Σύνταξη: Αγγελική Λάλου
Το μόνο θετικό που θα μπορούσε -ένας αισιόδοξος- άνθρωπος να καταλογίσει στον κορωνοϊό είναι ότι, θέλουμε δεν θέλουμε, μας ωθεί/αναγκάζει (βάλε όποιο ρήμα ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία σου) να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας.
Να τον ξεχωρίσουμε από το πλήθος. Ό,τι κι αν εννοούμε με τη λέξη «πλήθος». Αυτή τη στιγμή, πλήθος είναι οτιδήποτε και οποιοσδήποτε ξεπερνάει τα όρια του εαυτού μας. Ο κορωνοϊός, μας απομονώνει από τους συναδέλφους. Την οικογένεια. Τους φίλους. Τους γνωστούς. Και πάει λέγοντας. Μας περιορίζει κεκλεισμένων των θυρών στα τετραγωνικά του σπιτιού μας. Οι μετακινήσεις πέρα από τον δικό μας ζωτικό χώρο είναι πλέον χρονικά και χωρικά συγκεκριμένες και αδειοδοτούμενες. Άσκοπες και χωρίς λόγο μετακινήσεις δεν επιτρέπονται.
Ακόμη, ωστόσο και οι εξωτερικές μας -τυχαίες και μη- «επαφές» με άλλους ανθρώπους οφείλουμε να γίνονται με προσοχή και ασφάλεια (από και προς τον εαυτό μας και τους άλλους) με γάντια, μάσκα και ελάχιστη μεταξύ μας απόσταση ενάμιση ή δύο μέτρων… Οι επιλογές που μας ανοίγονται είναι… να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε από την αρχή, να ξανασυστηθούμε, να δούμε εδώ και τώρα ποιες είναι οι πραγματικές του ανάγκες, να τον αγκαλιάσουμε, να τον προστατέψουμε, να τον θωρακίσουμε, να τον προσέξουμε, να του δώσουμε προτεραιότητα.
14 μέρες καραντίνα; Καιρός να κάνεις πράγματα που άφησες στη μέση
Αυτό που έως πρότινος θα χαρακτηριζόταν ως εγωισμός, τώρα οφείλουμε να γίνει στάση ζωής και μάλιστα υγιής (η χρήση της λέξης εδώ μας χαμογελάει πονηρά και με το δίκιο της). Ωστόσο, για να μη με παρεξηγήσεις, οφείλω να ξεκαθαρίσω λέγοντας ότι το να υπακούσεις και να βάλεις τον εαυτό σου προτεραιότητα γίνεται με διπλή αιτία. Πρώτη φορά στρεφόμενοι στον εαυτό μας κάνουμε καλό σε όλο τον κόσμο. Προφυλάσσοντας τον εαυτό μας σταματάμε τη μετάδοση του ιού – ή έστω συμβάλλουμε στην αναχαίτιση της εξάπλωσής του.
Το να φροντίσουμε τον εαυτό μας γίνεται επιτακτικό και ταυτόχρονα αλτρουϊστικό. Κατανοώντας τα αυστηρά όρια του εαυτού μας ανακαλύπτουμε τις απεριόριστες ικανότητες της ύπαρξής μας. Ακόμη και σε απομόνωση, αναδεικνύεται η κοινωνική υπόσταση της οντότητάς μας. Παραφράζουμε το σύνθημα των τριών σωματοφυλάκων από «όλοι για έναν και ένας όλους» σε «ένας για εμένα – κι ένας για όλους», με τη διαφορά ότι οι σωματοφύλακες δεν είμαστε μόνο τρεις, αλλά όλοι μας.
Έχουμε την ευθύνη να είμαστε σωματοφύλακας του εαυτού μας αλλά και όλων των άλλων. Ίσως αυτή η νέα συλλογική ατομικότητα ή νέα ατομική συλλογικότητα να είναι ένας νέος γρίφος, η λύση του οποίου να δημιουργήσει μια καινούρια πραγματικότητα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τελείωσαν τα ψέματα και κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε -ή δεν επιλέξουμε- να σώσουμε τον εαυτό μας. Κι ίσως τελικά αυτό να είναι το πλέον αβάσταχτο της νέας πραγματικότητας – ότι δεν είμαστε τρομακτικά μόνοι, αλλά ότι πρέπει να γίνουμε τρομακτικά υπεύθυνοι για τον εαυτό μας.
Ώστε όταν τελειώσει όλο αυτό για να αρχίσει κάτι άλλο… να είμαστε σίγουροι και εντελώς υπεύθυνοι για το ποιοι είμαστε, με ποιους είμαστε, τι αντέχουμε, τι δεν αντέχουμε, ποιες επιλογές κάνουμε, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο εαυτός μας και ποια θέση και ποια ιδιότητα θα δώσουμε στον εαυτό μας – εδώ και τώρα, αλλά και αύριο, όποιο αύριο κι αν ξημερώσει…
Πηγή: AllYou
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
