Καθώς το καλοκαίρι φτάνει στην κορύφωσή του κι εγώ είμαι ακόμα εδώ και δεν τολμώ καν να αρχίσω την αντίστροφη μέτρηση γατί η πολυπόθητη άδεια αργεί, κλείνω τα μάτια και πάω πίσω στα ξέγνοιαστα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας.
Θέλω παγωμένο καρπούζι... χωρίς κουκούτσια, με τα ζουμιά του να πασαλείβουν το στόμα μου. Θέλω βουτιές από τους ώμους του παππού, κάστρα στην άμμο κάτω από τον καυτό ήλιο. Θέλω να ακούω τα τζιτζίκια να "τραγουδούν" μέσα στην απόλυτη ησυχία του μεσημεριού. Θέλω να μετράω παγωτά και μπάνια, μαύρισμα τροπικό, με τον ήλιο να έχει διαγράψει πάνω μου το κλασικό σημάδι από το μαγιό.
Θέλω απογευματινές τηγανίτες από τα χεράκια της γιαγιάς με ζάχαρη και μέλι, παιχνίδι χωρίς τέλος και βόλτες στο ηλιοβασίλεμα. Θέλω ξεκαρδιστικά, γάργαρα γέλια που κάνουν την κοιλιά σου να πονά, τραγούδια στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου και ανοιχτά παράθυρα για να χτυπά ο αέρας το πρόσωπο και να νιώθω ότι πετώ.
Θέλω να αδειάσει το μυαλό από σκοτούρες, θέλω να μη με νοιάζει τίποτα! Θέλω επειγόντως διακοπές, κι αυτές αργούν... γαμώτο!
