«Ο Πόλεμος του Βιετνάμ» του Χένρι Κίσινγκερ
Οι εκδόσεις Γκοβόστη παρουσιάζουν στο αναγνωστικό κοινό ένα σπουδαίο ιστορικό βιβλίο , τον Πόλεμο του Βιετνάμ ( 1955-1975)- Μια Διπλωματική Ιστορία.
Kανένας πόλεμος μετά τον Εμφύλιο δεν έπληξε την εθνική συνείδηση όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ.
Ο Χένρι Κίσινγκερ ήταν εκεί , στην καρδιά των γεγονότων και συμμετείχε στη λήψη των αποφάσεων, μετά από διαπραγματεύσεις με την αντιπροσωπία των Βορειοβιετναμέζων, μέχρι και την οριστική απεμπλοκή της Αμερικής από τον πόλεμο.
Το βιβλίο πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες τερμάτισαν τη συμμετοχή τους στον μεγαλύτερο πόλεμο στην ιστορία τους. Οι εσωτερικές διαμάχες που προέκυψαν από το Βιετνάμ αποτυπώθηκαν στο πλαίσιο του διαλόγου γενικά στον δημόσιο λόγο ως μια σύγκρουση μεταξύ εκείνων που ήταν «υπέρ» του πολέμου και εκείνων που ήταν «εναντίον» του. Αυτό, ωστόσο, δεν ήταν το θεμελιώδες ζήτημα. Κάθε κυβέρνηση στην εξουσία κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ προσπάθησε να τον τερματίσει.Το δύσκολο όμως ήταν να βρεθεί ο τρόπος για να το πετύχουν.
Το ηθικό δίδαγμα σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι ότι η Αμερική δεν πρέπει ποτέ ξανά να αναλάβει δεσμεύσεις τις οποίες δεν μπορεί να εκπληρώσει.
Ο Κίσινγκερ αναφέρει για το βιβλίο:
«Όπως συνέβη και με όλους όσοι ενεπλάκησαν με τις αποφάσεις που αφορούσαν το μέλλον του Βιετνάμ, αμφιταλαντευόμουν συνεχώς. Ήμουν πεπεισμένος, με βάση τη λογική, ότι το Ανόι θα ερχόταν σε συμφωνία μαζί μας μόνον εάν έχανε την ελπίδα της νίκης από μία δυναμική στρατιωτική στρατηγική. Συναισθηματικά, όμως, έβλεπα με συμπάθεια την άποψη των πιο μετριοπαθών επικριτών πολλοί από τους οποίους ήταν παλιοί μου γνώριμοι από τα χρόνια στο Πανεπιστήμιο· επομένως μέσα στην κυβέρνηση ήμουν ο βασικός υπέρμαχος των διαπραγματεύσεων που θα οδηγούσαν σε μια διπλωματική λύση προκειμένου να δοθεί στους λαούς της Ινδοκίνας μια πραγματική ευκαιρία να επιλέξουν το μέλλον τους. Ακολούθησε μια πολύ δύσκολη περίοδος, πολύ δυσκολότερη απ’ όσο την φανταζόμουν όταν ανέλαβα το εγχείρημα».
Στο βιβλίο αυτό, ο Κίσινγκερ γράφει διαθέτοντας βαθιά και ακριβή γνώση του θέματος και τεκμηριώνει επιμελώς τα λεγόμενά του με το να παραθέτει αυτούσια τα υπομνήματά του προς τον Πρόεδρο Νίξον, καθώς και τις απαντήσεις αυτού. Αναφέρεται στην τραγωδία στην Καμπότζη, στις παράλληλες διαπραγματεύσεις με τη Σοβιετική Ένωση και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, στις διαφωνίες ανάμεσα στις κυβερνήσεις Φορντ και Νίξον, στην πορεία όλων των διαπραγματεύσεων στις οποίες ενεπλάκη ο ίδιος, στον αναβρασμό και τις διαμαρτυρίες στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, στην καθημερινή στρατιωτική και διπλωματική πραγματικότητα, όπως αυτές έφταναν στο Λευκό Οίκο. Αποκαλύπτονται επίσης κάποιες αθέατες πτυχές μερικών από τις σημαντικότερες προσωπικότητες παγκοσμίως, όπως του Τζόνσον, του Νίξον, του Ντε Γκωλ, του Χο Τσι Μινχ, του Μπρέζνιεφ, οι οποίοι παγιδεύτηκαν σε έναν πόλεμο που μετέβαλε διά παντός τις διεθνείς σχέσεις. Πρόκειται για μια ιστορική καταγραφή από ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο ένα βιβλίο που αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για την ανασύνθεση των γεγονότων.
Διαβάστε ένα απόσπασμα:
Ο Πόλεμος του Βιετνάμ αποτελείται από δεκατέσσερα κεφάλαια που αποτελούν ανασύνθεση άλλων κειμένων που μέχρι τούδε έχουν δημοσιευτεί σε τέσσερεις εκτενείς πραγματείες: πρόκειται για τους τρεις τόμους των απομνημονευμάτων μου και της μελέτης μου Διπλωματία. Αναδιαμόρφωσα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, έγραψα εξαρχής τα κείμενα προκειμένου να προκύψει μια συνεκτική αφήγηση, ενώ άλλες φορές επενέβην στην αφήγηση για να αφαιρέσω τον προσωπικό τόνο των απομνημονευμάτων και να δώσω με αυτόν τον τρόπο μια πιο γενική καταγραφή της περιόδου, με ένα συνδετικό κείμενο όπου χρειαζόταν ή και νέες πληροφορίες.
Ο σκοπός, κατά την ανάληψη αυτού του εγχειρήματος, δεν είναι να προκύψει μια αναχρονιστική περιγραφή του εθνικού διαλόγου της προηγούμενης γενιάς, αλλά να δώσω στη νέα γενιά –ευτυχώς ανεπηρέαστη από τα πάθη του παρελθόντος– μια ιστορική καταγραφή, με την οποία θα έχει την ευκαιρία να σχηματίσει μια σαφή γνώμη για το πώς μια ομάδα Αμερικανών ηγετών αντιμετώπισε και προσπάθησε να υπερβεί μια τραγική εθνική εμπειρία. Όπως συμβαίνει με όλα τα αυτοβιογραφικά είδη, η αφήγηση αυτή δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από μια προσωπική έπαρση που αισθάνεται κανείς όταν ο ίδιος έχει υπάρξει μέρος των γεγονότων και που προφανώς δεν θα έπραττε όπως έπραξε αν δεν θεωρούσε ότι πράττει με γνώμονα το ορθό και το δίκαιο. Αναφέρομαι βεβαίως και σε αποφάσεις και ενέργειές μου για τις οποίες έχω πλέον κάποιους ενδοιασμούς. Σε κάποια κεφάλαια, έχω παραθέσει υποσημειώσεις για βιβλία όπου εκφράζεται μια διαφορετική άποψη. Αυτά τα έργα έχουν τη δική τους βιβλιογραφία.
Η συζήτηση για το Βιετνάμ δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα οριστικές απαντήσεις. Η κυβέρνηση που έθεσε τέρμα στον πόλεμο με αφηρημένο και γενικόλογο τρόπο, έχοντας απέναντι τα μέσα ενημέρωσης και την αντιπολίτευση της Γερουσίας, εστίασε στον γεωπολιτικό σχεδιασμό τον οποίον υπαγόρευε το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον. Οι επικριτές υπεραμύνονταν της άρνησής τους να συσχετίσουν τις ηθικές τους εξαγγελίες με μια αποτελεσματική στρατηγική στην οποία θα αντικατοπτριζόταν η ευθύνη της Αμερικής για τη διατήρηση της ειρήνης και της παγκόσμιας τάξης. Οι κυβερνήσεις είχαν κάποιες ιδέες και αντιλήψεις αλλά όχι την εθνική συναίνεση. Οι επικριτές είχαν εμμονή με την ανάλυση. Με το σκάνδαλο Watergate έσβησαν και οι τελευταίες ελπίδες για μια έντιμη έκβαση του πολέμου. Για μοναδική φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η Αμερική εγκατέλειψε στην επερχόμενη κομμουνιστική αρχή έναν φίλιο λαό, ο οποίος είχε βασιστεί σε εμάς και εξακολούθησε να μάχεται όταν διακόψαμε την αποστολή βοήθειας. Η εσωτερική διχόνοια δεν τελείωσε γρήγορα. Επί μεγάλο διάστημα πληρώναμε το τίμημα της διάστασης που δημιουργήθηκε εκείνη την περίοδο, και που τώρα φαίνεται κάτι τόσο μακρινό.
Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, η Αμερική βρίσκεται ακόμα μια φορά μπλεγμένη σε έναν πόλεμο – κι αυτή τη φορά η φύση της απειλής είναι ξεκάθαρη. Αν και η ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται απαράλλακτη, υπάρχει τουλάχιστον ένα δίδαγμα το οποίο μπορούμε να συναγάγουμε απ’ αυτές τις σελίδες: η Αμερική δεν πρέπει να επιτρέψει ποτέ ξανά να υπερκεραστούν οι δεσμεύσεις της από τις εσωτερικές διχόνοιες.
Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μετάφραση της Σμαράγδας Γκέτσου, Κατερίνας Χαλμούκου και Στέλλας Μαριμπή.
Λίγα λόγια για το Χένρι Κίσινγκερ:
Ο Χένρι Κίσινγκερ γεννήθηκε στη Γερμανία από γονείς εβραϊκής καταγωγής, οι οποίοι το 1938 διέφυγαν στις ΗΠΑ υπό την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος. Αρχικά ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στο Harvard, αλλά παράλληλα συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας επί προεδρίας Νίξον. Έχει επίσης τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης το 1973 για τη συνεισφορά του στη διεκπεραίωση των διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό του πολέμου στο Βιετνάμ, με το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας και το Μετάλλιο της Ελευθερίας.
Η αμφιλεγόμενη σταδιοδρομία του σημαδεύθηκε από την επιτυχημένη διπλωματική προσέγγιση της Κίνας, την αναθέρμανση των σχέσεων των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ, αλλά και από μια σειρά μη δημοφιλών πολιτικών πρωτοβουλιών, όπως την υποστήριξη της δικτατορίας στη Χιλή και την ανοχή της τουρκικής επέμβασης στην Κύπρο.
Έχει γράψει πολλά βιβλία, όπως το «Does America Need a Foreign Policy
- », το «Years of Renewal» και το «Διπλωματία». Σήμερα είναι πρόεδρος της Kissinger Associates Inc., μιας διεθνούς συμβουλευτικής εταιρείας.
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
