Το βιβλίο του πρίγκιπα Χάρι με τίτλο «Spare» (Ρεζέρβα) έχει κερδίσει την προσοχή σε όλο τον κόσμο. Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερες αποκαλύψεις έρχονται στο φως της δημοσιότητας.
«Έχω υλικό για δεύτερο βιβλίο, παρέλειψα πολλά γιατί δε θα με συγχωρούσαν»
Αφορούν τις προσωπικές του μάχες και τις κατηγορίες του εναντίον άλλων μελών της βασιλικής οικογένειας, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του, του βασιλιά Καρόλου, της μητριάς του, της Καμίλα, και του μεγαλύτερου αδελφού του, του πρίγκιπα Ουίλιαμ.
Ο δούκας του Sussex επεσήμανε πως είχε πολλά άλλα πράγματα που ήθελε να αναφέρει μέσα στο βιβλίο του αλλά δεν το έκανε γιατί η οικογένειά του δε θα τον συγχωρούσε ποτέ.
Πρίγκιπας Χάρι: Γεννήθηκα σε περίπτωση που ο Ουίλιαμ χρειαζόταν... όργανο!
Φυσικά, στα πρώτα κεφάλαια του πολυσυζητημένου του βιβλίου, μιλά και για το τραγικό γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Ο θάνατος της μητέρας του, πριγκίπισσας Νταϊάνα, τον πλήγωσε βαθιά.
Μάλιστα, στο βιβλίο του «Ρεζέρβα» που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πεδίο, υπάρχει ένα κεφάλαιο στο οποίο περιγράφει τη στιγμή που ο πατέρας του ανακοίνωσε σε εκείνον και τον αδερφό του το δυστύχημα της μητέρας τους στο Παρίσι, στις 30 Αυγούστου 1997, αλλά και την ημέρα της ταφής της.
Όταν ο Χάρι έμαθε πως η μαμά του είναι νεκρή
Μπαμπά;
Στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι και με κοίταζε. Με το λευκό νυχτικό του έμοιαζε με φάντασμα σε θεατρικό έργο.
Ναι, αγαπητό μου παιδί.
Με κοίταξε με ένα μισοχαμόγελο, μετά απέστρεψε το βλέμμα.
Το δωμάτιο δεν ήταν σκοτεινό πια. Δεν ήταν ούτε φωτεινό. Μια παράξενη ενδιάμεση κατάσταση, σχεδόν καστανωπή, σχεδόν σαν το νερό στην παλιά μπανιέρα.
Με κοίταξε με τρόπο παράξενο, με έναν τρόπο που δεν με είχε ξανακοιτάξει ποτέ. Με... φόβο;
Τι είναι, μπαμπά;
Κάθισε στο κρεβάτι. Έφερε το χέρι του στα γόνατά μου. Αγαπητό μου παιδί, η μαμά τράκαρε με το αυτοκίνητο.
Θυμάμαι να σκέφτομαι: Τράκαρε... Εντάξει. Αλλά είναι καλά, σωστά;
Θυμάμαι έντονα εκείνη τη σκέψη που πέρασε από τον νου μου. Και περίμενα υπομονετικά να επιβεβαιώσει ο μπαμπάς ότι η μαμά όντως ήταν καλά.
Και δεν το έκανε.
Τότε κάτι συνέβη μέσα μου. Άρχισα να εκλιπαρώ σιωπηρά τον μπαμπά, ή τον Θεό, ή και τους δύο: Όχι, όχι, όχι.
Ο μπαμπάς κοίταξε τις πτυχές από τα παλιά παπλώματα και τις κουβέρτες και τα σεντόνια. Υπήρξαν επιπλοκές. Η μαμά τραυματίστηκε πολύ άσχημα και την πήγαν στο νοσοκομείο, αγαπητό μου παιδί.
Πάντα με αποκαλούσε «αγαπητό μου παιδί», αλλά τώρα το έλεγε συνέχεια. Η φωνή του ήταν σιγανή. Φαινόταν σοκαρισμένος.
Στο νοσοκομείο;
Ναι. Με κακώσεις στο κεφάλι.
Μίλησε καθόλου για παπαράτσι; Είπε ότι την κυνηγούσαν; Δεν νομίζω. Δεν παίρνω όρκο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα όχι. Οι παπαράτσι ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για τη μαμά, για όλους, που δεν χρειαζόταν να το πει. Σκέφτηκα πάλι: Τραυματίστηκε... αλλά είναι εντάξει. Την πήγαν στο νοσοκομείο, θα την κάνουν καλά και θα πάμε να τη δούμε. Σήμερα. Ή το αργότερο μέχρι το βράδυ.
Προσπάθησαν, αγαπητό μου παιδί. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να τη σώσουν.
«Λύγισε» ο πρίγκιπας Χάρι τη στιγμή της ταφής της μητέρας του
«Όταν έφτασε τελικά η νεκροφόρα στο Άλθορπ, έβγαλαν το φέρετρο, και από μια πράσινη σιδερένια γέφυρα που είχαν κατασκευάσει εσπευσμένα μηχανικοί του στρατού το μετέφεραν σε ένα μικρό νησί μέσα στη λίμνη, όπου το τοποθέτησαν πάνω σε μια πλατφόρμα. Ο Γουίλι κι εγώ πήγαμε στο νησί από την ίδια γέφυρα.
Έλεγαν ότι τα χέρια της μαμάς ήταν σταυρωμένα στο στήθος της και ανάμεσά τους είχαν βάλει μια φωτογραφία με εμένα και τον Γουίλι, ίσως τους μοναδικούς δύο άνδρες που την αγαπούσαν αληθινά – σίγουρα τους δύο που την αγαπούσαν περισσότερο. Θα της χαμογελούσαμε μέσα στο σκοτάδι ως την αιωνιότητα, και καθώς έβγαλαν τη σημαία και χαμήλωσαν το φέρετρο στον λάκκο, ήταν ίσως αυτή η εικόνα που με έκανε τελικά να σπάσω. Το σώμα μου τραντάχτηκε και το στόμα μου άνοιξε, κι άρχισα να κλαίω με ασυγκράτητους λυγμούς κρύβοντας το πρόσωπο στα χέρια μου. Ντρεπόμουν που παραβίαζα τον κανόνα της οικογένειας, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου.
Δεν πειράζει, καθησύχαζα τον εαυτό μου. Δεν πειράζει. Δεν υπάρχουν φωτογραφικές μηχανές. Άλλωστε, δεν έκλαιγα επειδή πίστευα ότι η μητέρα μου ήταν μέσα σε εκείνο τον λάκκο. Ή σε εκείνο το φέρετρο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το πιστέψω ποτέ αυτό, ό,τι κι αν έλεγαν όλοι. Όχι, έκλαιγα με την ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Θα ήταν αφόρητα τραγικό, σκέφτηκα, αν ήταν αλήθεια».
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
