Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, η ποιήτρια Γεωργία Γιαμπουράνη περνάει ένα οικουμενικό μήνυμα για τη μεγαλειώδη αξία της ποίησης.
Ένα video λίγων λεπτών με έναν ιδιαίτερο και πολύ απλό τρόπο κατορθώνει αυτό που μόνο η ποίηση μπορεί. Να ξεκλειδώσει την ομορφιά που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Να αναδείξει την ικανότητά του να ελπίζει και να πράττει ακόμα και μέσα στην σκληρή καθημερινότητα.
Να κάνει καλύτερο τον κόσμο, αρκεί να το αποφασίσει και να το πιστέψει, γιατί όπως λέει και η ίδια η ποιήτρια Γεωργία Γιαμπουράνη η ανθρώπινη δυστυχία που μαστίζει τη γη μας και η βαθιά κρίση αξιών μπορούν να σταματήσουν εάν καλλιεργήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εάν με υπομονή και θέληση, σμιλεύσουμε την ακατέργαστη ύλη μας και με αγάπη και συμπόνια φτάσουμε στην ανώτερη φύση μας, που έχει τη δύναμη να μας οδηγήσει σ΄ έναν πιο ευτυχισμένο και φωτεινό κόσμο.
Η ποίηση όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης μπορεί να σταθεί αρωγός σε αυτήν την μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Του ουσιαστικά καλλιεργημένου!
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων.
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».
