Ο Γιάννης Μπεχράκης βρέθηκε πάρα πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του πυρός σε εκατοντάδες πολέμους σε όλη τον κόσμο και ένιωσε βαθιά μέσα του τον θάνατο, αποτυπώνοντάς τον πολλές φορές στο χαρτί με τον φωτογραφικό του φακό. Μία όμως φορά ήρθε μια ανάσα από τον δικό του θάνατο και αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που τον είχε σημαδέψει την είχε μοιραστεί, μιλώντας στο TEDx Athens το 2013.
Ήταν τον Μάιο του 2000 σε δημοσιογραφική αποστολή στη Σιέρα Λεόνε, την αφρικανική χώρα με τα τεράστια κοιτάσματα διαμαντιών, γνωστά και ως «ματωμένα διαμάντια», η οποία τότε σπαραζόταν από εμφύλιο πόλεμο.
Μαζί με τον αδελφικό του φίλο Κερτ Σορκ, έναν εικονολήπτη του Reuters, έναν φωτορεπόρτερ του AP και ντόπιους στρατιώτες ξεκίνησαν να περάσουν την πρώτη γραμμή του πολέμου για να φτάσουν σε μια πόλη, όπου μαίνονταν σφοδρές μάχες.
Στον δρόμο η αποστολή του Reuters έπεσε σε ενέδρα από τους αντάρτες. Οι σφαίρες έπεφταν βροχή, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν διαλύθηκε και ο ίδιος πίστεψε ότι αυτό είναι το τέλος του.
Αρχίζουν και πυροβολούν το αυτοκίνητο και το αυτοκίνητο αρχίζει και διαλύεται. Οι σφαίρες σφυρίζουν παντού. Κομμάτια από αίμα, από σάρκα, από γυαλιά, από μεταλλικά αντικείμενα με χτυπάνε παντού. Ενστικτωδώς λέω στον Κερτ που οδηγάει "κάνε κάτι, φύγε" και καταλαβαίνω ότι είναι νεκρός. Θέλω να φύγω από το αυτοκίνητο γιατί αισθάνομαι εγκλωβισμένος. Λέω στον στρατιώτη που καθόταν δίπλα μου να βγει έξω, αλλά είναι και αυτός νεκρός. Εκείνη τη στιγμή περιμένω της σφαίρα που θα φάω εγώ, είπε.
Από το μυαλό του περνούν χιλιάδες σκέψεις. Σκέφτεται το τέλος του και πως θα ήταν καλύτερα να φάει μια σφαίρα στο κεφάλι και να «φύγει» αμέσως, παρά μια στο στομάχι και να υποφέρει.
Άγνωστο πώς, καταφέρνει να βγει από το αυτοκίνητο εν μέσω καταιγιστικών πυρών και παίρνοντας μαζί του τις φωτογραφικές του μηχανές, αρχίζει να τρέχει προς τη ζούγκλα.
Και τότε υπάρχουν οι δύο Γιάννηδες. Ο ένας λέει "Μα πού πήγες κι έμπλεξες, δεν άκουγες τη μανούλα σου που σου έλεγε μην πας σε τέτοια πράγματα ρε φίλε", κι από την άλλη, ήταν ο άλλος Γιάννης που έλεγε "εσύ ρε φίλε είσαι φτιαγμένος γι' αυτά, είχε πει στην ομιλία του.
Στο μυαλό του ήταν ταυτόχρονα η επιβίωση και ο θάνατος. Καλύφθηκε με λάσπη για να μη γίνεται αντιληπτός και κινούταν έρποντας μέσα στη ζούγκλα, ακούγοντας τις φωνές των ανταρτών και τους πυροβολισμούς να τον πλησιάζουν.
Αρχίζει και σκέφτεται ότι αν τον πιάσουν οι αντάρτες το τέλος του θα είναι βασανιστικό. Θα τον βιάσουν, θα του κόψουν τα γεννητικά του όργανα, θα τον ακρωτηριάσουν.
«Πώς θα ζήσω έτσι, αν ζήσω τελικά;», διερωτήθηκε και συνέχισε: «Είπα στον εαυτό μου θέλω να πεθάνω. Θα πέσω πάνω τους και θα τους κάνω να με σκοτώσουν. Θα αυτοκτονήσω με την φωτογραφική μου μηχανή, θα την χτυπήσω στο κεφάλι μου! Κι εκεί με πιάνουν τα γέλια, φανταστείτε τώρα να έρθουν οι στρατιώτες και να δουν ένα τύπο να χτυπά το κεφάλι του με μια φωτογραφική μηχανή»!
Μετά από δυόμισι ολόκληρες ώρες βγαίνει στον δρόμο και αποφασίζει ότι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει στη ζούγκλα. Σκέφτεται ότι αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο του ρεπορτάζ και βγάζει μια φωτογραφία τον εαυτό του.
Βλέπει το αυτοκίνητό τους καμένο, όμως πουθενά πτώματα. Περπατά για αρκετή ώρα και τελικά βρίσκει κάποιους στρατιώτες που του λένε ότι οι φίλοι του είναι λίγο πιο κάτω.
Εκεί του είπαν ότι ο Κερτ ήταν νεκρός. Τον έκαψαν, όπως τους είχε ζητήσει και τη μισή στάχτη του την έθαψαν στην Ουάσιγκτον και την άλλη μισή στο νεκροταφείο των Λεόντων στο Σαράγιεβο, όπου είχε ζήσει, καλύπτοντας τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.
Τον κουβαλούσε πάντα πάνω του γιατί όπως έλεγε, «έφαγε τις σφαίρες για μένα». Ο Γιάννης Μπεχράκης επέζησε από τον εμφύλιο στη Σιέρα Λεόνε, «έφυγε» όμως το Σάββατο 2 Μαρτίου νικημένος από τον καρκίνο, έχοντας όμως ζήσει όσα δεν πρόκειται να ζήσει κανένας ούτε σε 1.000 ζωές.
