Στην Ολλανδία συνεχίζει τις σπουδές της στα εικαστικά η 27χρονη κόρη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Ελένης Ράντου και η δημοφιλής ηθοποιός μίλησε για τη νέα αυτή καθημερινότητα χωρίς την κόρη τους στο σπίτι.
«Όταν έζησα όλο αυτό το καλοκαίρι με τις πλημμύρες, τις φωτιές… την έπαιρνα κάθε μέρα στο τηλέφωνο και της έλεγα “τι καλά που έχεις φύγει”. Περίμενα ότι θα πενθώ, ότι θα νιώθω ότι αδειάζει η φωλιά, ότι θα πηγαίνω και θα κλαίω πάνω από τα πράγματά της… όμως ένιωσα ανακούφιση που είναι σε περιβάλλον πιο ασφαλές, που παίρνει το μήνυμα ότι τη σέβονται περισσότερο» περιέγραψε η Ελένη Ράντου στην εκπομπή του Ant1 «To Πρωινό».
«Πάνω από το ταλαντούχα, αυτό που θαυμάζω σε αυτό το παιδί είναι ότι έχει τέτοια περηφάνεια που δεν καταδέχτηκε να πάρει τίποτα από μας, που δε θέλει να εμφανίζεται ως παιδί των γονιών της. Γι’ αυτό και δοκιμάζει κι όλο αυτό…» είπε η δημοφιλής ηθοποιός για την κόρη της, Νικολέττα.
«Στην αρχή έχει μια αμηχανία αλλά μετά το είδα θετικά... έχει και μια ελευθερία αυτή η φάση» είπε η Ελένη Ράντου για το πώς βιώνει ότι η κόρη της είναι πια στο εξωτερικό και δε μένει μαζί τους.
Eλένη Ράντου για την άνοια της μητέρας της: «Έχω ζήσει ένα καλοκαίρι θρίλερ»
Συγκλονιστική ήταν η περιγραφή της για την ασθένεια της μητέρας της που πάσχει από άνοια. Αποκάλυψε πως πέρασε ένα «καλοκαίρι θρίλερ».
Ράντου για την άνοια της μαμάς της: «Καθηλώνεται μια ολόκληρη οικογένεια»
«Το θέμα της άνοιας είναι τεράστιο. Παραλύει ολόκληρο το περιβάλλον. Εγώ, από την ώρα που άρχισε η περιπέτεια της μητέρας μου, έχω παραλύσει ολόκληρο το περιβάλλον μου. Για να φροντίσεις ένα τέτοιο άτομο, δεν υπάρχει όχι καμία βοήθεια… δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. Αυτό ακινητοποιεί τα πάντα», είπε η Ελένη Ράντου και συνέχισε:
«Η παραδοξότητα που συμβαίνει σε ένα άτομο, αρχίζει και μεταδίδεται παντού. Δηλαδή, έχω φτιάξει ένα πολύ τρελό σύμπαν για να μπορέσω να φροντίσω ένα άτομο το οποίο πάσχει από άνοια. Και σε επηρεάζει και σε παραλύει και κοστίζει απίστευτα σε χρόνο, σε πόνο και χρήμα, που δεν μπορούν να το υποστηρίξουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Είσαι πολύ μόνος σου…».
Κατέληξε λέγοντας: «Λυγίζεις. Έχω λίγο διαλυθεί. Μου λες αυτή τη στιγμή ότι με βλέπεις που χαμογελάω και μου φαίνεται περίεργο, γιατί έχω ζήσει ένα καλοκαίρι το οποίο ήταν θρίλερ. Το να φροντίζεις έναν άνθρωπο με άνοια είναι σαν να ζεις ένα θρίλερ καθημερινά, με την ένταση που δεν ξέρεις πότε θα σου κοπεί η ανάσα. Τρομακτική ασθένεια, συμβαίνει πια σε πολύ κόσμο, δεν υπάρχει καμία πρόοδος της επιστήμης πάνω σε αυτό, σηκώνουν όλοι τα χέρια ψηλά, είσαι αβοήθητος και είσαι αβοήθητος και από οποιαδήποτε μέριμνα, δεν υπάρχει καν χώρος να υποδεχτεί αυτά τα άτομα».
