Σε αντίθεση με την αρμονική και χαρωπή κοινωνία των τζιτζικιών, οι άνθρωποι βυθίζονται όλο και περισσότερο στην απομόνωση και τη μοναξιά τους, προσπαθώντας να κρατήσουν, ότι τους χαρίζει χαρά. Εκείνο το λίγο, μα που τους δίνει ώθηση για να συνεχίσουν. Έστω κι αν κάποιες στιγμές νοιώθουν, ότι βρίσκονται στην τελική ευθεία για την έξοδό τους.
Η δημιουργός του podcast <ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ> δημοσιογράφος και συγγραφέας Δέσποινα Σωτηροπούλου, που διακρίθηκε ανάμεσα στα δέκα ελληνόφωνα podcast που προκρίθηκαν στο διαγωνιστικό τμήμα του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματοράφου Θεσσαλονίκης, περιπλανιέται από τη σιωπηρή της γειτονιά, από την αλλοτινή Κοκκινιά του Μπλόκου, στον ποταμό Ερύμανθο της Ηλείας, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και στον Κούνο της Μάνης για να συναντήσει τη σοφία της αληθινής ζωής, μέσα από τις αφηγήσεις τεσσάρων γυναικών στο απόγειο της ζωής τους.
Η 90 χρόνων Αννούλα στην γειτονιά του Μπλόκου της Παλιάς Κοκκινιάς, σαν αηδόνι για χρόνια τραγουδούσε. Πέρασε αποχωρισμούς, φτώχια και σκληρό αγώνα επιβίωσης μα πάντα τραγουδούσε. <Ότι ήθελα να πω, το έλεγα με το τραγούδι μου> Μονάχα έτσι, με την ψύχα αντάμωνε της ψυχής της. Ο κορονοιός όμως και οι αποκλεισμοί την περιόρισαν.
Οι παλαιοί γείτονες έφυγαν από τη ζωή κι εκείνη η ανείπωτη λαχτάρα της να τραγουδά, λύγισε. Μονάχα σαν την επισκέπτεται η εγγόνα της αναπτερώνει κι εκεί με κόμπους στη φωνή, το τραγούδι πάλι ξεκινά. <Βλέπεις κανέναν άνθρωπο εδώ γύρω; Πώς να τραγουδήσω; Για ποιον να τραγουδήσω;> Μια σταλιά γυναίκα με μακριά ίσα μαλλιά, απέμεινε τα τελευταία χρόνια η Αννούλα.
Η 95χρονη Νίκη, μια ζωή δίπλα από τον ποταμό Ερύμανθο την πέρασε. Ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια μέχρι και σήμερα, το μόνο που ποθεί είναι να βουτήξει ξανά στον ποταμό της. <Τούμπες έφερνα μέσα του, εγώ που με βλέπεις…> Κάθε που μιλά γι αυτόν, το πρόσωπό της άλλη παίρνει όψη. Κι ας είναι όλη της τη ζωή εκεί. Κι ας ακούει το γουργουρητό ή το μούγκρισμά του. Ανήμπορη από τα χρόνια της περιμένει στις όχθες του. Κάποιος επισκέπτης να της δώσει σημασία και να αρχίσει να θυμάται… Τότε που ψάρευε πέστροφες, τότε που βουτούσε από το πρωί ως το βράδυ, τότε που ένοιωθε γερή και δυνατή. <Ο ποταμός ίσα κάτω πάει, παιδάκι μου κι εμείς; Ίσα πάνω. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή. Να ξανάρθεις…>
Η κυρά Βάγενα, γνωστή στην Επιδαύρεια γη από τις νοστιμιές της κουζίνας της, όλα της τα χρόνια τα πέρασε μαγειρεύοντας για τους επισκέπτες στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Σήμερα, στα 85 της χρόνια είναι τόσο χορτάτη από τη ζωή της, που αν και με κούραση πολύ ήταν, ωστόσο εκείνη νοιώθει αρχόντισσα ανάμεσα στην αγάπη των ανθρώπων της. Μια γυναίκα που δεν τη φοβίζει ο θάνατος, που αντέχει ακόμα να μαγειρεύει και να γυρίζει στα μποστάνια της μα που τρέμει την ενδεχόμενη αναπηρία. <Το θάνατο όλοι τον χρωστάμε. Δε θέλω να ζήσω και να είμαι ανήμπορη. Δεν τη θέλω εγώ τέτοια ζωή. Να φύγω όρθια. Αυτό, παρακαλώ>
Και η 80χρονη Μαρία του Κούνου, στην αποσκιερή και μακρινή Μάνη. Μοιρολογούσε για χρόνια… Κάθε που το μοιρολόι έπιανε, λυγίζανε τα βλέφαρά της. Στην ψυχή θαρρείς έμπαινε του νεκρού και αντί αυτού τραγουδούσε. Μια γυναίκα που ζει μόνη της και το ευχαριστιέται. Που και που θυμάται ιστορίες και μοιρολόγια και τα διηγείται στα εγγόνια της, σαν την επισκέπτονται τα καλοκαίρια μα από το πυργί της δε φεύγει για κανέναν λόγο. Με τα τσακάλια να ουρλιάζουν δίπλα της κι εκείνη άφοβα να χαμογελά γνωστικά. <Έτσι κάνουν αυτά. Τι να φοβηθώ; Ξέρω. Οι πόρτες χτυπούν από τον αέρα και τα τσακάλια ψάχνουν για νερό. Είκοσι άτομα μεγαλώσαμε μέσα σε αυτές τις δύο κάμαρες. Πως χωρούσαμε; Η αγάπη τα καταφέρνει όλα>
Τέσσερις γυναίκες βολτάρουν στις ζωές τους, ένα πρωινό καλοκαιριού σε ένα μάθημα ζωής βγαλμένο από τη μοναξιά, τη δύναμη και το ταμπεραμέντο. Για να υπενθυμίσουν, ότι εκείνο που έχει αξία είναι το λίγο…. της χαράς. Όπως τα τζιτζίκια. Που αν και δεν έχουν ούτε ένα ολόκληρο καλοκαίρι δικό τους, ωστόσο τραγουδούν. Μέχρι το τέλος τους.