Μετά το «Μαύρο Νερό» ο συγγραφέας Μιχάλης Μακρόπουλος γράφει άλλη μια αριστουργηματική νουβέλα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.Ο σπουδαίος πεζογράφος και μεταφραστής παρουσιάζει στο νέο του έργο μια γη που ερημώνει... κι έναν αγώνα για διάσωση.
Το βιβλίο του Τάσου Φούντογλου εμπνευσμένο από την απώλεια της μητέρας του
Το υδάτινο στοιχείο είναι έντονο σε όλο το βιβλίο. Η υπόθεση είναι επιστημονικής φαντασίας με τη γη να ερημώνει αφού οι πάγοι λιώνουν. Αιτία της καταστροφής είναι ένας αρχαίος μετεωρίτης που μεταφέρει έναν θανάσιμο ιό. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από τον ιό που εξαπλώνεται συνεχώς είναι εκείνοι που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μετάλλαξη μιας σειράς γονιδίων. Όσοι μένουν στον επάνω κόσμο έχουν απλά πεθάνει.Οι επιζήσαντες κατοικούν σε υπόγειες πόλεις και το μόνο που τους συνδέει με τη ζωή στη γη είναι η νοσταλγία και οι αναμνήσεις.
Συνέντευξη Star.gr: To βιβλίο που απέσπασε το Booker του 2019
Η αφηγήτρια τολμά όμως ν' ανέβει στον επάνω κόσμο για χάρη της θάλασσας....για να τη γνωρίσει....μια υπόσχεση που δυστυχώς ο πατέρας της δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει….
Το star.gr μίλησε με τον συγγραφέα και μεταφραστή Μιχάλη Μακρόπουλο για τη «Θάλασσα» που συναρπάζει…
Τι σας ενέπνευσε, τι σας κέντρισε για να γράψετε τη «Θάλασσα»;
Πέρυσι το καλοκαίρι, εκεί που μετέφραζα, κυριεύτηκα αίφνης από την αίσθηση που δίνουν κάποιες πολαρόιντ και σκηνές ταινιών του Ταρκόφσκι -μη με ρωτήσετε γιατί· είναι κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά, να «κυριεύομαι» από την αίσθηση ενός πράγματος άσχετου με ό,τι κάνω εκείνη την ώρα. Έτσι, έγραψα την πρώτη παράγραφο της Θάλασσας δίχως να έχω στο μυαλό μου κάποια ιστορία ή οτιδήποτε άλλο. Εκείνη η πρώτη παράγραφος γέννησε τη δεύτερη, την τρίτη, κι έτσι γεννήθηκε η ιστορία.
Η «Θάλασσα είναι μια ιστορία καταστροφής και συνάμα αναγέννησης. Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε δυο τόσο διαφορετικές έννοιες;
Μα, συνδυάζονται από μόνες τους! Δεν είναι διαφορετικές αλλά συμπληρωματικές. Γιατί να υπάρξει αναγέννηση, αν καταρχάς δεν έχει υπάρξει καταστροφή; Η δεύτερη είναι προϋπόθεση για την πρώτη.
Πώς χαρακτηρίζετε την πρωταγωνίστρια του βιβλίου και τον αγώνα της για επιβίωση;
Είναι μια ευαίσθητη χορδή, αυτή η κοπέλα, που πάλλεται με τις δονήσεις καθενός πράγματος: ενός φύλλου, μιας πέτρας, ενός σύννεφου… Έτσι, ο αγώνας της δεν είναι τόσο για επιβίωση, όσο για διάσωση: διασώζει τη μνήμη μέσ’ από τα πράγματα και, αντίστροφα, τα πράγματα μέσ’ από τη μνήμη. Κι έχει ένα πείσμα η ανώνυμη ηρωίδα μου, που συμπληρώνει την ευαισθησία της. Χαράζει η ίδια το δρόμο της μέσ’ από την ερειπωμένη Γη, προς τη θάλασσα.
Σε ποιο σκοπό υπακούει αυτό το ταξίδι της αναζήτησης;
Στο σκοπό που υπακούουν όλα τα ταξίδια αναζήτησης. Στην εύρεση ενός κρυφού εαυτού μέσ’ από το ταξίδι. Δεν είναι ολονών μας η ζωή ένα ταξίδι αναζήτησης αυτού του εαυτού που ολοένα κρύβεται λίγο παραμέσα, αλλά φευγαλέα μας φανερώνεται επίσης, παρ’ όλα αυτά;
Δεν είναι ολονών μας η ζωή ένα ταξίδι αναζήτησης αυτού του εαυτού που ολοένα κρύβεται λίγο παραμέσα, αλλά φευγαλέα μας φανερώνεται επίσης, παρ’ όλα αυτά;
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε μέσα από τη «Θάλασσα» στους αναγνώστες σας;
Ειλικρινώς, δεν θα ’θελα να περάσω κανένα μήνυμα. Έγραψα την ιστορία μου γιατί το γράψιμό της μου έδωσε χαρά, κι ελπίζω η ανάγνωσή της να τους ψυχαγωγήσει.
H ανθρωπότητα αφανίζεται, ωστόσο η αφήγηση είναι γαλήνια. Πόσο δύσκολο ήταν να το πετύχετε αυτό;
Όσο δύσκολο είναι να θέλεις οπωσδήποτε να πεις κάτι σε μια σημαντική συζήτηση και ξαφνικά να κάνεις μέσα σου ένα βήμα πίσω και να σιωπάς, ελπίζοντας ότι μ’ έναν τρόπο η σιωπή σου θα πει, καλύτερα ίσως, αυτό που θα έλεγες. Ας πούμε, έγραψα την ιστορία μου σαν μουσικός που παίζει μία νότα και θα μπορούσε να παίξει άλλες πέντε, αλλά προτιμά να κρατήσει εκείνη τη νότα με sustain, αλλάζοντας την τονικότητα.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα μέσα από το ταξίδι της πρωταγωνίστριας;
Το ηθικό δίδαγμα είναι το αδερφάκι του μηνύματος. Ακάλεστα και τα δύο, στη μοναχική γιορτή της συγγραφής.
Χρησιμοποιείτε σύμβολα στο έργο σας. Η θάλασσα, η πέτρα και τέλος το κλειδί! Περιμένετε τον αναγνώστη- ερμηνευτή να τα εντοπίσει, να τα αναγνωρίσει για να συνειδητοποιήσει τελικά τις προθέσεις σας;
Θα μου αρκούσε να λειτουργήσουν μ’ έναν τρόπο υποσυνείδητα στον αναγνώστη, να του δημιουργήσουν μια «αίσθηση». Προφανώς, μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά, να τα εξηγήσω, αλλά η υπερβολική ανάλυση, ξέρετε, γίνεται μερικές φορές άθελά της εχθρός της μυθοπλασίας. Στο μύθο αρέσουν οι σκιές, τα κιαροσκούρο, λίγη ομίχλη...
Το βιβλίο σας «Μαύρο Νερό» βραβεύτηκε πρόσφατα (Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας - Περιοδικό www.oanagnostis.gr).Τι σημαίνει αυτή η διάκριση για εσάς και τι προκλήσεις γεννά για τη συνέχεια;
Δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά σίγουρα συνεπάγεται χαρά. Η συνέχεια θα ήταν έτσι κι αλλιώς ίδια: δύο τελειωμένα βιβλία περιμένουν τη σειρά τους, και σκαρώνω πάντα κάτι. Βλέπετε, καταρχάς, προτού γίνουν βιβλίο (και πολλές δεν γίνονται), οι ιστορίες είναι μια δική μου ανάγκη.
Έχετε μεταφράσει εκατοντάδες βιβλία. Θεωρείται ότι η μετάφραση σας έχει βοηθήσει στον τρόπο γραφής;
Φυσικά. Μ’ έχει διδάξει, λίγο λίγο, τι να επιδιώκω και τι να αποφεύγω. Και μου ’χει δώσει μια ευχέρεια. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, λέει η παροιμία. Κάτι τέτοιο ισχύει κι εδώ. Γράφοντας έρχεται η όρεξη.
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννιά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Tα τελευταία δέκα χρόνια ζει με την οικογένειά του στη Λευκάδα και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου, στην Ήπειρο, ό-που διαδραματίζονται οι νουβέλες «Σπουργίτω» (Σπουργίτω, Γράχαμ, Πικραμένος 2012), Το δέντρο του Ιούδα (Κίχλη 2014), «Τσότσηγια» (Τσότσηγια & Ω᾽μ, Κίχλη 2017), Μαύρο νερό (Κίχλη 2019), καθώς και άλλες ιστορίες του.
Έχει εκδώσει έντεκα πεζογραφικά βιβλία για ενήλικες, το Οδοιπορι-κό στο Πωγώνι (Fagotto 2013) και έξι βιβλία για παιδιά. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διά-φορα περιοδικά. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας.
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
