Η Κατερίνα Βρανά έδωσε μια ξεχωριστή παράσταση για τα παιδιά της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» και των Φίλων του «Ιδρύματος Θεοτόκος» χθες, Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου 2020, στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών.
Η αγαπημένη stand -up κωμικός, παρουσίασε την περιπέτεια της υγείας της και τη «συνάντησή» της με τον θάνατο σε μία απολαυστική παράσταση «Staying Alive» (Σχεδόν Πέθανα).
Η ίδια υποστηρίζει πως το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία είναι «να βρίσκεις πάντα τη δύναμη ν’ αντιμετωπίζεις ό,τι σου φέρνει η ζωή». Η Κατερίνα Βρανά με «όπλο» της το χιούμορ της, κατάφερε για μία ακόμη φορά να σαρώσει με το αμαξίδιο τη σκηνή του θεάτρου, παραδίδοντας μαθήματα ζωής.
Συγκλονίζει η ιστορία της Κατερίνας Βρανά - Δείτε όσα είχε εξομολογηθεί η ίδια στο περιοδικό People
Δηλαδή, εσύ ήσουν στη Μαλαισία και ξαφνικά έχασες τις αισθήσεις σου;
Κανένας γιατρός δεν είναι ακόμη 100% σίγουρος για την αιτία. Στην αρχή οι κωμικοί φίλοι μου νόμιζαν πως έπαθα δηλητηρίαση, γιατί είχα εμετούς και διάρροια.
Μέσα στον τελευταίο χρόνο είχα πιεστεί κι είχα αγχωθεί πολύ με τη δουλειά. Έτσι, πολλές φορές είχα κάτι σαν σπασμούς, διάρροια και εμετό. Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πίεζα τον εαυτό μου σε αφάνταστο σημείο. Είναι αυτό που παθαίνεις όταν βλέπεις πως τα πράγματα πηγαίνουν περίφημα κι εσύ σκέφτεσαι «Tώρα δεν πρέπει να ξεκουραστώ, πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο». Είχα βγει τρίτη Καλύτερη Κωμικός του Κόσμου το 2016 (σ.σ. και πρώτη Γυναίκα), στον παγκόσμιο διαγωνισμό Stand Up, οπότε πίεσα τον εαυτό μου για τη διεθνή καριέρα. Είχα περιοδεία Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Φιλιππίνες και θα ήμουν η πρώτη γυναίκα κωμικός που έκανε stand up στο Πακιστάν, το Σεπτέμβριο του 2017.
Άρα ήσουν κλεισμένη για όλο το 2017…
Ναι. Είχα κανονίσει να κάνω ένα διάλειμμα το τρίμηνο μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου. Αποδείχτηκε όμως ότι άργησα. Αν είχα προγραμματίσει να ξεκουραστώ το Φεβρουάριο, ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Είναι και τα μεγάλα ταξίδια που καταπονούν τον οργανισμό. Μέσα στο 2016 είχα ταξιδέψει Αυστραλία, Αγγλία, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, Φινλανδία, Κροατία, Σλοβενία, Σερβία, Ντουμπάι...
Μπορεί να έχεις κάνει και παραπάνω από το γύρο του κόσμου εκείνη την περίοδο…
Ήξερα όλα τα αεροδρόμια, τις Πύλες, τα πάντα... Να σου πω, βέβαια, ότι αυτό με την καταπόνηση του οργανισμού είναι η δική μου θεωρεία, που δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ιατρικά. Αλλά δεν έχουν βρει ακριβώς τι έχω πάθει. Νομίζω πως το ανοσοποιητικό μου ήταν τόσο καταπονημένο... Είχα κουραστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσε ο οργανισμός μου να αντιμετωπίσει τίποτε. Οπότε, όταν έπαθα μια μικρή φλεγμονή του εντέρου, προκλήθηκαν αλυσιδωτές αντιδράσεις που με έφτασαν κοντά στο θάνατο.
Τι θυμάσαι;
Μπαίνω στο νοσοκομείο και οι δύο πρώτες υποθέσεις που γίνονται είναι πως έχω πάθει είτε δηλητηρίαση είτε σκωληκοειδίτιδα. Όταν με ανοίγουν, βλέπουν πολύ πύον, οπότε λένε «Είναι περιτονίτιδα». Κάνουν επέμβαση αφαίρεσης σκωληκοειδίτη και δεν έχω περιτονίτιδα. Με καθαρίζουν, με ράβουν γρήγορα και ξεκινούν την τυπική 24ωρη παρακολούθηση χωρίς να υπάρχει ένδειξη για κάτι χειρότερο. Και πάλι καλά, γιατί εκείνο το βράδυ έπαθα σηπτικό σοκ και μ’ έβαλαν σε καταστολή, που είναι το τεχνητό κώμα, για να το αντιμετωπίσουν.
Την ώρα που γίνονται όσα μου εξιστορείς εσύ βρισκόσουν σε κώμα…
Ναι, δεν είχα πάρει χαμπάρι. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να μου λένε: «σου βγάλαμε τη σκωληκοειδίτιδα», κι εγώ απάντησα «Α, ωραία, άρα μπορώ να πάω στην παράστασή μου απόψε», με τον γιατρό να μου λέει «Όχι, ίσως μεθαύριο», προφανώς για να μην απογοητευτώ.
Παράλληλα, όλοι οι κωμικοί φίλοι μου αρχίζουν να γράφουν στο Facebook «Επείγον, πρέπει να επικοινωνήσουμε με την οικογένεια της Κατερίνας. Πάρτε μας σε αυτό το νούμερο» κάτω από τις αναρτήσεις με τα περισσότερα σχόλια. Πολύς κόσμος νόμιζε πως πρόκειται για spam. Ένας πρώην μου που ζει στην Ινδία, με τον οποίο έχουμε κρατήσει φιλικές σχέσεις, τηλεφώνησε στον πατέρα μου και σε μια ξαδέλφη μου. Τότε επικοινώνησε ο πατέρας μου με το νοσοκομείο και μίλησε με τον χειρουργό, ο οποίος του είπε «Τη βγάζει, δεν τη βγάζει η κόρη σου». Χαρά ο μπαμπάς μου, καταλαβαίνεις...
Ο πατέρας μου ήταν σε μια φάση «πόσο-μακριά-είναι-η-Μαλαισία;». Το ίδιο και η μητέρα μου, αναρωτιόταν «Πώς φτιάχνω τώρα βαλίτσες;» (γέλια). Όταν ήρθε η μαμά μου, τη ρώτησα: «Φοβόσουν τι θα βρεις εδώ;» κι εκείνη μου είπε πως φοβόταν μη χάσει την πύλη της πτήσης στο αεροδρόμιο του Κατάρ (εκεί κάνει ανταπόκριση με Μαλαισία) ή μην ξεχαστεί στα Duty Free (γέλια).
Αυτός που ήρθε πρώτος ήταν ο ξάδελφός μου, γιατί δούλευε στην Ταϊλάνδη. Αμέσως μετά έφτασε ο πατέρας μου, ο οποίος τα ’χε παίξει. Αυτοί οι δύο, μαζί με τον αδελφό μου, με είδαν στη χειρότερη κατάσταση που είχα βρεθεί. Βέβαια, όταν συνήλθα από το κώμα, ήμουν μέσα στο καλό κέφι. Οι πρώτοι που είδα ήταν ο μπαμπάς, η μητριά και ο αδελφός μου (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και ο μπαμπάς μου παντρεύτηκε ξανά, ο ξάδελφός μου είχε φύγει και επέστρεψε ξανά λίγες ημέρες μετά).
Με το που άνοιξα τα μάτια μου πανηγύρισαν. Πήγα να τους μιλήσω, αλλά δεν μπορούσα γιατί είχα το σωλήνα που ρουφούσε υγρά από τους πνεύμονες. Με ρωτάνε έκπληκτοι «Δεν μπορείς να μιλήσεις;». Και ξεκινάνε ένα ακόμη μεγαλύτερο πανηγύρι: «Πάρ’ τα τώρα! Τώρα θα μιλάμε ασταμάτητα και θα σου λέμε όσα δεν μας άφησες να πούμε τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια»! (γέλια)Γελούσαν με όλα τα ευτράπελα. Όπως όταν δεν χωρούσε το ειδικό σκουφάκι στο κεφάλι μου εξαιτίας των μαλλιών μου.
Κάνοντας πλάκα η οικογένεια, μπήκες κι εσύ σε ένα άλλο mode, όχι αυτό του μετατραυματικού σοκ. Βοήθησε πολύ, έτσι δεν είναι;
Αυτοί είχαν δύο εβδομάδες, όσο εγώ ήμουν σε κώμα, να συνέλθουν, να το αποδεχτούν, να μιλήσουν με γιατρούς.
Έζησαν την ανάστασή σου…
Ναι, οπότε ήταν χαρούμενοι. Μου είπαν μετά το πόσο σοκαρισμένοι ήταν όταν με πρωτοείδαν. Η μαμά μου τα ’παιξε όταν με είδε. Γενικά, η οικογένειά μου έχει ιδιαίτερους χαρακτήρες. Ήταν μαζεμένοι γύρω από το κρεβάτι κι έβριζε ο ένας τον άλλο.
Μου περιγράφεις μια κλασική ελληνική οικογένεια…
Ακριβώς! Ένιωθα σαν να μετακόμισε το πασχαλινό τραπέζι στη Μαλαισία και δίναμε σόου κι εκεί. Ήταν ωραία η εντατική στο νοσοκομείο της Μαλαισίας. Επειδή «το κορίτσι είναι Ελληνίδα», επέτρεπαν σε όλη την οικογένεια να κάθεται όλη μέρα μαζί μου κι έφευγαν μόνο όταν πήγαιναν για φαγητό. Υπήρξαν φορές μάλιστα που έβγαιναν με το χειρουργό για φαγητό. Κάποια στιγμή είπα του χειρουργού: «Να έρθω μαζί σας;». Με κοιτάζει για ώρα και μου απαντάει ήρεμα: «Η απάντηση μήπως είναι όχι; Και είναι όχι επειδή εσύ νοσηλεύεσαι στην εντατική;».
