Είναι το 2011 που το Κονγκό φλέγεται από εμφύλιες συρράξεις, πραξικοπήματα, πολιτικές συνωμοσίες και αστάθεια. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο λαός προσπαθεί να επιβιώσει, έχοντας να αναμετρηθεί κάθε μέρα με τον θάνατο. Εκεί ζει με την οικογένειά του και ο 16χρονος Ζυλιέν, που δεν άντεχε να συνεχίσει μέσα στην αβεβαιότητα για το τι θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα.
"Πέθαναν πολλοί άνθρωποι, άλλοι μπήκαν φυλακή και οι πιο τυχεροί όπως εγώ, καταφέραμε να φύγουμε από την φωτιά, με δυσκολίες και δάκρυα, σε πολλές άλλες διπλανές χώρες", λέει στο star.gr ο Ζυλιέν περιγράφοντας την αρχή του μεγάλου ταξιδιού του για ένα καλύτερο μέλλον τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς.
"Εμένα με βοήθησε ο Θεός , πέρασα από το τούνελ του θανάτου, αλλά έζησα. Πνίγηκαν πολλά άτομα μέχρι να φτάσω στην Ελλάδα. Το ταξίδι είναι εύκολο όταν το αποφασίζεις στην ηρεμία σου και το ετοιμάζεις. Όμως το ταξίδι των ανθρώπων που αναγκαστικά πρέπει να φύγουν για να επιβιώσουν μακριά από όπλα και φωτιά, είναι πάντα δύσκολο γιατί δεν ξέρεις πού πας και τι σε περιμένει μπροστά", συνεχίζει.
Όπως τονίζει ο ίδιος δεν είχε άλλη επιλογή αφού είχε να διαλέξει ανάμεσα στο θάνατο στο σπίτι του από τον πόλεμο ή στον ενδεχόμενο θάνατο στο δρόμο για την επιβίωση.
"Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια μικρή ελπίδα ότι ο Θεός θα ταξιδέψει μαζί μου, όπως λέει η Καινή διαθήκη. Με αυτή την ελπίδα αποφάσισα να πεθάνω στον δρόμο στην προσπάθειά μου για να σωθώ, παρά να περιμένω να πεθάνω στο σπίτι μου", λέει.
Ο Θεός άκουσε τις προσευχές του, αλλά στον δρόμο για την Ιθάκη του έχασε πολλά.
"Συνάντησα πολλούς νεκρούς στον δρόμο. Είχα να αντιμετωπίσω το κρύο, την πείνα, τις επιθέσεις, τις πληγές και την κούραση. Δεν εύχομαι σε κανένα να περάσει από αυτόν τον δρόμο, γιατί είναι για εμένα ένα τούνελ θανάτου. Απορώ κι εγώ πώς πέρασα από εκεί και έζησα", τονίζει, όμως παρ' όλες τις δυσκολίες παραμένει αισιόδοξος.
Πέρασε μέσα από "φουρτούνες" και "φωτιά" μόλις στα 16 του χρόνια, εντελώς μόνος σε ένα ταξίδι που τον ωρίμασε και τον οδήγησε στη χώρα μας.
"Η Ελλάδα δεν ήταν η χώρα που επέλεξα, ούτε που την ήξερα πριν. Τυχαία έφτασα εδώ", λέει και περιγράφει την πρώτη του μέρα στη χώρα μας που την πέρασε μέσα στη φυλακή.
"Την πρώτη νύχτα μου στην Ελλάδα την πέρασα στην φυλακή και τρεις μήνες μετά ήμουν ελεύθερος από την φυλακή, αλλά ψυχολογικά και κοινωνικά ήμουν ακόμα φυλακισμένος γιατί δεν ήξερα κανέναν και δεν ήξερα ελληνικά. Αν μπορούσαν να μιλήσουν, τα κάγκελα της φυλακής και τα παγκάκια της πλατείας Αμερικής θα μπορούσαν να πουν πολλά σχετικά με τις δυσκολίες που πέρασα στην αρχή. Δόξα τω Θεώ συνάντησα ανθρώπους που με βοήθησαν και από αυτό κατάλαβα τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία ", λέει.
Ο Ζυλιέν μετά από λίγο καιρό μεταφέρθηκε στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας στην Κόνιτσα, όπου, όπως τονίζει συνάντησε ανθρώπους που τον αγκάλιασαν και τον βοήθησαν στον αγώνα του να προοδεύσει, να μάθει τη γλώσσα και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα... να σπουδάσει.
" Η Κόνιτσα είναι και θα παραμένει στην καρδιά μου όπου και να πάω. Εκεί συνάντησα Έλληνες και Ελληνίδες που με αγκάλιασαν, με δέχτηκαν, με βοήθησαν στον αγώνα μου, με στήριξαν να ξαναβρώ τον δρόμο του σχολείου για να συνεχίσω την εκπαίδευση μου", λέει με αγάπη και περηφάνια.
Το επόμενο βήμα ήταν το ΕΠΑΛ Κόνιτσας, όπου φοίτησε και ήταν άριστος μαθητής. Ο ίδιος επικαλείται συχνά τον Θεό για όσα έχει πετύχει, ενώ οι υπάλληλοι στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας τον θυμούνται πολύ συχνά να πηγαίνει στην Μονή Στομίου, το ησυχαστήριο του Αγίου Παϊσίου.
Κρατώντας πάντα την Καινή Διαθήκη που του έδωσε η μητέρα του, λίγο πριν την αποχωριστεί για πάντα, ο Ζυλιέν το 2015 αποφασίζει να δώσει πανελλήνιες και καταφέρνει να συγκεντρώσει 18.500 μόρια, περνώντας πρώτος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά.
"Η μόρφωση είναι για εμένα το φως που ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου και του επιτρέπει να συνυπάρξει με άλλους. Από τότε που ήμουν μικρός, έβλεπα τον πατέρα μου να διαβάζει τα αρχιτεκτονικά σχέδια και όλα τα αδέρφια μου να μελετούν. Τότε με τις συμβουλές των γονέων μου κατάλαβα την αξία της μόρφωσης. Την κυνήγησα από τότε και την κυνηγάω ακόμα", λέει.
Πλέον είναι φοιτητής και όπως τονίζει οι σπουδές του πάνε πολύ καλά μέχρι τώρα. Έχει φίλους και η απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου είναι ο πρωταρχικός του στόχος.
"Τον περασμένο Απρίλιο πήγα στον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες για να συμμετάσχω στο συνέδριο του Ιnternational Commission of Jurists σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τώρα είμαι στην Αθήνα, ασχολούμαι πολύ με το διάβασμα για να μάθω καλύτερα τα δίκτυα που είναι το αντικείμενο που θέλω να μάθω", τονίζει.
Όνειρό του να δουλέψει και να βοηθήσει ορφανά παιδιά με λεφτά από το μισθό του. Όπως λέει οι δυσκολίες δε σταματάνε στη ζωή μας, όμως η ελπίδα του είναι ότι μια μέρα τα πράγματα θα αλλάξουν και τον μέλλον του όπου και να βρίσκεται θα είναι καλύτερο από το παρελθόν του.
Ο ίδιος δεν ξεχνά ποτέ τους ανθρώπους που τον στήριξαν και συνεχίζουν να τον στηρίζουν στην προσπάθειά του αυτή και δε σταματά να δείχνει την ευγνωμοσύνη του.
" Για ακόμα μια φορά ευχαριστώ την Ελλάδα για όλα", λέει.
Της Ευαγγελίας Ντούρου
email: entourou@star.gr
