλασσα» - Συγκλονιστικές μαρτυρίες για το Μάτι
«Είχαμε την ελπίδα ότι κάπως θα τα κατάφερναν. Φτάσαμε με φακούς, ήταν το απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπήρχαν σπίτια, ήταν ισοπεδωμένα. Ήταν αποκαΐδια. Δεν είδα αυτοκίνητο, λέω "φύγανε". Δεν μπορούσα να φανταστώ τι έγινε. Όταν πήγα και είδα, νόμιζα ότι ήταν ξύλα που καιγόντουσαν, αλλά ήταν οι γονείς μου». Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τον εφιάλτη που έζησε ένας άντρας που έχασε τους γονείς του στη φωτιά.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.Μάτι: «Άφησα τη μητέρα μου να καεί για να σώσω τη γυναίκα και το παιδί μου»
