Ήταν ανάμεσα στα πρόσωπα της εγχώριας showbiz που έστειλαν το δικό τους μήνυμα μετά την είδηση του θανάτου του Τζορτζ Μάικλ μέσα από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media.
Ο Νίκος Ορφανός εξέφρασε τη θλίψη του που ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο της ποπ σκηνής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών.
«Τι κρίμα τόσο νέος…θυμάμαι τη συναυλία του πριν δέκα χρόνια στο Ολυμπιακό στάδιο, πόσο χαρούμενος φαινόταν…σαν να σβήνει η ανεμελιά και η χαρά της ζωής…αγαπητοί φίλοι ο Τζορτζ Μάικλ δε μένει ούτε αυτός πια εδώ…», έγραψε αρχικά.
Λίγη ώρα αργότερα, όμως, επέστρεψε με νέο μήνυμα στα social media δείχνοντας εμφανώς εκνευρισμένος!
Αυτό που ήταν εξοργιστικό για τον Νίκο Ορφανό, όπως γράφει είναι, όταν διαβάζει "πόσο οι γονείς ας πούμε του καλλιτέχνη, που δεν καταλάβαιναν χριστό από την τέχνη και το ταλέντο του όσο ζούσε, που δεν τον αποδέχονταν γιατί ήταν γκέη-λεσβία-χασικλής-απροσάρμοστος εν γένει, σύμφωνα με τα κριτήρια της δικής τους μίζερης χαμοζωής, πόσο λοιπόν αυτοί οι κανίβαλοι, θα πλουτίσουν, πέρα από την ίδια του την εταιρεία, από τα δικαιώματα που βροχηδόν θα εισπράξουν από την επαναπώληση του έργου του εκλιπόντος".
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτησή του:
«Είθισται σε κάθε θάνατο «διάσημου», κατά κανόνα καλλιτέχνη, να ξεκινάει ο κανιβαλισμός. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, ο άνθρωπος πάντα αισθάνεται λίγο καλύτερα όταν ο θάνατος χτυπάει κάποιον άλλο, είναι μια προσπάθεια εξορκισμού αυτού του διαολεμένου αναπόφευκτου που μας περιμένει όλους. Και μάλιστα οι καλλιτέχνες που είναι πιο ανυπεράσπιστοι, μέσα στην αθωότητά τους, κατακρεουργούνται σχεδόν όσο λατρεύονται, κι αυτό είναι ένας νόμος της ζωής υπό μία έννοια, οκ. Ακόμα και τα χαιρέκακα σχόλια, του τύπου, «καλά να πάθει, έτσι που ζούσε-οδηγούσε-φερόταν,κλπ», κατανοητά είναι, μέσα στην ασημαντότητα εκείνων που τα γράφουν, μια ισχνή προσπάθεια να σηκωθούνε λίγο ψηλότερα του λόγου τους, όλα ανθρώπινα μέσα στη ματαιότητα τους ξαναλέω.
Αυτό που είναι όμως, για μένα, εξοργιστικό, είναι όταν διαβάζω πόσο οι γονείς ας πούμε του καλλιτέχνη, που δεν καταλάβαιναν χριστό από την τέχνη και το ταλέντο του όσο ζούσε, που δεν τον αποδέχονταν γιατί ήταν γκέη-λεσβία-χασικλής-απροσάρμοστος εν γένει, σύμφωνα με τα κριτήρια της δικής τους μίζερης χαμοζωής, πόσο λοιπόν αυτοί οι κανίβαλοι, θα πλουτίσουν, πέρα από την ίδια του την εταιρεία, από τα δικαιώματα που βροχηδόν θα εισπράξουν από την επαναπώληση του έργου του εκλιπόντος.
Καλοφάγωτα σε λογής καταχρήσεις λοιπόν. Τουλάχιστον ας ρίξουν και δυο δάκρυα μετάνοιας, για την έλλειψη αποδοχής που τους διακατείχε τόσα χρόνια. Αυτούς, έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα τους θυμάται. Τα τραγούδια όμως και η ανάμνηση της χαράς της ζωής πάντα θα στέκει εδώ κι εκεί, κι απρόσμενα.
Αντίο Τζωρτζ…δεν ήμουν θαυμαστής σου φανατικός…αλλά κάποια τραγούδια σου ήταν πραγματικά σπουδαία ποπ τραγούδια υψηλού επιπέδου…».
