Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 42 ετών άφησε ο Δημήτρης Ελευθεράκης. Ήταν ένας από τους ποιητές της νεότερης γενιάς και ο θάνατός του «βύθισε» στο πένθος τον κόσμο των γραμμάτων.
Σπούδασε ελληνική και ξένη φιλολογία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Εδιμβούργο, ενώ τα ποιήματά του πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1998 στο περιοδικό «Νέα Εστία».
Ο Δημήτρης Ελευθεράκης επιμελήθηκε τις εκδόσεις των ποιημάτων του Κ. Γ. Καρυωτάκη (2010) και του Κ. Π. Καβάφη (2011) και δημοσίευσε, μαζί με τους ποιητές Δημήτρη Αγγελή και Σταμάτη Πολενάκη, το βιβλίο «Με το περίστροφο του Μαγιακόφσκι: μία συζήτηση για την ποίηση» (2010).
Συνολικά, πέντε ποιητικές συλλογές είχαν δημοσιευθεί, ενώ κάποια από τα ποιήματά του δημοσιευθήκαν σε διάφορες εφημερίδες αλλά και περιοδικά.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι για τα «Εγκώμια» (εκδόσεις Πατάκη 2013) είχε βραβευτεί από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης».
Η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Άσπρα μήλα» θα κυκλοφορήσει στις αρχές του νέου έτους από τις εκδόσεις Πατάκη.
Οι εκδόσεις Πατάκη θέλησαν να τον αποχαιρετήσουν με ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα στο Facebook, δημοσιεύοντας παράλληλα ένα από τα ποιήματα της προς έκδοση συλλογής του:
Μετενσαρκώσεις
Κάθε πρωί που πίνω καφέ ή ετοιμάζω ένα σάντουιτς
σκέπτομαι αν θα είμαι κι αύριο εδώ
αν θα κάθομαι στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο μπαλκόνι
αν θα κοιτάζω το μακρύ μανίκι μου να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι μου
αν το χέρι μου θα φιλοξενεί το ίδιο μολύβι
αν το μολύβι θα κάνει τις ίδιες κινήσεις
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.
Ναι, η ψυχή κατοικεί μέσα στις άπειρες κοιλότητες
των οργάνων, κι εμείς χορεύουμε γύρω της
χορεύουμε γυμνοί γύρω από την ψυχή με ό,τι
δεν είναι ψυχή, με ό,τι δεν έχει ψυχή. Κάποτε
η κρήνη του αίματος παύει, ύστερα από μακρύ πηγαιμό,
το πηχτό της ανάβλυσμα κι η ψυχή αιωρείται
γυρεύοντας με αγωνία έναν άλλο ιστό να εισέλθει
στην κοιλότητα μιας βελανιδιάς ή να υψωθεί
σαν διάφανο πούπουλο έως το στόμα ενός ιερού λιονταριού.
Όσο γι’ αυτήν εδώ την ψυχή, μακάρι να μην ταξιδέψει
προς τα πάνω ή προς τα κάτω παρά μόνο διαβαίνοντας
την εύκρατη κοιλάδα των μετενσαρκώσεων
να φέρει μαζί της τα μικρά σωματίδια ενός ραγισμένου δοχείου
ένα δροσερό πρωινό που κάποιος θα βλέπει
το μακρύ μανίκι του να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι του
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.
