Σάββατο πρωί, περιμένουμε το λεωφορείο με την κόρη μου, για να πάμε σε μια εκδήλωση. Ανεβοκατεβαίνει κάτι σκαλιά, στραβώνοντας τα πόδια της, δεν ξέρω κι εγώ πώς το έκανε, και με απίστευτο ρυθμό.
Προφανώς και ήταν κάτι που τη διασκέδαζε, προφανώς και ήταν ο τρόπος της να σκοτώσει τον χρόνο (5’ λεπτά) αναμονής του οχήματος.
Προφανώς και δεν άντεξα. Σταμάτα αυτό το παιχνίδι, θα πάθεις τίποτα!
Τρελή; Πες με. Αν θέλω το παιδί μου να χτυπήσει και να τρέχουμε στα νοσοκομεία, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν; Για ρώτα με.
Η μικρή σταμάτησε. Μου κράτησε για λίγο μούτρα. Μετά από λίγο δεν άντεξε και μου είπε: «Είναι μια κίνηση που είδα στο Tik-Tok. Δεν θα πάθω κάτι. Τόσες φορές το έχω κάνει. Εσύ φοβάσαι και όταν περπατάω κανονικά!».
Μου τα έχωσε με τρόπο, με λίγα λόγια, δεν ξέρω αν το κατάλαβες. Ζήτησα συγγνώμη. Υπήρξα υπερβολική. Θεωρώ τραγικό να κρατάς το παιδί σου μέσα σε μια γυάλα, να μη ζει, να μην αναπνέει, να μην παίζει, επειδή εσύ φοβάσαι. Και να που υπάρχουν στιγμές αδυναμίας που ξεχνάω όλα όσα πρεσβεύω.
Με νιώθεις, μάνα;
Συντάκτης : Αλεξάνδρα Παπαδάκη
Πηγή: allyou.gr
