Εάν εξαιρέσεις την εποχή του σχολείου, ποτέ μα ποτέ δεν επεδίωκα να μιλάω και να συναντάω τις φίλες μου σε καθημερινή βάση.
Φοβόμουν ότι η καθημερινότητα θα έφθειρε τη σχέση μας και ότι θα καταλήγαμε να μιλάμε για να μιλάμε, έτσι για να λέμε ότι είμαστε σε επαφή.
Τότε βέβαια δεν ήξερα ότι η φθορά έρχεται φυσιολογικά για κάποιες σχέσεις, ήμουν πιο αιθεροβάμμων και κοσμάρα.
Στην πορεία γνώρισα πολλούς, πάρα πολλούς για να είμαι ειλικρινής, ανθρώπους, ελάχιστοι όμως ήταν εκείνοι με τους οποίους ένιωσα όμορφα. Άνετα, αληθινά, ανθρώπινα. Ένιωσα εγώ.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συναντώ συχνά. Ναι, μου έχει μείνει αυτό το κουσούρι. Αλλά και γενικά δεν είμαι του καφέ και των συναντήσεων. Όταν όμως το κάνω, όταν τους συναντώ, ξέρω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, σε πείσμα του χρόνου που τρέχει. Η φιλία μας είναι παρούσα.
Και το καταλαβαίνεις όταν κοιτάς τον άλλον στα μάτια και δίχως να μιλήσει ξέρεις εάν είναι καλά ή εάν κάτι συμβαίνει.
Ξέρεις ότι θα του μιλήσεις και θα σου πει τη σωστή κουβέντα ή δεν θα μιλήσει καθόλου απλά θα σε πάρει μια αγκαλιά.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις τη μαγεία των ανθρώπινων σχέσων και θες από αυτές μόνο την ουσία, όχι την ταμπέλα της Φιλίας. Λόγω τιμής.
Της Αλεξάνδρας Παπαδάκη
Πηγή: allyou.gr
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
