Το τελευταίο «αντίο» είπαν συγγενείς, φίλοι και απλός κόσμος στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα το μεσημέρι της Τετάρτης στο Κοιμητήριο του Ζωγράφου, ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 63 του χρόνια, βυθίζοντας στη θλίψη όλη τη χώρα.
Πορτοκάλογλου-Παπακωνσταντίνου: Είπαν το δικό τους «αντίο» στον Μαχαιρίτσα
Ανάμεσα σε αυτούς που μίλησαν για τον μεγάλο καλλιτέχνη ήταν ο εδώ και χρόνια γιατρός και επιστήθιος φίλος του. Ο κ. Πράπας μάλιστα απάντησε στο μεγάλο «γιατί;», γιατί ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έφυγε από τη ζωή. Μήπως τον κούρασαν οι συνεργάτες του, μήπως δεν έπαιρνε τα φάρμακά του; «Θα γυρίσω πίσω στο Ωνάσειο το 2000. Ήμουν μέλος της ομάδας που τον αντιμετώπισε τότε. Δεν κράτησα ποτέ την καρδιά του, δε συμμετείχα… αλλά απέκτησα στη συνέχεια σχέσεις καρδιάς. Αναπτύχθηκε τέτοια χημεία που γίναμε αδέρφια και με αποκαλούσε ο "γιατρός μου". Πάνω στην κουβέντα μου ‘χει πει "παιδιά δε φοβάμαι, αλλά έχω ρε παιδιά μια κόρη τεσσάρων χρονών και πρέπει να τη μεγαλώσω. Δε θέλω να αφήσω στην Ελένη όλη την ευθύνη"».
Όπως είπε στη συνέχεια, ήταν ένα από τους πιο συνεπείς ασθενείς, ενώ το μεγάλο λάθος του ήταν ότι με τα χρόνια ξέχασε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με την καρδιά του. «Λαυρέντη αγαπημένε, καλό ταξίδι εκεί στον παράδεισο όπου σε περιμένουν οι φίλοι σου να σκαρώνετε τραγουδάκια στις γειτονιές των αγγέλων», είπε φανερά συγκινημένος ο Σωτήρης Πράπας.
Σπαρακτικός ο Νίκος Πορτοκάλογλου
Αβάσταχτος είναι ο πόνος του Νίκου Πορτοκάλογλου για τον φίλο και συνεργάτη του:
«Με τον Λαυρέντη είχαμε τέσσερις δεκαετίες παράλληλες αλλά δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ μέχρι πέρυσι. Τέτοια εποχή πέρυσι βρεθήκαμε για την πρώτη πρόβα κι όπως ξέρετε πολύ συνεργάτες και φίλοι του δεν τις αγαπούσε τις πρόβες ο Λαυρέντης.
Μπήκε στο στούντιο την πρώτη ημέρα φουριόζος και άρχισε να φωνάζει με τη βροντερή φωνή του. «Ωχ» σκέφτηκα, «έμπλεξα με φωνακλά! Μετά από λίγο όμως κάποιος πέταξε ένα αστείο κι εκεί που ήταν συνοφρυωμένος, έσκασε αυτό το χαμόγελο. Δεν πέρασαν δυο-τρεις ημέρες και κατάλαβα ότι είχα μπλέξει με έναν φωνακλά, αλλά με χρυσή καρδιά.
Ήταν ειλικρινής σε βαθμό κακουργήματος, πληθωρικός, τρυφερός και ευαίσθητος σαν παιδί. Ένα παιδί απρόβλεπτο, ατίθασο και σκανδαλιάρης. Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε στη σκηνή μαζί συνέβη κάτι μαγικό, ήταν λες και παίζαμε μαζί για χρόνια. Νιώθαμε ξανά σαν δυο πιτσιρικάδες που φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα.
Εκεί στη σκηνή θαύμασα τη δύναμη που είχε σαν εμπνευστής, την απίστευτη γκάμα της εκφραστικότητάς του, το χάρισμα της επικοινωνίας που είχε με τον κόσμο χωρίς κόλπα και εφέ αλλά με πηγαία λαϊκότητα και χιούμορ.
Η αγάπη του για το ροκ, το λαϊκό αλλά και το γαλλικό και ιταλικό τραγούδι που ήταν το φόρτε του, όλα συνυπήρχαν αβίαστα και αρμονικά μέσα στις λαμπερές μελωδίες του.
Ο Λαυρέντης, δεν ήταν έντεχνος ή ροκ ή λαϊκός, ήταν ο Λαυρέντης κι αφορούσε τους πάντες. Για αυτό τη στιγμή που μάθαμε το τραγικό νέο, η αντίδραση του κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα ήταν τόσο αυθόρμητη. Άνθρωποι θρηνούσαν όχι για την απώλεια ενός σημαντικού καλλιτέχνη αλλά του δικού τους ανθρώπου που περιφρονούσε τις δημόσιες σχέσεις και το παιχνίδι της δημοσιότητας. Ήταν τελικά αγαπητός όσο ελάχιστοι.
Στη διάρκεια αυτής της συγκλονιστικής χρονιάς που περάσαμε μαζί, γελούσε νομίζοντας ότι παίζαμε σε μια κοινή σαπουνόπερα. Ξαφνικά στα 60 μας ανακαλύψαμε ότι είχαμε έναν χαμένο αδελφό. Μου μίλαγε ξανά και ξανά για τη βαθιά αγάπη του για τη σύντροφο της ζωής του, την Ελένη, που ήταν όπως έλεγε ο φύλακας άγγελός του και για τη λατρεμένη του κόρη, Μαρία Κλάρα και τον αδελφό του Σωκράτη, για τους φίλους του και συνεργάτες του, στους οποίους ήταν πιστός και αφοσιωμένος.
Η αγάπη του κόσμου ήταν το οξυγόνο του. Η τελευταία μας συναυλία ήταν την περασμένη Παρασκευή στην πατρίδα μας τον Βόλο. Πού να το ξέραμε ότι ήταν κυριολεκτικά η τελευταία… Όταν κατεβήκαμε από τη σκηνή ήμασταν ιδρωμένοι και πανευτυχείς και μου είπε: "Τι άλλο θέλουμε Νικολάκη μου; Έρχεται ο κόσμος και μας ακούει! Δεν μας βαρέθηκε τόσα χρόνια! Έρχεται και τραγουδάει μαζί μας τα τραγουδάκια μας".
Άργησα πολύ να αποκτήσω αυτόν τον σπάνιο φίλο και τελικά τον έχασα πολύ πρόωρα. Θα ζει όμως για πάντα στις καρδιές μας και μακάρι αυτό να είναι μια μικρή παρηγοριά για τους αγαπημένους του».
