Η πικρή ιστορία της Δήμητρας που γεννήθηκε Δημήτρης, ήταν η αιτία που η Μαριάνθη Τεντζεράκη έγραψε τον «Σακάτη». Στη συνέχεια αφουγκράστηκε ιστορίες και δικών της ανθρώπων που βίωσαν την ομοφοβία ,το bullying και την απόρριψη. Η Δήμητρα ήταν μια βασανισμένη ψυχή με ιδιαίτερη προσωπικότητα που δεν έκρυβε την πραγματική της ταυτότητα. Έχοντας γεννηθεί σε μια κλειστή κοινωνία , σε συντηρητικές εποχές, έζησε μια πολύ δύσκολη ζωή.
Λίγο πριν το τέλος νοσηλευόταν παρά τη θέληση της στο Δρομοκαΐτειο και μια μέρα το έσκασε. Δύο μήνες αναζητούνταν μέσω του Silver Alert. Παρασύρθηκε και εγκαταλείφθηκε από οδηγό αυτοκινήτου. Έμεινε στα αζήτητα και αναγνωρίστηκε από τον αδελφό της κλείνοντας έτσι μια πονεμένη ιστορία ενός καλοκάγαθου ανθρώπου που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Απλά ήθελε να ζήσει .... Η Μαριάνθη Τεντζεράκη μιλάει στο star.gr και τη Γεωργία Χάρδα για τις παθογένειες της κοινωνίας και την τραγική τους κατάληξη. «Ο Σακάτης» είναι μια νουβέλα για να μην ξεχαστεί η ιστορία της.
Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε για να γράψετε τον «Σακάτη»;
Η ζωή και ο θάνατος της Δήμητρας της Λέσβου. Στην αρχή, μου κίνησε την περιέργεια η ιστορία της και κυρίως η δύναμή της να παραμένει ανθρώπινη, παρά τη βία που δέχτηκε. Αλλά και η χαρά της, να απολαμβάνει τα γυναικεία ρούχα και τη γυναικεία εμφάνιση χωρίς να την απασχολεί το «τι θα πει ο κόσμος». Στη συνέχεια, όταν έμαθα ότι πέθανε, θεώρησα ότι μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να ξεχαστεί. Γιατί αν την ξεχάσουμε, κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε. Και αν συνηθίσουμε την ασχήμια της βίας, είναι πολύ πιθανό να επαναλάβουμε τα ίδια μοτίβα.
Πού αντλήσατε τα στοιχεία για τον πρωταγωνιστή σας;
Και από την ίδια τη Δήμητρα αλλά και από πρόσωπα του περιβάλλοντός μου που ήρθαν αντιμέτωπα με την ομοφοβία και όχι μόνο. Ιστορίες από ανθρώπους που βίωσαν το σχολικό εκφοβισμό για τον οποιοδήποτε λόγο. Δυστυχώς, είναι πολλοί εκείνοι που έχουν περιθωριοποιηθεί σε κάποια φάση της ζωής τους. Ο Άλκης λοιπόν έχει και τη Δήμητρα μέσα του, αλλά και το Ζακ, και φίλους μου που δυσκολεύτηκαν λόγω της δικής μας παθογένειας. Της παθογένειας της «κανονικότητας».
Στο βιβλίο η μητέρα του Άλκη αγγίζει τα όρια της, φοβάται τη «διαφορετικότητα» του γιου της και αρχικά σωπαίνει στα χτυπήματα που δέχεται στο σχολείο. Πόσο δύσκολο είναι για ένα γονιό να αποδεχτεί το παιδί του «όπως είναι» και να το στηρίξει;
Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά, διότι δεν είμαι η ίδια γονιός, επομένως όποια απάντηση και αν δώσω, θα είναι εκ του ασφαλούς. Ωστόσο, επειδή είμαι εκπαιδευτικός, πιστεύω ότι το παιδί χρειάζεται την ουσιαστική αποδοχή, την ασφάλεια, την εκτίμηση των μεγάλων – και ιδίως των γονιών – για να μεγαλώσει και να αγαπάει και εκείνο τον εαυτό του. Αν λείπουν αυτά τα στοιχεία και πλανάται στον αέρα μια αίσθηση άβολη, ότι «μακάρι να ήσουν σαν τους άλλους», το παιδί θα το αντιληφθεί και θα πληγωθεί πολύ άσχημα. Αξίζει, στην τελική να πληγώσεις το παιδί σου επειδή η κοινωνία που μεγάλωσες εσύ σου έμαθε ότι η ζωή είναι μόνο άσπρο και μαύρο; Ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Θεωρείτε ότι στα περιστατικά bullying έχει μεγάλη ευθύνη και το σχολείο; Οι καθηγητές κάνουν όλα όσα πρέπει για να βοηθήσουν στη μείωση αυτών των συμπεριφορών;
Σίγουρα έχουν ευθύνη και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι καθηγητές, οι γονείς. Όλοι. Πολλές φορές οι καθηγητές επιλέγουν να αγνοήσουν κάποιο περιστατικό εκφοβισμού, διότι θεωρούν ότι τα παιδιά έτσι παίζουν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ή επειδή κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να πηγαίνει κανείς στη δουλειά, κοιτώντας το ρολόι του μέχρι να σχολάσει, αντί να εξηγήσει σε δύο παιδιά γιατί δεν είναι ωραίο να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο. Όμως, όταν δεν κάνεις κάτι κατά της βίας, γίνεσαι και εσύ θύτης, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Αν το δει κανείς από αυτή τη σκοπιά, υπάρχει τεράστια ευθύνη, την οποία θέλω να πιστεύω πως οι νεότερες γενιές εκπαιδευτικών «σηκώνουν» λίγο πιο θαρραλέα.
Τελικά ο Άλκης είναι «Σακάτης» ή η κοινωνία μας είναι «ανάπηρη»;
Ο Άλκης είναι αυτός που έχει το ατύχημα και σέρνει το πόδι όλη του τη ζωή. Το «λειψό» του πόδι αντικατοπτρίζει το πώς τον αντιμετωπίζει η κοινωνία, επειδή είναι ομοφυλόφιλος και ντύνεται γυναικεία. Όσον αφορά την κοινωνία μας, δε θα τη χαρακτήριζα «ανάπηρη». Θα έλεγα απλώς ότι είναι μια κοινωνία σκληρή, επιλεκτικά ανθρώπινη και δομημένη σε καλούπια. Μια κοινωνία για τους λίγους.
Πιστεύετε ότι κάποια στιγμή η κοινωνία στην οποία ζούμε θα αποδεχτεί το διαφορετικό; Θα πάψει επιτέλους να κρίνει και με τη σιωπή της αλλά και την ανοχή της να οδηγεί σε αντίστοιχες τραγωδίες;
Δυστυχώς, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Εφόσον υπάρχουν συγκεκριμένες δυναμικές μέσα στην πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούμε (άντρας>γυναίκα, ετερόφυλος>ομοφυλόφιλος, κανονικό>διαφορετικό) δεν είναι πολύ εύκολο να αλλάξουν οι πεποιθήσεις περί διαφορετικότητας και ανοχής. Ίσως όμως, οι νεότερες γενιές να κάνουν δειλά-δειλά κάποια βήματα ώστε να πλησιάσουν τον διπλανό και να τον ακούσουν. Τι ευτύχημα θα ήταν αυτό!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Θα ήθελα να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που έχω ξεκινήσει για τους Έλληνες του εξωτερικού. Παρόλα αυτά, γνωρίζω πως θα μου πάρει χρόνο γιατί θέλω να κάνω μια ολοκληρωμένη έρευνα ώστε να αποδώσω τις ιστορίες και τις εμπειρίες των ανθρώπων όσο πιο αυθεντικά γίνεται.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Μαριάνθη Τεντζεράκη γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1997. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Λογοτεχνία στο Άμστερνταμ. «Ο Σακάτης – Ένα Παραμύθι για Μεγάλους» είναι η δεύτερη νουβέλα της. Η πρώτη, με τίτλο «Μαρίσμη» κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άνω Τελεία.
Έργο εξωφύλλου: Francis Bacon, Three Studies of George Dyer.
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
