Η τέχνη και τα γράμματα θρηνούν για τον χαμό ενός σπουδαίου συγγραφέα. Ο Λουίς Σεπούλβεδα άφησε την τελευταία του πνοή, χτυπημένος από κορωνοϊό σε ηλικία 71 ετών.
Κορωνοϊός: Η Ισπανία κατέγραψε τα λιγότερα κρούσματα από τις 20 Μαρτίου!
Σύμφωνα με την εφημερίδα «El Pais», που επικαλείται πηγές από την οικογένεια του Χιλιανού συγγραφέα, εξέπνευσε σήμερα στο Κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αστούριας στο Οβιέδο.
Ο Σεπούλβεδα ήταν από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ισπανία και ο πρώτος ασθενής με τον ιό στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν από τα τέλη Φεβρουαρίου.
Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή. Ο διάσημος συγγραφέας παρουσίασε τα πρώτα συμπτώματα στις 25 Φεβρουαρίου και αμέσως διαγνώστηκε με οξεία πνευμονία χωρίς ιστορικό.
Κορωνοϊός: Έτσι ξέφυγε η κατάσταση στην Ισπανία μέσα σε 18 μέρες
Μόλις επιβεβαιώθηκε θετικός στον κορωνοϊό, το πρωτόκολλο ενεργοποιήθηκε και μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αστουριών (HUCA).
Η ζωή του Λουίς Σεπούλβεδα
Όπως αναφέρει η «El Pais», μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή το 1971 φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους, κρατήθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Κατάφερε να δραπετεύσει και έζησε παράνομα για ένα χρόνο περίπου. Με τη βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Aliance Française στο Βαλπαραΐσο, έστησε μια θεατρική ομάδα που έγινε η πρώτη πολιτιστική εστία αντίστασης.
Ο ίδιος συνελήφθη ξανά και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος. Η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 28 χρόνια.
Το γερμανικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας παρενέβη πάλι το 1977 και η ποινή του μετατράπηκε σε οκτώ χρόνια εξορίας.
Φεύγοντας από τη Χιλή για τη Σουηδία, όπου θα δίδασκε ισπανική λογοτεχνία, στην πρώτη του στάση στο Μπουένος Άιρες δραπέτευσε και κατάφερε να πάει στην Ουρουγουάη. Εκεί οι πολιτικές συνθήκες ήταν παρόμοιες με αυτές στην πατρίδα του κι έτσι πήγε στο Σάο Πάολο στη Βραζιλία και στη συνέχεια, στην Παραγουάη.
Παρόλα αυτά όμως έπρεπε να φύγει πάλι, λόγω του τοπικού καθεστώτος και εγκαταστάθηκε τελικά στο Κίτο του Εκουαδόρ φιλοξενούμενος του φίλου του Χόρχε Ενρίκε Αδούμ (Jorge Enrique Adoum), όπου σκηνοθέτησε για το θέατρο Alliance Française και ίδρυσε μια θεατρική εταιρεία.
Επίσης έλαβε μέρος σε μια εκστρατεία της UNESCO της αξιολόγησης του αντίκτυπου του αποικισμού στους Ινδιάνους Σουάρ (Shuar). Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μοιράστηκε τη ζωή των Σουάρ για επτά μήνες και κατανόησε τη Λατινική Αμερική ως μια πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική ήπειρο όπου ο Μαρξισμός δεν μπορεί να ισχύσει για ένα αγροτικό πληθυσμό που εξαρτάται από το γύρω του φυσικό περιβάλλον. Εργάστηκε σε στενή επαφή με τις ινδιάνικες οργανώσεις και συνέταξε το πρώτο σχέδιο διδασκαλίας γραμματισμού για την ομοσπονδία των αγροτών Ιμπαμπούρα (Imbabura) των Άνδεων.
Το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία που αγωνιζόταν στη Νικαράγουα και μετά τη νίκη της επανάστασης εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος.
Ένα χρόνο αργότερα έφυγε για την Ευρώπη και πήγε στο Αμβούργο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος ταξιδεύοντας πολύ στη Λατινική Αμερική και την Αφρική.
Το 1982 ήρθε σε επαφή με την Greenpeace και εργάστηκε μέχρι το 1987 ως μέλος πληρώματος σε ένα από τα πλοία τους. Αργότερα λειτούργησε ως συντονιστής μεταξύ των διαφόρων κλάδων της οργάνωσης.
Υπήρξε συγγραφέας περισσοτέρων από είκοσι μυθιστορημάτων, ταξιδιωτικών βιβλίων, σεναρίων και δοκιμίων.
Ο μεγαλύτερος θησαυρός του ανθρώπινου είδους έλεγε πως είναι οι διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Αφιέρωσε ένα από τα μυθιστορήματά του, «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό» στη φυλή των Μαπούτσε, από την οποία καταγόταν και ο ίδιος.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του ως συγγραφέας έλαβε περίπου είκοσι βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Pegaso de Oro, στη Φλωρεντία και το βραβείο κριτικών, στη Χιλή. Είχε χριστεί Ιππότης Τεχνών και Επιστολών της Γαλλικής Δημοκρατίας και Doctor Honoris Causa από το Πανεπιστήμιο του Urbino της Ιταλίας.
