Στο Survivor κέρδισε τις εντυπώσεις με τον σταθερό και ήπιο χαρακτήρα του, αλλά και την αλλαγή στην εμφάνισή του. Ο λόγος για τον ΒΟ, ο οποίος παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό People και μεταξύ άλλων αποκάλυψε τον λόγο που τον έκανε να πάρει μέρος στο Survivor.
Αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα της συνέντευξης:
Ισχύει ότι δεν ήσουν καλά οικονομικά πριν μπεις στο Survivor;
Ήμουν πολύ δύσκολα και οικονομικά και επαγγελματικά, σε μια φάση που έπρεπε να δω τι θα κάνω στη ζωή μου. Με το που ήρθε η πρόταση για το Survivor, ήξερα ότι θα πάρω σίγουρα λεφτά και διαφήμιση, άρα θα ήταν καλό για τη δουλειά μου. Αν δεν είχα οικονομικά πρόβλημα, θα το σκεφτόμουν πολύ περισσότερο να πάω, άλλο που θα το μετάνιωνα μετά.
Γιατί δεν ήσουν καλά με τη δουλειά; Η εικόνα που είχαμε για σένα δεν ήταν τέτοια.
Ήταν πολύ άσχημα, είχα μεγάλο πρόβλημα, είχα πέσει στο πάτωμα, δεν είχα εμφανίσεις, ήταν πολύ λίγες δηλαδή και για αυτό έψαχνα και κάτι άλλο εκτός τραγουδιού. Για παράδειγμα, σκεφτόμουν να δουλέψω στη Γερμανία, όπου είναι η μάνα μου και η αδελφή μου. Ίσως σε κάποιο ελληνικό μαγαζί. Με λίγα λόγια, πριν πάω στο Survivor είχα πρόβλημα επιβίωσης. Και τότε ήρθε στο παιχνίδι, σαν δωράκι από το Θεό. Ήταν σαν να μου είπε «αδελφέ, πάρε την ευκαιρία σου, εκμεταλλεύσου την και βλέπουμε μετά».
Λες ότι είχες πρόβλημα επιβίωσης, αλλά κάνεις κι εσύ το ράπερ σε μια ελληνική αγορά που δεν είμαι σίγουρη ότι σηκώνει κάτι τέτοιο.
Αν ήμουν λαϊκός τραγουδιστής, από την πρώτη στιγμή θα ήμουν πλούσιος, αυτό είναι σίγουρο. Τώρα αυτή την ταμπέλα που έχουμε βάλει, ότι είμαι ράπερ… Εγώ μουσική για τον κόσμο κάνω, όπως και να λέγεται αυτό. Άσε που αυτοί που ακούνε ραπ δεν με γουστάρουν, γιατί και καλά δεν είμαι σκληροπυρηνικός και δεν βρίζω.
Αυτό τώρα το κάνει πιο δύσκολο. Είναι σαν να μην χωράς πουθενά.
Ο Bo τελικά δεν ανήκει πουθενά. Αλλά δεν με πειράζει. Θέλω να κάνω τραγούδια που να μου αρέσουν. Νιώθω πιο πολύ παραγωγός – συνθέτης από ό,τι τραγουδιστής. Αν δεν αρέσει κάτι στον κόσμο, με πειράζει, με πιάνει ανασφάλεια. Είμαι δηλαδή, ανασφαλής, αλλά όχι αρκετά για να μην πιστεύω σε μένα. Την τελική γνώμη την έχω εγώ, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται.
