Αργά, αλλά σταθερά, σχεδόν καθημερινά, είμαστε θεατές της αποκτήνωσης και του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς κανείς να αντιδρά, χωρίς κανείς να αρθρώνει μια λέξη ή να αντιστέκεται στο τέρας που καταπίνει και την παραμικρή ικμάδα ανθρωπιάς και φιλότιμου που μας έχει απομείνει.
Χθες ήταν ο Αντώνης, πριν λίγα χρόνια ο Ζακ, πριν λίγους μήνες εκατοντάδες μετανάστες στη μέση του πελάγους, η τρανς που δολοφονήθηκε στην Κυψέλη, η Όλγα που πέθανε από το ξύλο του νταή συντρόφου της και τόσοι άλλοι που τους ξεχάσαμε, κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού μας.
Όσο εμείς όμως κρυβόμασταν στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού μας, η κτηνωδία και η βαρβαρότητα γιγαντώνονταν και πλέον πλησιάζουν και τα δικά μας σπίτια των νοικοκυραίων, κάνοντάς μας ίδιους με το τέρας από το οποίο προσπαθούμε να κρυφτούμε, δειλοί και άτολμοι.
«Κοίτα τη δουλίτσα σου», «πού να μπλέκεις τώρα;», «έλα μωρέ τα ‘θελε και τα ‘παθε». Αυτό είναι το λίπασμα του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και το χειρότερο είναι ότι πλέον συνηθίσαμε.
Ο 36χρονος, ήταν ο Αντώνης. Δεν είναι ο «άτυχος άνδρας», δεν είναι ο πρωταγωνιστής μιας ακόμα «τραγωδίας». Ήταν ο άνθρωπος που τον έριξαν από τον καταπέλτη του Blue Horizon και μετά τον έβλεπαν να πνίγεται αβοήθητος, χωρίς να του πετάνε, ούτε ένα σωσίβιο.
Ήταν ο γιος μιας μάνας, ο αδελφός κάποιου, ο φίλος. Συχνά περνούσε απαρατήρητος. Γιατί άλλωστε να δώσει κανείς σημασία σε έναν φτωχοδιάβολο που έκανε δουλειές του ποδαριού και πάλευε να επιβιώσει;
Σήμερα όμως, σοκαρισμένοι για μια ακόμα φορά από το βίντεο του βάρβαρου θανάτου του, που τους έριξε και πάλι από το συννεφάκι τους, θα τον θυμηθούν. Και αύριο θα συνεχίσουν και πάλι να κοιτάζουν τη δουλίτσα τους, επιτρέποντας στη βαρβαρότητα να κατατρώει τα σωθικά τους μέχρι να ξεχάσουν πώς είναι να είσαι άνθρωπος.
Και όταν συμβεί αυτό, τότε ο νόμος της ζούγκλας θα κυριαρχήσει. Τα κτήνη θα επικρατήσουν και η ζωή θα είναι εφιαλτική.
Πότε ξεχάσαμε άραγε να είμαστε άνθρωποι; Πότε ξεκίνησε η παρακμή και η κατηφόρα; Πότε σταμάτησε το φιλότιμο να κινητοποιεί και η αλληλεγγύη άρχισε να ξεθωριάζει;
Ας μείνουμε πίσω από τα πληκτρολόγια, κάνοντας… αντίσταση από τον καναπέ για μια μέρα και μετά ας επιστρέψουμε στον διαδικτυακό εμετό που ξερνάμε χωρίς δισταγμό κάθε φορά που δεν μας αρέσει η άποψη ή η εμφάνιση κάποιου.
Όπως έγραψε άλλωστε και ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoeller:
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
