Το μυστήριο για το τέρας του Λοχ Νες μοιάζει να λύνεται καθώς σύμφωνα με νέα επιστημονικά στοιχεία, το πασίγνωστο τέρας θα μπορούσε να είναι ένα γιγάντιο χέλι.
Μετά από μια εντατική ανάλυση των ιχνών DNA στα παγωμένα νερά του Λοχ, οι επιστήμονες ανακοίνωσαν σήμερα, ότι μάλλον ένα μεγάλο χέλι είναι το περίφημο τέρας της λίμνης της Σκωτίας. Πάντως, τα αποτελέσματα αποκλείουν την παρουσία μεγάλων ζώων όπως οι δεινόσαυροι.
Η διεθνής ομάδα επιστημόνων πήρε τα δείγματα του αποκαλούμενου περιβαλλοντικού DNA (eDNA) τον περασμένο Ιούνιο. Η χρήση της δειγματοληψίας eDNA είναι ήδη καθιερωμένη ως εργαλείο για την παρακολούθηση της θαλάσσιας ζωής, όπως των φαλαινών και των καρχαρίων.
Κάθε φορά που ένα πλάσμα κινείται μέσα από το περιβάλλον του, αφήνει πίσω του μικροσκοπικά θραύσματα DNA από το δέρμα, τις κλίμακες, τα φτερά, τη γούνα, τα κόπρανα και τα ούρα. Αυτό το DNA μπορεί να συλληφθεί, να αλληλουχηθεί και στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί για την αναγνώριση αυτού του πλάσματος με σύγκριση της ακολουθίας που αποκτήθηκε με μεγάλες βάσεις δεδομένων γνωστών γενετικών ακολουθιών από εκατοντάδες χιλιάδες διαφορετικούς οργανισμούς.
Ο μύθος του τέρατος του Λοχ Νες
Η ύπαρξη ενός γιγαντιαίου τέρατος στην παγωμένη λίμνη της Σκωτίας χρονολογείται τον 6ο αιώνα, όταν σύμφωνα με το θρύλο ο άγιος Κολούμπα έσωσε με θαυματουργικό τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου από το τέρας.
Η πιο διάσημη εικόνα του Nessie, όπως αποκαλείται συνήθως το τέρας, γνωστή και ως «φωτογραφία του χειρουργού», τραβήχτηκε το 1934 και έδειχνε ένα κεφάλι μ’ έναν μακρύ λαιμό να βγαίνε από το νερό. Αποκαλύφθηκε 60 χρόνια αργότερα ότι ήταν δημιούργημα του γυναικολόγου Ρόμπερτ Γουίλσον. Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο δημοφιλή απεικόνιση του τέρατος, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά με ένα πλησιόσαυρο.
Ο γιος του Γουίλσον παραδέχτηκε την πλαστότητά της, η οποία αποδείχτηκε το 1995 από μια ομάδα ερευνητών. Υποβρύχιες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 2003, με χρήση σόναρ, απέτυχαν να εντοπίσουν το τέρας- θρύλο.
Έχουν γίνει αμέτρητες ανεπιτυχείς προσπάθειες εντοπισμού του τέρατος τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα το 2003, όταν το BBC χρηματοδότησε μια εκτεταμένη επιστημονική έρευνα που χρησιμοποίησε 600 δοκοί σόναρ και δορυφορική παρακολούθηση για να σαρώνουν το πλήρες μήκος της λίμνης.
Η ομάδα του καθηγητή Neil Gemmell, γενετιστή από το Πανεπιστήμιο του Otago της Νέας Ζηλανδίας, περιλάμβανε επιστήμονες από τη Βρετανία, τη Δανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία και τη Γαλλία.