Είναι σίγουρα πολλές οι αιτίες στις οποίες αποδίδεται η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η «εκτόξευση» των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Πέρα και πάνω όμως από αναπόφευκτα λάθη κατά τη διαχείριση της εξουσίας, υπήρξαν συγκεκριμένες συμπεριφορές οι οποίες τιμωρήθηκαν από το εκλογικό σώμα, έστω κι αν αυτό έγινε κυρίως μέσω της ανάδειξης της Νέας Δημοκρατίας ως αυτοδύναμης κυβέρνησης, παρά μέσω της μείωσης των ποσοστών του μέχρι χθες κυβερνώντος κόμματος.
Πρώτη πρακτική η οποία τιμωρήθηκε ήταν ο διάχυτος αμοραλισμός σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, από την εποχή που ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήδη, μέχρι και την τελευταία ημέρα άσκησης της εξουσίας. Από τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ (ένα κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς τω πάλαι ποτέ ως Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου) σε ένα λαϊκιστικό κόμμα, έτοιμο να υιοθετήσει κάθε πιθανό και απίθανο ψέμα, μέχρι την κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ, ο κ. Τσίπρας έδειξε να μετατρέπεται σε έναν «Φάουστ της Αριστεράς», έτοιμος να θυσιάσει την «ψυχή» της ιδεολογίας του για μερικά χρόνια εξουσίας.
Η σύμπραξη με τους «Αγανακτισμένους» στις πλατείες, η «δολοφονία χαρακτήρων» των αντιπάλων, οι κραυγές για «Γερμοτσολιάδες» και «προδότες» από στελέχη του, ήταν μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να ανέλθει πάση θυσία στην εξουσία. Μαζί με αυτά και οι προφανώς ψευδείς υποσχέσεις, τύπου «σεισάχθειας» και «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», οι οποίες θα έμεναν όπως ήταν φυσιολογικό ανεφάρμοστες.
Η αλαζονεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της άσκησης εξουσίας. Το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε μία τεράστια περιπέτεια το πρώτο εξάμηνο του 2015, παρά τις προειδοποιήσεις, ήταν ένα από τα κορυφαία δείγματα, ειδικά όταν η «αλαζονεία» της «πρώτης φοράς Αριστερά» συναντήθηκε με την εγωπάθεια του κ. Βαρουφάκη. Αλλά και σε μια σειρά από τομείς, η αντίληψη ότι κάποιοι τα «ξέρουν καλύτερα» γιατί δηλώνουν «αριστεροί» ήταν διάχυτη, σε συνδυασμό με την περιφρόνηση προς έναν φαντασιακό εχθρό, την «ολιγαρχία» και το «παλιό» που έπρεπε πάση θυσία να κατασκευασθεί ακόμη κι όταν δεν υπήρχε, προκειμένου να εξοντωθεί από το «νέο». Κι αν κάτι δεν ήταν αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την ίδια την αλήθεια…
Ο διχαστικός και τοξικός λόγος κυριάρχησε σε μια εποχή που χρειαζόταν περισσότερο παρά ποτέ ίσως ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης. Αποτέλεσμα αυτής της αλαζονείας ήταν και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίσθηκε η κυβέρνηση της καταστροφές στο Μάτι και στη Μάνδρα, ενώ η εχθρική αντιμετώπιση των «κακών» ΜΜΕ θύμιζε στην καλύτερη περίπτωση Ερντογάν και στη χειρότερη περίπτωση Μαδούρο.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και ένας «σουρεαλιστικός» κώδικας καθημερινής συμπεριφοράς (με τον πολιτικό (;) λόγο του κ. Πολάκη να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα), o oποίος έμοιαζε περισσότερο με διαρκές τρολάρισμα παρά με άσκηση εξουσίας, όπως και η οδυνηρή διαπίστωση ότι όπου υπάρχει εξουσία θα υπάρχουν «Πετσίτηδες», εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά ανάμεσα σε λόγια και πράξεις.
Η εκλογική αυτή ήττα όμως δίνει στον κ. Τσίπρα μια τεράστια ευκαιρία : Του επιτρέπει να μείνει ενεργός στο πολιτικό παιχνίδι, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε καθαρά αλλά δεν συνετρίβη και του δίνει τον απαραίτητο χρόνο για να αλλάξει την εικόνα του ίδιου και του κόμματός του. Το «πουλέν» κάποτε του Αλέκου Αλαβάνου που μετατράπηκε σε μια απομίμηση του Ανδρέα Παπανδρέου, εάν θέλει μπορεί να κάνει rebranding και να επιδιώξει να ξεχαστούν κατά το δυνατόν τα πολλά θλιβερά που συνέβησαν κατά τη διακυβέρνησή του. Αν επιμείνει στο ίδιο μοτίβο όμως, πρέπει να έχει υπόψη του αυτό που λένε οι φίλοι του οι μαρξιστές: Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα…
