Το προσωπικό του βίωμα να μην μπορεί να δει την κόρη του μετά το διαζύγιο από τον πρώτο του γάμο εξομολογήθηκε συγκινημένος ο πρόεδρος του ΜέΡΑ 25 Γιάνης Βαρουφάκης στη Βουλή, με αφορμή το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, το οποίο συζητείται στη Βουλή.
Ο ίδιος πάντως τόνισε ότι παρά τον πόνο που του προκάλεσε το δικό του βίωμα με την κόρη του προτιμά αν δεν είναι η συνεπιμέλεια συναινετική προτιμά μα μην εφαρμοστεί καθόλου.
«Έχουν περάσει 16 χρόνια και από τότε που είδα τη διαφορά που μπορεί να κάνει η συνεπιμέλεια – το πως μπορεί, μέσα στη στενοχώρια ενός χωρισμού, να αμβλύνει τον πόνο, να στηρίξει τα παιδιά, να βοηθήσει τους γονείς να τα στηρίξουν.Την ίδια περίοδο που είχα χάσει την κόρη μου, γνώρισα ένα ζευγάρι που κι αυτοί μόλις είχαν χωρίσει – δύο σπίτια, κοντά, μια βδομάδα στο σπίτι του κάθε γονιού, συνεργασία, συνεπιμέλεια… Τους ζήλεψα αφάνταστα… Η σύγκριση μ’ εκείνο που βίωνα ήταν συντριπτική. Μόλις είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα που συνθλίβει τόσους πατεράδες – την ιδέα ότι θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς την κόρη μου» τόνισε ο πρόεδρος του ΜέΡΑ 25.
Συνεπιμέλεια: Το «όχι» Τζανακόπουλου με φωτογραφία της εγκύου Αχτσιόγλου
Απευθυνόμενος στους άνδρες γονείς τόνισε:
Σκληρή κόντρα Τσίπρα – Τσιάρα: Η απάντηση του υπουργού στο «αυτοφωράκιας»
«Από αυτό το βήμα, κοιτώ στα μάτια στους πατεράδες που έπρεπε κι εσείς να πιείτε το δηλητήριο της συμφιλίωσης μ’ αυτή την απάνθρωπη ιδέα. Και σας λέω, του λέω:
Ναι, ξέρω, έχω νιώσει κι εγώ,
• τον πόνο του να είσαι στο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι και να μην έχεις το δικαίωμα να μπεις μέσα να δεις την κόρη σου, τον γιο σου
• τον θυμό που φουντώνει μέσα σου με την σκέψη ότι χρησιμοποιεί το παιδί για να σε εκδικηθεί, ανεξάρτητα αν το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα
• την αδικία του να σου λένε πως το συμφέρον του παιδιού είναι να μην ζει μαζί σου
• την στενοχώρια να πρέπει να υποχωρείς συστηματικά σε πράγματα ουσίας για να μην πιαστεί το παιδί, άλλη μια φορά, σε διασταυρώμενα πυρά.
• την ανημποριά να μάθεις στην κόρη σου, στο γιο σου, πράγματα που δεν έχεις καιρό να τους τα μάθεις τα ΣΚ ή τις διακοπές
• την αίσθηση ότι μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον του παιδιού σου παίρνονται χωρίς εσένα
Θυμάμαι την ασφυξία που προκαλούσε η σκέψη ότι, αν πήγαινα στο δικαστήριο και ζητούσα συνεπιμέλεια, θα έχανα.
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να ζει μαζί μου η Ξένια, ή έστω τον μισό χρόνο, άντε το 1/3, θα το πάταγα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όμως, άλλο τι θα ήθελα ως άτομο κι άλλο τι θέλω να μπορεί, ή να μην μπορεί, να κάνει το κράτος στο όνομά μου.
Θυμάμαι συζήτηση με αμερικανό υπέρμαχο της θανατικής ποινής, τότε που ζούσαμε στο Τέξας – την πολιτεία-πρωταθλήτρια στις εκτελέσεις. Με είχε ρωτήσει:
«Αν κάποιος βίαζε και σκότωνε την κόρη σου, την γυναίκα σου, ή και τις δύο, δεν θα τον σκότωνες;» Χωρίς να το σκεφτώ, του απάντησα:
Θα ήθελα να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια.
Αλλά δεν θα ήθελα να ζω σε οργανωμένη κοινωνία που μου το επιτρέπει.
Ή σε οργανωμένη κοινωνία που τον δολοφονεί εκ μέρους μου.
Το ίδιο ισχύει και με την συνεπιμέλεια. Ναι, την ήθελα. Διακαώς. Αλλά, αν δεν ήταν δυνατόν να συμφωνηθεί, συναινετικά, όχι, δεν θα ήθελα την οργανωμένη κοινωνία να την επιβάλει για πάρτη μου. Ποτέ δεν θα ήθελα ένα κράτος να νομοθετεί αυτά που εγώ θα ήθελα να γίνουν πάνω στον θυμό και μέσα στην απελπισία μου».
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
