Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας γυναίκας που νίκησε τον καρκίνο του μαστού

«Είμαι φτιαγμένη από σάρκα και οστά και όχι από σίδερο όπως νόμιζα μέχρι τότε»

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού Λιολιώ Κολυπέρα

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, φέρνουμε ξανά στη δημοσιότητα τη συγκλονιστική εξομολόγηση της  Λιολιώ Κολυπέρα, προέδρου του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού Άλμα Ζωής του Νομού Αχαΐας, στο star.gr.

"​Ζούσα ανέμελα την καθημερινότητα μου , πιστεύοντας ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους, όπως δυστυχώς οι περισσότεροι από μας. Μέχρι την στιγμή που μη πιστεύοντας στα αυτιά μου άκουσα τον γιατρό μου να λέει «Λιολιώ μου έχεις καρκίνο στον μαστό. Θα τον αντιμετωπίσουμε όμως. Είναι σε πρώιμο στάδιο» .” Mε τα λόγια αυτά ξεκινά να μου εξιστορεί η κυρία Λιολιώ Κολυπέρα,  την προσωπική της ιστορία.

Ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού στα 42 της χρόνια. Μέχρι τότε ζούσε μια ανέμελη ζωή και ένιωθε πως ήταν δυνατή, φτιαγμένη από σίδερο. Στην κατάθεση ψυχής που μου κάνει, μιλά για την εναλλαγή των συναισθημάτων της και των σκέψεών της κατά τη διάρκεια του Γολγοθά που ανέβαινε, την πολύτιμη βοήθεια των γιατρών και της οιικογένειάς της αλλά και την αποτελεσματικότητα της ψυχανάλυσης.

Η προσωπική της ιστορία μας μαθαίνει πολλά πράγματα και μας παραδειγματίζει. Η κυρία Λιολιώ με τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που έχει μια γυναίκα που κάνει μαστεκτομή και χάνει τα μαλλιά της, στάθηκε όρθια στα πόδια της, αγωνίστηκε και τα κατάφερε. Τώρα με τη σοφία της και ως πρόεδρος του συλλόγου Άλμα Ζωής νομού Αχαΐας βοηθά άλλες γυναίκες να ξεπεράσουν την αρρώστια, μαθαίνόντας τους να μην σηκώνουν τα χέρια ψηλά αλλά τα μανίκια.

Διαβάστε ολόκληρη τη συγκλονιστική εξομολόγηση της κυρίας Λιολιώς Κολυπέρα:

«Ζούσα ανέμελα την καθημερινότητα μου , πιστεύοντας ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους, όπως δυστυχώς οι περισσότεροι από μας. Μέχρι την στιγμή που μη πιστεύοντας στα αυτιά μου άκουσα τον γιατρό μου να λέει “Λιολιώ μου έχεις καρκίνο στον μαστό. Θα τον αντιμετωπίσουμε όμως. Είναι σε πρώιμο στάδιο» .”

Μετά είπε και άλλα, προσπαθούσε να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει, να μου δώσει κουράγιο. Για μένα όμως είχαν σταματήσει όλα εκεί, δεν άκουγα τίποτα άλλο πια, και ο χρόνος ακόμα είχε σταματήσει σε κείνη την στιγμή. Ζούσα ένα εφιάλτη, ήμουν σίγουρη. Δεν μπορούσα να αποδεχθώ, να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια. Χωρίς υπερβολή θεώρησα ότι ο χώρος, ο χρόνος, η ζωή για μένα σταμάτησε εκεί, ότι αυτό ήταν το τέλος στα 42 χρόνια μου……

Όπως σας είπα ζούσα ανέμελη και ανυποψίαστη, αλλά ήμουν ενήμερη και πολύ τυπική στις εξετάσεις μαστογραφίας και PAP-Test, που μου ζητούσε ο γιατρός μου, αν και δεν υπήρχε κάποιο οικογενειακό ιστορικό ή κάποια ένδειξη. Σ΄ αυτή την τυπικότητα μου οφείλω το γεγονός ότι είμαι σήμερα εδώ. Τελικά τίποτα δεν γίνεται τυχαία.

Μετά το πρώτο σoκ, που σας περιέγραψα, ακολούθησε ο πόνος, ο φόβος, ο θυμός «γιατί να συμβεί σε μένα;», η αγωνία για το στήθος μου αλλά και για την ζωή μου, η θλίψη. Οι διαδικασίες που ακολούθησαν ήταν γρήγορες και αποτελεσματικές. Ριζική μαστεκτομή σε συνδυασμό με λεμφαδενικό καθαρισμό. Απομακρύνθηκε ο καρκινικός όγκος, αφαιρώντας μου παράλληλα το κομμάτι του εαυτού μου, της ταυτότητας μου, αυτό το κάτι που για μένα, σήμαινε ζωή, χάδι, έρωτα, θηλυκότητα. Ο χειρότερος μου φόβος και η αγωνία δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Ακολούθησαν τα δυνατά σχήματα της χημειοθεραπείας και της ακτινοβολίας. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Όταν όμως έχασα και τα μαλλιά μου στην κυριολεξία γονάτισα.  Είμαι βλέπετε φτιαγμένη από σάρκα και οστά και όχι από σίδερο όπως νόμιζα μέχρι τότε.

Παρόλα αυτά, κάπου, μέσα μου βαθιά, υπήρχε ακόμα ένα φως, μια ελπίδα ότι ποιος ξέρει μπορεί… Τα φάρμακα έχουν αποτελέσματα σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Όμως η αγάπη, η αφοσίωση και η θετική σκέψη των γύρω σου , των ανθρώπων που αγαπάς και σ΄ αγαπάνε κάνει την υπόλοιπη και σημαντικότερη δουλειά. Τίποτα δεν θα είχα ξεπεράσει αν οι δικοί μου άνθρωποι δεν με είχαν περιβάλλει με την δική τους αγάπη και κατανόηση. Τους οφείλω τα πάντα. Το φορτίο ήταν ασήκωτο για έναν μόνο άνθρωπο. Ο άντρας μου, τα παιδιά μου, τα αδέλφια μου και καλοί φίλοι ήταν δίπλα μου, κοντά μου, σ΄ αυτή την οδυνηρή και δύσκολη πορεία και προσπάθησαν με αγάπη να με στηρίξουν, αγάπη που χρειαζόμουν απελπισμένα εκείνη την στιγμή. Κι ας έβλεπα στα μάτια τους ότι ήταν πιο λυπημένοι και φοβισμένοι από μένα.

Ήταν εξαιρετικά καθοριστικός ο ρόλος των γιατρών μου στην αντιμετώπιση της κατάστασης μου και τους ευγνωμονώ γι' αυτό. Στάθηκαν δίπλα μου ζεστά, ανθρώπινα, με στήριξαν, με αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια, μου μίλησαν, μου εξήγησαν, μου έδωσαν θάρρος, με βοήθησαν αφάνταστα. Μάλιστα ο ογκολόγος κατανοώντας πλήρως την απελπισία και την απόγνωση που ένιωθα, μου μίλησε για τα πλεονεκτήματα της ψυχανάλυσης - ψυχοθεραπείας. Με βοήθησε να σπάσω ένα ακόμα ταμπού και να ζητήσω βοήθεια ειδικού.

Τα φάρμακα είχαν κάνει την δουλειά με το σώμα μου. Έπρεπε τώρα να γιατρευτεί και η ψυχή μου. Χρωστώ πολλά στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Της χρωστάω τον θαυμάσιο κόσμο που ανακάλυψα μέσα μου και δεν γνώριζα ότι υπάρχει.

Ανέτρεψε την ζωή μου, ανέτρεψε την καθημερινότητά μου, άλλαξε εμένα, άλλαξε το σώμα μου – αναπόφευκτα - αλλά άλλαξε και την ψυχή μου ολόκληρη. Μόλις τελείωσε η άμυνα που κρατούσα σ΄ όλη την περίοδο της θεραπείας, ήλθε η ώρα να ανοίξει η ψυχή. Εκείνη την περίοδο πραγματικά με πήρε από κάτω. Έπεσα σε κατάθλιψη. Έλειπαν σημαντικά στοιχεία από την εμφάνισή μου……. Και έτσι απογυμνωμένη κόντεψα να ολισθήσω στην απόλυτη άρνηση του εαυτού μου.

Η λύση ήταν μόνο μία : ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία. Και ευτυχώς για μένα το αποτόλμησα. Και με βοήθησε να επαναπροσδιορίσω στάσεις ζωής και αξίες, να βάλω προτεραιότητες και όρια, να ξανασυστηθώ με τον «άγνωστο» ως τότε εαυτό μου, να τον αγαπήσω, να τον σεβαστώ, να τον αποδεχτώ έτσι χωρίς μαστό και χωρίς μαλλιά. Με βοήθησε να μάθω ότι η γυναικεία φύση κρύβει απίστευτη δύναμη. Και εκεί έρχονται και αναδύονται οι κρυφές δυνάμεις που λέγαμε να αποδείξουν ότι το να νιώθεις γυναίκα είναι πολύ, μα πολύ βαθιά έννοια.

Το πρώτο μου στήριγμα ήταν ο Θεός. Με μια μοναδική πίστη σ΄Αυτόν, ότι με την δική του δύναμη, θα τα καταφέρω. Η βαθιά μου πίστη ότι Εκείνος ξέρει γιατί και πότε να στέλνει κάθε τι στην ζωή, ζήτησα και βρήκα κοντά Του παρηγοριά. Η προσευχή, η συνομιλία μαζί του μου χάριζε γαλήνη και δύναμη.

Το άλλο μου στήριγμα υπήρξε η ψυχοθεραπεία-ψυχανάλυση. Αυτή η βουτιά στο εγώ μου, για οκτώ χρόνια, με απάλλαξε από ψυχαναγκασμούς και φόβους συνδέοντας με με τον πραγματικό εαυτό μου. Όταν φθάνεις στον πάτο, ξαναγνωρίζεις τον εαυτό σου, αποκτάς ευγνωμοσύνη για τον χρόνο, ξανακερδίζεις μερικά πράγματα. Θα σας φανεί περίεργο ίσως αλλά ξέρετε τι άλλο με κράτησε συναισθηματικά και ψυχολογικά όρθια; Η φιλαρέσκεια μου! Ναι ! Αντιμετώπισα το τιρμπάν, που αναγκάστηκα να φορώ λόγω της απώλειας των μαλλιών, σαν άλλο στιλ εμφάνισης, αγόρασα όλα τα χρώματα καπέλα, φόρεσα μακριά σκουλαρίκια και μεγάλα γυαλιά και βγήκα έξω. Κάποιοι κοιτούσαν περίεργα, άλλοι με προσπερνούσαν με διακριτικότητα. Δεν με επηρέασαν. Εγώ αισθανόμουν καλά και πίσω ξανά στην ζωή.

Βοήθεια πολύτιμη, αναντικατάστατη και συνεχή, πήρα και εξακολουθώ να παίρνω από την ενασχόλησή μου με Σύλλογο Γυναικών με καρκίνο μαστού ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ του νομού Αχαΐας είτε σαν εθελόντρια, επισκεπτόμενη χειρουργημένες γυναίκες, είτε σαν Πρόεδρος του Δ.Σ μαχόμενη για τα δικαιώματα και την στήριξη της πάσχουσας γυναίκας».

 

Συνέντευξη στη Μαρία Κυπραίου

Πρωτοδημοσιεύτηκε: 2014-03-21 16:09

Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
Follow us:

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top