Σήμερα γιορτάζει η διεθνής θεατρική κοινότητα, σήμερα γιορτάζει η υποκριτική, σήμερα γιορτάζει η δημιουργική έκφραση της φαντασίας και η ανάγκη των ανθρώπων να την εκφράσουν. Σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Γεωργία Βασιλειάδου: Η «ωραιότερη άσχημη» του ελληνικού κινηματογράφου
Το θέατρο έχει τις ρίζες του στην ελληνική ιστορία και η σημερινή μέρα είναι η ετήσια γιορτή του θεάτρου, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1961 στις 27 Μαρτίου, με θεατρικά δρώμενα και εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO.
Ελληνίδες ηθοποιοί του '60 - Πώς είναι σήμερα;
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, ας δούμε πρόσφατες φωτογραφίες των ομορφότερων Ελληνίδων ηθοποιών που αποθεώθηκαν τη δεκαετία του '60:
Ρίκα Διαλυνά
Η Ειρήνη (Ρίκα) Διαλυνά γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1934 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μόλις τελείωσε το σχολείο έγινε δεκτή στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου σπούδασε ζωγραφική, ενώ παράλληλα σπούδαζε και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1954 κατέκτησε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς και το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου συμμετείχε στα καλλιστεία που έλαβαν χώρα στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας για την ανάδειξη της Μις Υφήλιος, κατακτώντας την 5η θέση!
Άννα Φόνσου
Η Άννα Φόνσου γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1939 στην Καισαριανή και μεγάλωσε στην Τήνο. Ήταν μεγάλη λάτρης του κινηματογράφου από πολύ νεαρή ηλικία, με ίνδαλμα την αμερικανίδα ηθοποιό Κιμ Νόβακ. Η καριέρα της ως ηθοποιός ξεκίνησε πολύ νωρίς, αφού ήταν έφηβη ακόμη όταν συμμετείχε στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 στο έργο της Άγκαθα Κρίστι «Μάρτυς Κατηγορίας». Έχει επιδείξει αξιοσημείωτο φιλανθρωπικό έργο μέσω της ενασχόλησης της με το «Σπίτι του Ηθοποιού», στο οποίο έχει αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι τα τελευταία χρόνια.
Ζωζώ Σαπουντζάκη
Η Ζωή (Ζωζώ) Σαπουντζάκη, δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε χορεύτρια, ούτε τραγουδίστρια... Είναι μία πολυτάλαντη προσωπικότητα, που μπορεί και τα συνδυάζει όλα μαγικά! Γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1933 στη Θεσσαλονίκη. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο από την ηλικία των 7 χρόνων, ενώ μαζί με την αδελφή της, Βάσω, ήταν γνωστές ως «Σαπουντζάκια», διασκεδάζοντας για αρκετά χρόνια με τα νούμερά τους μικρούς και μεγάλους. Ήταν τέτοια η... γλύκα της, ώστε ύστερα από μία περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη το πρόσωπό της μπήκε στο χαρτί περιτυλίγματος μιας σοκολάτας!
Βασίλης Αυλωνίτης: Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και εγκατέλειψε τη σύζυγό του
Νόρα Βαλσάμη
Η Νόρα Βαλσάμη γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1948 στο Κάϊρο της Αιγύπτου, με έφεση από μικρή ηλικία στον χορό. Μετά τις βασικές γυμνασιακές της σπουδές, ακολούθησε σπουδές χορού και ρυθμικής και στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, όπου σπούδασε υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Το 1966, ενώ φοιτούσε στη Δραματική Σχολή, πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνισή στο κοινωνικό δράμα «Στεφανία» του Γιάννη Δαλιανίδη. Ο φακός της κάμερας τη λάτρεψε.
Μάρω Κοντού
Η Μαριάνθη (Μάρω) Κοντού γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1934 στην Αθήνα (Κουκάκι). Σπούδασε στη σχολή χορού της Κούλας Πράτσικα (νυν Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης) και από το 1953 έως το 1958 συμμετείχε στο χορό του Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Θεάτρου, όπου και διακρίθηκε. Ως εξαιρετικό ταλέντο, πήρε άδεια ηθοποιού και γρήγορα καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια, με πρώτη εμφάνιση, μετά το Εθνικό, στο έργο των Τσιφόρου - Βασιλειάδη «Η κυρία του κυρίου», που ανέβηκε το 1958 από τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου και της Μαίρης Αρώνη.
Ελένη Προκοπίου
Η Ελένη Προκοπίου ξεκίνησε την καρίερα της στο θέατρο και τον ελληνικό κινηματογράφο το 1960 και έως το 1972 είχε λάβει μέρος σε συνολικά 23 ταινίες. Την απολαύσαμε σε πολλούς ρόλους που απαιτούσαν και παράλληλα χορό, κάτι που έφερνε εις πέρας με περίσσια ευκολία, αφού υπήρξε χορεύτρια και, μάλιστα, είχε η ίδια την επιμέλεια των χορογραφιών της σε κάποιες ταινίες. Σπούδασε χορό από τα έξι της χρόνια, μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη, στη Σχολή Χορού της Λουκίας Σακελλαρίου - Κωτσοπούλου.
Καίτη Λαμπροπούλου: Ο θάνατος του συζύγου της & οι ταινίες δίπλα στην Αλίκη
Η Τέχνη είναι Ειρήνη: Το φετινό μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
Τον νομπελίστα συγγραφέα, θεατρικό συγγραφέα και μεταφραστή Γιον Φόσε επέλεξε φέτος το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ) για τη συγγραφή του Μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2024.
«Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ταυτόχρονα μοιάζει με όλους τους άλλους ανθρώπους. Η ορατή, εξωτερική μας εμφάνιση είναι διαφορετική από όλων των άλλων φυσικά, αλλά υπάρχει επίσης κάτι μέσα στον καθένα από εμάς, που ανήκει μόνο σε αυτό το άτομο – που είναι μόνο αυτό το άτομο. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε το πνεύμα του ή την ψυχή του. Ή αλλιώς, μπορούμε να αποφασίσουμε να μην το χαρακτηρίσουμε καθόλου με λέξεις, απλά να το αφήσουμε ήσυχο.
Αλλά ενώ όλοι μας είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε και όμοιοι. Οι άνθρωποι από κάθε μέρος του κόσμου είναι θεμελιωδώς παρόμοιοι, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάμε, το χρώμα του δέρματός μας, το χρώμα των μαλλιών μας.
Αυτό μπορεί να είναι κάπως παράδοξο: ότι είμαστε εντελώς όμοιοι και ταυτόχρονα εντελώς ανόμοιοι. Ίσως ο άνθρωπος να είναι εγγενώς παράδοξος, με τη γεφύρωση του σώματος και της ψυχής μας περιλαμβάνουμε τόσο την πιο γήινη, απτή ύπαρξη όσο και κάτι που υπερβαίνει αυτά τα υλικά, επίγεια όρια.
Η τέχνη, η καλή τέχνη, καταφέρνει με τον υπέροχο τρόπο της να συνδυάζει το εντελώς μοναδικό με το καθολικό. Μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το διαφορετικό -το ξένο, θα μπορούσαμε να πούμε- ως καθολικό. Με αυτόν τον τρόπο, η τέχνη σπάει τα όρια μεταξύ γλωσσών, γεωγραφικών περιοχών, χωρών. Συγκεντρώνει όχι μόνο τις ατομικές ιδιότητες του καθενός, αλλά και με μια άλλη έννοια, τα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας ανθρώπων, για παράδειγμα κάθε έθνους.
Η τέχνη το κάνει αυτό όχι ισοπεδώνοντας τις διαφορές και κάνοντας τα πάντα ίδια, αλλά αντίθετα, δείχνοντάς μας τι είναι διαφορετικό από εμάς, άλλο ή ξένο. Κάθε σπουδαία τέχνη περιέχει ακριβώς αυτό: κάτι ξένο, κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως κι όμως ταυτόχρονα το κατανοούμε κατά κάποιον τρόπο. Περιέχει ένα μυστήριο, ας πούμε. Κάτι που μας γοητεύει και έτσι μας ωθεί πέρα από τα όριά μας και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί την υπέρβαση που κάθε τέχνη πρέπει και να περιέχει μέσα της και να μας οδηγεί σ’ αυτήν.
Δεν γνωρίζω καλύτερο τρόπο για να φέρει κανείς κοντά τα αντίθετα. Αυτή είναι η ακριβώς αντίστροφη προσέγγιση από εκείνη των βίαιων συγκρούσεων που βλέπουμε τόσο πολύ συχνά στον κόσμο, οι οποίες υποκύπτουν στον καταστροφικό πειρασμό να εξοντώσουν οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε μοναδικό και διαφορετικό, συχνά χρησιμοποιώντας τις πιο απάνθρωπες εφευρέσεις που έχει θέσει στη διάθεσή μας η τεχνολογία. Υπάρχει τρομοκρατία στον κόσμο. Υπάρχει πόλεμος. Διότι οι άνθρωποι έχουν και μια ζωώδη πλευρά που καθοδηγείται από το ένστικτο να βιώνουν το άλλο, το ξένο, ως απειλή για τη δική τους ύπαρξη και όχι ως ένα συναρπαστικό μυστήριο.
Έτσι εξαφανίζεται η μοναδικότητα -οι διαφορές που όλοι μπορούμε να δούμε-, αφήνοντας πίσω μια συλλογική ομοιομορφία, όπου οτιδήποτε διαφορετικό αποτελεί απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί. Αυτό που φαίνεται από έξω ως διαφορά, για παράδειγμα στη θρησκεία ή στην πολιτική ιδεολογία, γίνεται κάτι που πρέπει να κατατροπωθεί και να καταστραφεί.
Ο πόλεμος είναι η μάχη ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλους μας: το κάτι μοναδικό. Και είναι επίσης μια μάχη ενάντια στην τέχνη, ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε κάθε τέχνη.
Μίλησα εδώ για την τέχνη γενικά, όχι για το θέατρο ή τη θεατρική γραφή ειδικότερα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή, όπως είπα, όλη η καλή τέχνη, κατά βάθος, περιστρέφεται γύρω από το ίδιο πράγμα: παίρνει το εντελώς μοναδικό, το εντελώς συγκεκριμένο, και το καθιστά καθολικό. Ενώνει το ιδιαίτερο με το καθολικό μέσω της καλλιτεχνικής του έκφρασης: δεν εξαλείφει την ιδιαιτερότητά του, αλλά την τονίζει, αφήνοντας το ξένο και το άγνωστο να λάμψει ξεκάθαρα.
Ο πόλεμος και η τέχνη είναι αντίθετα, όπως ακριβώς ο πόλεμος και η ειρήνη είναι αντίθετα – είναι τόσο απλό. Η τέχνη είναι ειρήνη».
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
