Ο Γιάννης Σιδεράκης μιλάει στο star και τη Γεωργία Χάρδα* για το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ροκεντρό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ.
Ο συγγραφέας αγαπάει τη Ροκ μουσική ,το γράψιμο και το διάβασμα. Αναφέρεται στις εποχές που πέρασαν αλλά άφησαν ένα βαθύτατο στίγμα στην ψυχή του, στους εσωτερικούς «δαίμονες» που μας κυριεύουν και για το παιδί που ζει μέσα του ελεύθερο....
-Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο και το συμβολισμό του τίτλου. Γιατί «Ροκεντρό» κι όχι Ροκ εντ Ρολ;
Η ροκ μουσική, από την μια είναι παγκόσμια, ακούγεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη και μαζί της φέρνει όνειρα για διαφορετικότητα για φευγιό, για επανάσταση, αλλά από την άλλη όπου δημιουργείται κουβαλάει και την τοπική κουλτούρα. Στην Ελλάδα αγαπήσαμε πολύ αυτή την μουσική και τον τρόπο που μας έμαθε να ζούμε, αλλά όταν ήρθε η ώρα να παίξουμε κι εμείς, να δημιουργήσουμε, φτιάξαμε μια διαφορετική, δική μας, την ελληνική ροκ. Κάποιοι το έκαναν στην μητρική της γλώσσα, την Αγγλική, κάποιοι της έδωσαν ελληνικό στίχο, αλλά πάντα διακρίνονταν το ελληνικό στοιχείο. Επίσης από την αρχή, ήταν ένα χαμένο παιχνίδι για μια ρομαντική μειοψηφία, από την άποψη ότι το κοινό σε αυτή την γωνιά του πλανήτη είναι πολύ μικρό και έχει άλλα ακούσματα, ανατολίτικα, έτσι πέρα από κάποια μικρά ξεσπάσματα μέσα στα χρόνια, συνήθως ήταν μια υπόθεση λίγων, που μεταξύ τους συνήθως γνωρίζονταν, αλληλοεπιδρούσαν και σχημάτισαν στο τέλος μια «φυλή» με δικούς της κανόνες και τρόπους… Δημιουργήθηκαν οι Ροκάδες… Ροκάδες, ούτε Rockers, ούτε κάτι άλλο, Ροκάδες κι όλοι καταλαβαίνουμε ακούγοντας το τι σημαίνει και ποιους αντικατοπτρίζει… Έτσι κι εγώ, θέλησα να δώσω μέσα από τον τίτλο, Ροκεντρό, σε όλους όσοι το έβλεπαν να καταλάβουν αμέσως σε τι αναφέρομαι… Είναι η μουσική η δική μας κι όσα ζήσαμε μέσα και πάνω σε αυτή, σε εποχές κι από ανθρώπους που τις περισσότερες φορές δεν ήξεραν καν τι λέει ο στίχος, αλλά είχαν αρκετή ενσυναίσθηση να νιώσουν την μουσική, να καταλάβουν να νιώσουν «τι ήθελε να πει ο ποιητής» και να την κάνουν δική τους, μέρος του εαυτού τους…. Ροκεντρό λοιπόν, μέχρι να πονέσει το κορμί, μέχρι να βγάλουμε αίμα που έλεγε και μια ψυχή…
-Μου άρεσε η ειλικρίνεια σας στην εισαγωγή, μια τίμια εξήγηση κι αυτός ο χαρακτηρισμός σάς ακολουθεί και στη γραφή.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πει κάποιος μια ιστορία. Άλλοι επιλέγουν να φτιάξουν έναν φανταστικό κόσμο και να χτίσουν πάνω σε αυτόν, άλλοι προσπαθούν με άριστη τεχνική και προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις να δημιουργήσουν ένα άριστο έργο, άλλοι να γράψουν μια αληθοφανή ιστορία σε έναν κόσμο που δεν τον έχουν ζήσει, με ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει, σε μέρη που δεν τόλμησαν να περπατήσουν… Υπάρχουν και κάποιοι σαν εμένα που τους πνίγει η αλήθεια τους. Σαν αναγνώστης έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία που πολλές φορές, στην λεπτομέρεια κατάλαβα, ότι ο συγγραφέας γκούγκλαρε ή ρώτησε για να μάθει τι πρέπει να κάνει, πως πρέπει να μιλήσει, τι πρέπει να πει, που πρέπει να πάει ο ήρωας του κι αυτό τις περισσότερες φορές μοιάζει γελοίο. Είναι κακό, θα μου πεις; Ίσως όχι, αλλά για κάποιον που το έχει ζήσει μοιάζει χαζό… Το να περιγράψω εγώ που δεν έχω ιδέα, μια δύσκολη μέρα σε μια κουζίνα εστιατορίου γίνεται κι ίσως και να αρέσει, αλλά αν διαβάσει την περιγραφή μου ένας σεφ είμαι σίγουρος ότι θα βάλει τα γέλια… Έτσι αποφάσισα να είμαι τίμιος με όσους θα ενδιαφέρονταν να με διαβάσουν, αλλά πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μου. Πήγα εκεί ακριβώς που αισθανόμουν ασφάλεια, σε μέρη που έχω περπατήσει, με ανθρώπους που έχω γνωρίσει και αυτό νομίζω ότι το καταλαβαίνουν όλοι οι αναγνώστες… Ίσως να τους αρέσουν αυτά που γράφω, ίσως όχι, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι μοιράζομαι την αλήθεια μου… Ποιον ενδιαφέρει η αλήθεια ενός μεσήλικα Ροκά, θα ήταν μια καλή ερώτηση… Δεν ξέρω, ίσως όλους, ίσως και κανέναν, αλλά όπως και να έχει εγώ είμαι καλά με την συνείδηση μου, δεν παραμυθιάζω κανέναν… Τίμια εξήγηση! Πολύ μου αρέσει αυτό που λες κι έτσι είναι.
-Το Ροκεντρό είναι διηγήματα που ζήσατε ή σας διηγήθηκαν. Τι είναι αυτό που σας τραβάει στη μικρή φόρμα διηγημάτων;
Η ζωή, τα χρόνια που αναλογούν στον καθένα μας. Σε αυτή τη διάσταση είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη κι ας μοιάζει τελικά να περνάει ιδιαίτερα γρήγορα, μιλώντας για τους τυχερούς τουλάχιστον, που θα φύγουν για το μεγάλο ταξίδι όταν πρέπει, σε προχωρημένη έστω και σχετικά ηλικία. Είμαστε άνθρωποι, όχι υπολογιστές, δεν μπορούμε να θυμηθούμε αν μας ρωτήσει κάποιος τι κάναμε στις 27 Οκτωβρίου του 1995… Οι αναμνήσεις μας είναι περιορισμένες και εστιάζουν σε πράγματα που μας στιγμάτισαν. Κάτι που μας έκανε μεγάλη εντύπωση θα θυμηθούμε, κάτι που μας στενοχώρησε πολύ, κάτι που μας έκανε πολύ χαρούμενους, κάτι που μας σόκαρε, κάτι που μας γαλήνεψε, τις πρώτες φορές οπωσδήποτε… Οπότε με αυτό το σκεπτικό η ζωή μας δεν μοιάζει μ’ ένα μυθιστόρημα αλλά με διηγήματα. Μικρές ιστορίες, κομματάκια είναι τελικά αυτό που μένει στην μνήμη μας, στο μυαλό και στην καρδιά μας, στιγμές είναι όλη μας η ζωή, στιγμές που έχουν διαμορφώσει αυτό που είμαστε σήμερα. Κάπως έτσι γράφω, με αυτό το σκεπτικό ανασύρω από τη μνήμη μου αυτά που δεν γίνεται να ξεχάσω και τα αποτυπώνω όσο καλύτερα μπορώ. Αυτό ακριβώς με τραβάει σε αυτή την φόρμα γραφής, ιστορίες η μια μετά την άλλη, με κοινό παρονομαστή τον τρόπο που μου έλαχε να ζήσω, τον τρόπο που κινήθηκα αγάπησα και αφομοιώθηκα.
-Βάση τους είναι η Ροκ Κουλτούρα. Οι ιστορίες έχουν μια νοσταλγία, μια μελαγχολία, λίγο σκοτάδι. Είναι το παρελθόν που μας κάνει να βλέπουμε έτσι τη ζωή;
Το παρελθόν, το βάθος του χρόνου σίγουρα μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα απ’ άλλη οπτική, κάποιος φορές ομιχλώδεις, κάποιες φορές ψυχραιμότερη, αλλά η νοσταλγία είναι βασικό κομμάτι σε κάθε περίπτωση κι είναι λογικό όταν μάλιστα μιλάμε για τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια που νομίζαμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και άφθαρτοι, τότε που πιστεύαμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Κοιτάζοντας το τώρα από απόσταση νοσταλγούμε τη δύναμη, το σθένος, τα νιάτα, την αθωότητα και σε σύγκριση με το σήμερα νοιώθουμε λειψοί. Καλό είναι όμως, γιατί έτσι ξέρουμε ότι είμαστε ζωντανοί ότι ακόμη κυλάει καυτό αίμα στις φλέβες μας. Λέμε με τον τρόπο μας ότι δεν έχουμε χορτάσει ότι θα θέλαμε κι άλλο. Λυπάμαι αυτούς που κοιτάζοντας πίσω μετανιώνουν για τις επιλογές τους ή ακόμη χειρότερα μετανιώνουν γι’ όσα δεν έκαναν, νιώθουν ένα μεγάλο κενό. Είναι λογικό σε αυτές τις ιστορίες να υπάρχουν μελαγχολία και σκοτάδι ,πρώτον γιατί μιλάμε για μια εποχή που πολλοί έφαγαν μεγάλη παραμύθα, παραμυθιάστηκαν και μπερδεύτηκαν. Μπέρδεψαν την μουσική, με άσχετα πράγματα… Τα ναρκωτικά, τον χουλιγκανισμό, την παρανομία, την αυτοκαταστροφή γενικά… Μιλάμε για μια γενιά, τη γενιά μου, που δεν είχαμε καμία πληροφορία που όλα τα μαθαίναμε από ιστορίες, από μύθους που κυκλοφορούσαν. Όλα στο περίπου τα μαθαίναμε και νομίζαμε ότι για να κάνουμε το σωστό για να είμαστε φοβεροί και τρομεροί ροκάδες, έπρεπε να ζήσουμε γρήγορα και να πεθάνουμε νωρίς, ένα μεγάλο παραμύθι εφάμιλλο του Αμερικάνικου ονείρου…. Κρίμα, πολύ κρίμα, χάθηκαν καλοί άνθρωποι, καλά παιδιά χωρίς λόγο κυνηγώντας την άκρη ενός φανταστικού ουράνιου τόξου που δεν έκρυβε θησαυρό, αλλά την ίδια την καταστροφή. Επίσης θα το πω κι ας ακουστώ πεσιμιστής που μάλλον είμαι, ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου έχει πολύ πόνο, πολύ κόπο και συνήθως δεν τελειώνει όμορφα. Ακόμη και αυτοί που εξωτερικά μοιάζουν ευτυχισμένοι, έχουν μια δυστυχία, μια μαύρη σκιά, ένα αξεπέραστο πρόβλημα να τους καταδιώκει… Έτσι είναι η ζωή δυστυχώς, μαύρη και συννεφιασμένη, με ελάχιστες στιγμές ηλιοφάνειας.
-Κάθε ενότητα του βιβλίου σας έχει τίτλο ένα τραγούδι. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Ήθελα να δώσω φωνή στις ιστορίες μου, ήθελα να έχει η καθεμία το δικό της soundtrack και έτσι ήρθαν και τις βρήκαν τα τραγούδια… Τα έχω επιλέξει με τρόπο που να βοηθούν την αφήγηση, να της δίνουν υπόσταση και ακούγοντας τα, να κάνεις ένα ταξίδι στον χωροχρόνο, να πηγαίνεις στη στιγμή που περιγράφω και να τη ζεις… Με τη μουσική μπαίνει στο παιχνίδι η ακοή, αλλά ταυτόχρονα ενεργοποιούνται και άλλες αισθήσεις… Εγώ για παράδειγμα όταν ακούω ένα τραγούδι με κατακλύζει αμέσως η μυρωδιά του βινυλίου, νιώθω να πιάνω το εξώφυλλο, να κοιτάζω με λαιμαργία τους στίχους… Αυτή είναι μια από τις μαγικές ιδιότητες της μουσικής και σκέφτηκα να τη χρησιμοποιήσω. Είναι πολλοί αναγνώστες που ταυτόχρονα με την ανάγνωση ακούν και τα τραγούδια και όπως μου έχουν πει είναι μια διαφορετική εμπειρία… Η επιλογή τους έγινε χωρίς να το πολυσκεφτώ, έκανα εικόνα την εποχή, τον ήρωα και «τσουπ» το κατάλληλο τραγούδι εμφανίζονταν από τα βάθη της ψυχής μου έτοιμο να πάρει την θέση του.
-Ποια ιστορία ξεχωρίζετε περισσότερο και γιατί;
Αυτό είναι δύσκολο να το απαντήσω, μιας και όλες είναι παιδάκια μου, όλες έχουν λόγω ύπαρξης και γράφτηκαν με αγάπη και αγωνία, όλες έχουν κάτι ουσιώδες να πουν. Αν ξεχώριζα μια λίγο παραπάνω είναι «Η μεγάλη απόδραση» από την άποψη ότι την είχα στο μυαλό μου χρόνια και με δυσκόλεψε πολύ μέχρι να βγει, να γεννηθεί, γιατί δεν ήξερα πώς να αποτυπώσω μια μεγάλη αλήθεια, με τόσο σουρεάλ τρόπο. Αυτή η ιστορία μιλάει για τον ζόρικο επαρχιώτικο ροκ τρόπο ζωής και το τίμημα που πληρώσαμε όλοι όσοι τον υπηρετήσαμε, μιλάει για χαμένα όνειρα, χαμένες προσδοκίες και λέει καθαρά ότι χάσαμε το τρένο. Λέει με περίεργο τρόπο ότι όσα χρήματα και να έχεις, όσο και να το θέλεις, ο χρόνος τρέχει και φεύγει και μαζί με αυτόν μια ολόκληρη εποχή και στο τέλος καταλήγεις να κυνηγάς μια ουτοπία…
-Τελικά είναι αυτοβιογραφικές οι ιστορίες; Και πόσο δύσκολο είναι να σκάβεις στα πιο βαθιά εσώψυχα;
Αυτές οι ιστορίες είναι τόσο αληθινές όσο και ψεύτικες…. Τι θέλω να πω… Είναι αληθινές, πασπαλισμένες με ψέματα και υπερβολές που βοηθούν την αφήγηση, το ίδιο το νόημα τους και ψεύτικες που περιέχουν αληθινούς χαρακτήρες, καταστάσεις που έχω βιώσει και αληθινές περιστάσεις. Όλες τελικά, ναι, είναι αυτοβιογραφικές γιατί στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα ρίξετε μια ματιά στη προσωπική μου ιστορία, από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στην πραγματικότητα ακόμη και η πιο φανταστική ιστορία κρύβει ένα στιγμιότυπο της ζωής μου και τελικά την αλήθεια μου, όπως την έζησα, την είδα και τη βίωσα. Το περίεργο είναι ότι αυτές που φαντάζουν εντελώς αληθινές είναι ψεύτικες και αυτές που νομίζεις ότι είναι ψεύτικες, οι περισσότερο αληθινές… Το να σκάβεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου, στα εσώψυχα είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο γιατί μαζί με τις αναμνήσεις έρχονται και σε βρίσκουν άνθρωποι που έχεις χάσει, αισθήματα που έχεις ξεχάσει, νόστος για καταστάσεις που ξέρεις ότι δεν θα ξαναζήσεις και το σημαντικότερο ένας ασυναίσθητος φόβος… Φοβάσαι ότι κοιτάζοντας πίσω, τον νεαρό εαυτό σου, θα λάβεις μια απαξιωτική ματιά, θα νιώσεις ότι τον έχεις απογοητεύσει, ότι ξεπουλήθηκες κάτι που δεν θα ήθελες με τίποτα. Είναι δύσκολο για τον καθένα από εμάς να κάνει αυτοκριτική και να μπορεί να τα βρει με τον εαυτό του, όταν η ζωή προχωράει κι οι ανάγκες, οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το δυσκολότερο απ’ όλα είναι να μην ξεπουλήσεις το παιδί που ζει μέσα σου, να μην το καταχωνιάσεις, να μην το αιχμαλωτίσεις. Είναι δύσκολο να κοιτάς πίσω γενικά, πόσο περισσότερο όταν αυτό το πίσω πρέπει να το περιγράψεις δημοσίως, να ξεβρακωθείς χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.
-Μου άρεσε στο βιογραφικό σας η παρακάτω φράση «Κατένευσα του εσωτερικούς μου δαίμονες». Είναι κάτι που θεωρείτε ότι μπορούμε να το κάνουμε; Δεν μας ακολουθούν αιώνια;
Ο καθένας από εμάς έχει τους δαίμονες του, που τον κυνηγούν αιωνίως, ναι έτσι είναι… Γι’ αυτόν τον λόγο έγραψα «κατένευσα» και όχι «νίκησα»… Οι δαίμονες μου είναι εκεί στην γωνία και με περιμένουν. Μια λάθος κίνηση, μια στεναχώρια, μια απογοήτευση και θα έρθουν να με βρουν δυνατότεροι από ποτέ, να με κατακλίσουν. Το μοναδικό που μπορώ να κάνω για να τους αποφύγω όσο γίνεται περισσότερο, είναι να ταΐζω την καλή πλευρά μου, το άσπρο μέσα μου και να αφήνω νηστικό το κακό, το μαύρο. Βέβαια, θα συνυπάρχουν πάντα στην ψυχή μου και τα δύο, σε μια αέναη μάχη επικράτησης… Τι να πω.. Ελπίζω να καταφέρω να τους κρατήσω κάτω και μακριά μου… Είναι κάτι μέρες, κάτι εποχές, που με πιέζουν, θέλουν να βγουν στην επιφάνεια και αντιστέκομαι… Θα αντέξω; Θα δείξει…
-Πώς συνδυάζεται η ροκ μουσική με τη γραφή;
Νομίζω ότι έχουν πολλά κοινά σημεία. Τελικά ένα ταξίδι είναι και τα δύο, ακούς μουσική; Ταξιδεύεις… Διαβάζεις; Και τα δύο και η ροκ μουσική κι η ανάγνωση, μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή γιατί αν τα δεις, αν τα νιώσεις αυτά τα δύο σε βάθος, αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να σε παρασύρουν, πηγαίνεις κάπου αλλού, φεύγεις από την ρουτίνα και την καθημερινότητα, ονειρεύεσαι, ξεφεύγεις και τελικά μέσα από αυτά τα ταξίδια, γίνεσαι λιγάκι καλύτερος, λιγάκι πιο ανθρώπινος, απ’ την άποψη ότι η πολύ καθημερινότητα, ο πολύς ρεαλισμός, δεν κάνει καλό σε κανέναν, μας αλλοιώνουν άσχημα και καταλήγουμε θέλοντας και μη απάνθρωποι…. Τώρα η γραφή…. Άλλο κομμάτι αυτό, άσχετο αλλά ταυτόχρονα εντελώς σχετικό, με τα παραπάνω… Κάποιοι από εμάς, έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε. Προσωπικά πάντα ήθελα να βγάλω τα εσώψυχα μου, το έκανα υπηρετώντας από νεαρή ηλικία την σκληρή μουσική, το κάνω τώρα με τη συγγραφή. Τελικά και τα δύο όταν δημιουργείς κάτι δικό σου, όταν γράφεις ροκ μουσική ή ένα βιβλίο, το ίδιο είναι… Δημιουργία και επίσης ένα μεγάλο, ένα όμορφο ταξίδι αυτογνωσίας και θάρρους.
-Ήσασταν και τραγουδιστής σε μπάντα. Είναι κάτι που σας λείπει;
Ήμουν ναι και το έκανα για πολλά πολλά χρόνια, από μικρό παιδάκι από όταν με θυμάμαι. Πέρασα πολύ ωραία, ζωάρα που λέμε… Ταξίδεψα, γνώρισα κόσμο ήρθα σε επαφή με σπουδαίους ανθρώπους που θαύμαζα και είχα την τύχη τα τραγούδια μου, τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπηθούν από πολλούς ομοϊδεάτες. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου που με συνοδεύει πάντα και με στιγμάτισε… Δυστυχώς η πανδημία κατάφερε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, γιατί το αγαπούσαμε πολύ, να υποχρεώσει τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να φύγουν μακριά και έτσι να μην μπορούμε να βρεθούμε για να παίξουμε… Μου λείπει ναι, αλλά ευτυχώς, μπορώ και μέσα από τη συγγραφή να ηρεμήσω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και μέσα από τις παρουσιάσεις, να νιώθω ότι είμαι και πάλι στον δρόμο, ότι ροκάρω έστω και με έναν διαφορετικό τρόπο μιας και το αποτέλεσμα, η επαφή μου με ανθρώπους, οι νέες γνωριμίες και η ανταλλαγή αγάπης, συνεχίζεται…. Πάντως, ποτέ δεν λέω ποτέ… Ίσως να με ξαναδείτε σε κάποιο stage να τα χώνω με όλη μου τη δύναμη, όπως έκανα πάντα.
-Διατηρείτε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το βιβλιοπωλείο «Πολυθρόνα του Νίτσε». Παρακολουθώ στις αναρτήσεις σας ,εξαιρετικές προτάσεις βιβλίων. Πόσο εξευγενίζει την ψυχή μας το καλό βιβλίο; Πόσο ανάγκη το έχουμε;
Το βιβλιοπωλείο, η «πολυθρόνα» μας, ήταν ένα όνειρο που θεωρούσα ότι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, ποιος περίμενε ένα ροκάς, ένας άνθρωπος που έζησε την ζωή του μέσα στην νύχτα, να γίνει βιβλιοπώλης; Στην αρχή η τοπική κοινωνία είχε σοκαριστεί. Τέλος πάντων, το βιβλιοπωλείο πέρα απ’ ότι είναι η δουλειά μου, ένας τρόπος να βγάλω μεροκάματο, είναι το στέκι μου, το σπίτι μου και το όραμα μου για έναν κόσμο λίγο καλύτερο, ένα λιθαράκι έστω και μικρό, μια αντίσταση στο βιομηχανικό, το τζαμπατζίδικο, το άσχημο… Το καλό βιβλίο, η ανάγνωση, δεν είναι μια πολυτέλεια, δεν είναι κάτι που πρέπει να περνάει απαρατήρητο γιατί κάνει καλό στο μέσα μας, είναι βάλσαμο για την ψυχή μας. Ένα βιβλίο θα μας μάθει, θα μας ταξιδέψει, θα μας ηρεμήσει και το σημαντικότερο θα μας αλλάξει προς το καλύτερο… Είναι πνευματική τροφή και δυστυχώς οι περισσότεροι δεν δίνουν την απαιτούμενη βαρύτητα σε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Όπως δεν μπορεί να ζήσει, να αναπτυχθεί το σώμα χωρίς τροφή, έτσι και το μυαλό μας, αλλά και το μέσα μας, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να τραφεί…. Ζει δηλαδή, αλλά είναι ατροφικό…
-Γράφετε «Μια ανθίζω και μια μαραίνομαι» αυτή τελικά δεν είναι η ομορφιά της ζωής;
Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας… Ίσως αυτή να είναι και η ομορφιά της, δεν ξέρω. Ίσως αν μόνο ανθίζαμε, να ήμασταν περισσότερο δυστυχισμένοι από τώρα που ζούμε την εναλλαγή. Οι άνθρωποι είναι ζώα που από τον κατασκευαστή, ρυθμίστηκαν, φτιάχτηκαν για να πολεμάνε, να προσπαθούν να ζήσουν ακόμη μια μέρα, να ζορίζονται. Ίσως χωρίς αυτόν τον αγώνα που σήμερα στις Δυτικές κοινωνίες είναι περισσότερο εσωτερικός, να καταλήγαμε άδειοι και η ζωή μας να ήταν ένα ατελείωτο κενό….
-«Η ροκ, δεν είναι απλά μουσική, δεν είναι τρόπος ζωής, όπως συχνά ακούγεται...Είναι η ίδια μας η ζωή». Πόσο αληθινές φράσεις γι’ όλους εμάς που αγαπάμε τη Ροκ μουσική...
Όσοι έζησαν έστω και λίγο αυτό που αποκαλούμε ροκ, μαζί με όλη την κουλτούρα που την ακολουθεί, θα καταλάβουν και χαίρομαι πραγματικά γι’ αυτό. Ίσως η ροκ όπως την ξέραμε να έχει πεθάνει, αλλά όσο υπάρχουν σε αυτή τη ζωή ροκάδες δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Ναι! Είναι η ίδια μας η ζωή κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ…
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Γεννήθηκα στην Άρτα το 1972 και πέρα από κάποιες ηρωικές εξόδους, κατά καιρούς, μια ανθίζω και μια μαραίνομαι εκεί… Εδώ δηλαδή! Τελείωσα το λύκειο με τα χίλια ζόρια και πήγα κατευθείαν στον στρατό, μιας και πίστευα ότι ο κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου ολοφώτιστος και περίμενα να τον κατακτήσω, να τον αλλάξω.
Μπάρμαν, ξυλοκόπος, πορτιέρης, ρεμάλι μηχανόβιος, ιδιοκτήτης ροκ μπαρ, μποντιμπιλτεράς και παραλίγο, σε δύο περιπτώσεις, ροκ σταρ. Κατεύνασα τελικά τους εσωτερικούς μου δαίμονες και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βιοπορίζομαι ως βιβλιοπώλης στην «Πολυθρόνα του Νίτσε».
Έχω λάβει μέρος σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες με τραγική αποτυχία, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω. Το γιατί δεν το ξέρω!
Διαβάζω, οδηγώ μηχανάκια, γρατζουνάω την κιθάρα μου, γράφω μια στιχάκια και μια ιστορίες, κατσαβιδιάζω σίδερα, ακούω και παίζω μουσική συνέχεια, σχεδόν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα όλα αυτά να έχουν γίνει ένα μέσα στο κεφάλι μου και να μην τα καλοξεχωρίζω…
Η σκληρή μουσική, όπως και να το δω, ήταν πάντα το μεγάλο μου στήριγμα, η μεγάλη μου αγάπη. Σε δύσκολες στιγμές γέμισε το κεφάλι μου, την καρδιά μου, αλλά και το στομάχι μου. Έζησα μ’ αυτή και από αυτή, κυριολεκτικά. Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω και τυχερός, που μπορώ να λέω με περηφάνια ότι, ναι, είμαι ένας ροκάς…
Έχω καταφέρει διάφορα στη ζωή μου και τα έχω πάει αρκετά καλά, αν υπολογίσω πως όλα και τα πάντα προσπαθούσαν για το αντίθετο. Το ότι είμαι ακόμα ζωντανός, ας πούμε, είναι μεγάλη επιτυχία. Αν με ρωτήσει κάποιος για τι είμαι πραγματικά περήφανος, θα του απαντήσω χωρίς να το σκεφτώ για τις δύο γυναίκες της ζωής μου, την Τάνια και τη Φαίη, και για το παλικάρι μου τον Παύλο.
