Στις εκλογές της 21ης Μαΐου νίκησαν η λογική, η ατομική και συλλογική προοπτική αλλά και οι εθνικές θέσεις.
Αυτό είναι το τρίπτυχο που έδωσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την σαρωτική πολιτική νίκη με πάνω από 20 μονάδες και αυτό είναι που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να ηττηθούν κατά κράτος.
Ο Κ. Μητσοτάκης πρότεινε κάτι ξεκάθαρο στον ελληνικό λαό: αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ. Κι αυτό έδειξε αυτοπεποίθηση και ενέπνευσε ελπίδα για σταθερότητα και πρόοδο .
Ο Α. Τσίπρας πρότεινε κάτι ασαφές που προκαλούσε σύγχυση και αβεβαιότητα: κυβέρνηση συνεργασίας ή ανοχής ενός κόμματος ή ανοχής δυο κομμάτων ή ειδικού σκοπού. Όλες οι εκδοχές υποδείκνυαν ηττοπάθεια.
Και οι πολίτες επέλεξαν την καθαρή λύση, επενδύοντας στην ελπίδα και την κανονικότητα και απέρριψαν μαζικά μια πρόταση που παρήγαγε ανασφάλεια.
Το 2019 νίκησε ο ορθός λόγος και το 2023 έγινε το επόμενο βήμα. Κυριάρχησε πλήρως η λογική.
Έτσι αναμετρήθηκε η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβερνητική θητεία της ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης βγήκε διπλά κερδισμένος.
Όχι μόνο γιατί στην σύγκριση ήταν φανερή η διαφορά των δυο κυβερνήσεων αλλά ίσως επειδή οι πολίτες τιμώρησαν αναδρομικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α.Τσίπρα για το δημοψήφισμα, τις κλειστές τράπεζες, το αχρείαστο Μνημόνιο, τις Πρέσπες, το Μάτι, τον πολακισμόι και πολλά άλλα.
Στην σύγκριση, οι πολίτες αγκάλιασαν την ρεαλιστική προσδοκία για αντιμετώπιση της ακρίβειας με ανάπτυξη, επενδύσεις, εξωστρέφεια και μια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση μισθών και εισοδημάτων.
Αγκάλιασαν τις εθνικές θέσεις για μια Ελλάδα ισότιμη και ισχυρή στην Ευρώπη. Χωρίς υπαινιγμούς και αμφισβητήσεις για το ευρώ και για την θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό θεσμικό στερέωμα. Για προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και σθεναρή στάση απέναντι σε έναν αναθεωρητικό γείτονα. Για αυστηρή μεταναστευτική πολιτική και για μια ισχυρή διεθνή εικόνα της χώρας.
Τα αλλοπρόσαλλά σενάρια περί κυβερνητικών μορφωμάτων μεταξύ ηττημένων, το φλέρτ με τις «Δήμητρες» του Βαρουφάκη και τα τοπικά νομίσματα του Τσακαλώτου, το άνοιγμα στη Χρυσή Αυγή που πρόσβαλλε ακόμη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, το αυτογκόλ Κατρούγκαλου, που έδωσε το προβάδισμα στη ΝΔ και στους κάτω των 40 ετών, ήταν όλα παράγοντες που εκτόξευσαν την διαφορά στις 20 μονάδες. Είναι ένα μεγάλο μάθημα για το τι δεν πρέπει να κάνεις σε μια προεκλογική καμπάνια.
Όμως πριν από αυτά, οι πολίτες λογάριασαν διπλά ότι ο Κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός κράτησε τα σύνορα στην επίθεση του Ερντογάν με τους μετανάστες, προστάτεψε την κοινωνία από την πανδημία με τους υποδειγματικούς εμβολιασμούς και την ενίσχυση του ΕΣΥ.
Προστάτεψε τα σύνορά από τα τουρκικά πλοία και τα αεροσκάφη της Τουρκίας. Πέρασε στην Ευρώπη τις απόψεις του για κοινή προμήθεια εμβολίων, ψηφιακό πάσο, έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων, επιδοτήσεις για το ενεργειακό κόστος και εξασφάλισε ένα γιγάντιο οικονομικό πακέτο.
Κατέγραψε τις ελληνικές θέσεις με μια ιστορική ομιλία στο Κογκρέσο.
Για όλους αυτους τους λόγους η νίκη της λογικής και των εθνικών θέσεων είχε ήδη προεξοφληθεί. Τα μεγάλα πολιτικά και στρατηγικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες εβδομάδες πριν την κάλπη της 21ης Μαίου, απλά διεύρυναν την ψαλίδα και ανέδειξαν την λογική και τις εθνικές θέσεις ως αδιαμφισβήτητή πολιτική επιλογή ακόμη και για την πλειοψηφία όσων υπήρξαν αναποφάσιστοι μέχρι την τελευταία στιγμή.
Τα πολιτικά φάουλ και οι αδυναμίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποκτούσαν για τους ψηφοφόρους όλο και πιο μικρή σημασία πάνω από την κάλπη. Γιατί άκουσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ έναν πολιτικό λόγο με εχθροπάθεια που διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και τα εμφάνιζε όλα μαύρα χωρίς να δίνει κάποια ελπίδα για το μέλλον.
Το μεγάλο λάθος του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι υπερασπίστηκε, σε όλη την αντιπολιτευτική του θητεία και ως την τελευταία στιγμή, τα πεπραγμένα του 2015-2019. Αν είχε παραδεχθεί τα σφάλματα που του χρέωσαν σε βάθος 8 ετών οι ψηφοφόροι, τότε θα ήταν πιο αξιόπιστος και η κοινωνία δεν θα φοβόταν ότι μπορεί να τα επαναλάβει. Αν είχε προτείνει πειστικές λύσεις χωρίς να υπόσχεται τα πάντα σε όλους θα ήταν πιο πιστευτός. Αν είχε βάλει τέλος στον φανατισμένο πολιτικό λόγο των στελεχών του δεν θα προκαλούσε φόβο μια πιθανή επιστροφή του στην εξουσία.
Τώρα το επίδικο στις νέες εκλογές είναι αν ο κ. Μητσοτάκης θα εξασφαλίσει ισχυρή αυτοδυναμία, τέτοια που να αποτελεί εγγύηση σταθερότητας για τους διεθνείς χρηματοοικονομικούς παίκτες ώστε η χώρα να πάρει την επενδυτική βαθμίδα και να εξασφαλίσει φτηνό χρήμα και ανοδική πορεία στην οικονομία. Γιατί η κάλπη στις 25 Ιουνίου θα είναι άδεια και το σαραντάρι της 21ης Μάϊου θα πρέπει να βγει κι από την νέα κάλπη. Αλλιώς ο κίνδυνος της πολιτικής αστάθειας μπορεί να επιφυλάσσει περιπέτειες.
Για τον κ. Τσίπρα είναι τιμητικό ότι κρατά το τιμόνι του κόμματος του παρά το τραγικό αποτέλεσμα και παρά τον ορατό κίνδυνο να υποστεί νέο εκλογικό διασυρμό. Δείχνει ήθος και αξιοπρέπεια που αξίζει σεβασμό και αποτελεί προίκα για την επόμενη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν και εφόσον αυτή προκύψει. Και ίσως δημιουργήσει μια νέα προοπτική και για το δικό του απώτερο μέλλον.
Για τον κ. Ανδρουλάκη είναι η μεγάλη του ευκαιρία να επαναφέρει στο προσκήνιο το ΠΑΣΟΚ και να εξασφαλίσει την απαιτούμενη εθνική συναίνεση πάνω σε εθνικές θέσεις με βάση την λογική και προτάσεις που να υπηρετούν την κοινωνική ανάγκη για ατομική και συλλογική προοπτική.
Όλα αυτά θα κριθούν στην επόμενη κάλπη γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, η νίκη δεν είναι ποτέ οριστική.
