Σαν σήμερα: Ο "επαναστάτης χωρίς αιτία" James Dean σκοτώνεται με την Porche του σε ηλικία 24 ετών!

Ήταν 30 Σεπτεμβρίου 1955 όταν ο James Dean μπήκε στην Porsche του, τον μικρό «Μπάσταρδο», όπως την χαρακτήριζε και χάθηκε για πάντα. Ήταν μόλις 24 ετών.

Ο Αμερικανός ηθοποιός έτρεχε με ταχύτητα 136 χιλιομέτρων την ώρα. Έστριψε απότομα σε μια κλειστή στροφή και συγκρούστηκε μετωπικά με το διερχόμενο όχημα. «Δεν μπορεί, θα σταματήσει ο τύπος… θα μας δει», ήταν τα τελευταία λόγια του ηθοποιού, σύμφωνα με τον συνοδηγό του, Rolf Wütherich. Μετά τη σύγκρουση, η Porche έκανε μια πλήρη αναστροφή στον αέρα και κατέληξε πάλι πάνω στις ρόδες τις. Ο Wütherich είχε πεταχτεί έξω απ’ το αυτοκίνητο και σώθηκε, αλλά με σοβαρούς τραυματισμούς. Ο Dean ήταν άτυχος. Είχε σπάσει ο σβέρκος του και είχε εσωτερικές αιμορραγίες. Ήταν αναίσθητος, όταν έφτασε το ασθενοφόρο και πέθανε πριν προλάβει να φτάσει στο νοσοκομείο. 

Λίγες βδομάδες πριν τον θάνατό του, το άγριο παιδί του Hollywood συμμετείχε σε μία διαφήμιση για την οδική ασφάλεια. Η ατάκα του ήταν: «Η ζωή που θα σώσει μπορεί να είναι η δική σου». Όμως όταν ήρθε για το γύρισμα, άλλαξε τα λόγια και είπε: «Η ζωή που θα σώσει μπορεί να είναι η δική μου». Τραγική ειρωνεία: Η διαφήμιση δεν μεταδόθηκε ποτέ.... 

H καριέρα του θρύλου του παγκόσμιου κινηματογράφου που έγινε σύμβολο της «επαναστατημένης» νεολαίας της δεκαετίας του ‘50 ήταν σύντομη.

 Ο James Byron Dean γεννήθηκε στο Μάριον της Ιντιάνα στις 8 Φεβρουαρίου 1931. Γιος ενός απλού οδοντοτεχνίτη, έχα­σε σε ηλικία οκτώ ετών τη μη­τέρα του, Μίλντρεντ, και ανα­τράφηκε από τους θείους του.

Το 1951 ακολούθησε τη συμ­βουλή του δασκάλου του στο θεατρικό εργαστήρι στο οποίο συμμετείχε και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, με σκοπό να ασχο­ληθεί πλέον επαγγελματικά με την υποκριτική. Ώσπου να πάρει το ρόλο του Κάλεμπ Τρασκ στην ταινία «Ανα­τολικά της Εδέμ», κινηματογραφική διασκευή από το βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ από τον Ελία Καζάν, είχε ήδη εμφανιστεί σε επτά τηλεοπτικά σόου και είχε παίξει ένα μικρό ρόλο στο Μπρόντγουεϊ. Τέσσερις μικρές τηλεοπτικές εμφανίσεις, ως το 1955, τη χρονιά που ένας «Επαναστάτης χωρίς αιτία» σε σκηνοθεσία Νίκολας Ρέι, συγκλόνισε τη νεολαία της συντηρητικής Αμερικής και καθιέρωσε το μπλουτζίν, τη στυλιζαρισμένη, δήθεν ανέμελη μπούκλα στο μέτωπο και το μόνιμο συνοφρύωμα στα φρύδια σαν πάγιο σήμα κατατεθέν μιας καταπιεσμένης γενιάς που προσπαθούσε να αντιδράσει.

Για να γιορτάσει την επιτυχία του, αγόρασε την Porche που του στοίχισε τη ζωή. Λίγο πριν από το θάνατό του είχε ολοκληρώσει την τρίτη του ταινία «Ο Γίγας», σε σκηνοθεσία Τζορτζ Στίβενς, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Έντνα Φέρμπερ, στην οποία ερμήνευε έναν αγροίκο, αντικομφορμιστή βοηθό σ’ ένα αγρόκτημα.

Οι τρεις ται­νίες, στις οποίες πρωταγωνίστησε, τον μετέτρεψαν σε αντικεί­μενο λατρείας των νεαρών Αμερικα­νών. Ο βίαιος θάνατός του προκάλεσε ε­θνικό πένθος στη νεολαία και συνέ­βαλε στο να μετατραπεί σε είδωλό της, ακόμη μεγαλύτερο απ’ όσο όταν ζούσε.

Ο πατέρας του, Γουίντον Ντιν, σε μία συνέντευξή του είχε σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του γιου του και διαβλέψει την επιτυχία του: «Δεν τον πολυβλέπουμε. Είναι, όμως, καλό παιδί ο Τζίμι μου. Ένα καλό παιδί και εί­μαι υπερήφανος για εκείνον. Δυσκολεύεσαι λίγο να τον καταλάβεις, είναι αλήθεια, αλ­λά είναι άντρας με τα όλα του και κάποια μέρα θα αφήσει τη σφραγίδα του. Προσέξ­τε τι σας λέω, το αγόρι μου θα αφήσει τη σφραγίδα του...».