Η Μεγάλη Βρετανία είναι αλήθεια ότι για αρκετούς από εμάς μοιάζει με μια μακρινή και ιδιότροπη… θεία: Δεν μας αρέσει η κριτική της και η γκρίνια της, μας μοιάζει λίγο παράταιρο το πότε συντηρητικό πότε εκκεντρικό για τα δικά μας δεδομένα ύφος της, αλλά δεν μπορούμε να φαντασθούμε και τη ζωή μας χωρίς αυτήν.
Για την Ελλάδα και τους Έλληνες οι σχέσεις με το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν περάσει από χίλια κύματα, σαν αυτά της θάλασσας που «σφραγίζει» σαν κοινό χαρακτηριστικό και τις δύο χώρες. Η «θαλασσοκράτειρα» Βρετανία που επί αιώνες το συγκριτικό της πλεονέκτημα ήταν αυτή ακριβώς η κυριαρχία της σε ωκεανούς και πελάγη, δε θα μπορούσε ποτέ να αδιαφορήσει για μια χώρα με τη ναυτοσύνη της Ελλάδας.
Και ήταν αυτό το πιο ισχυρό σημείο ίσως που κράτησε τις δύο χώρες να συνδέονται με ένα νήμα, παρά τα πολλά διαφορετικά σε όλους τους τομείς μεταξύ τους και τις μεγάλες διακυμάνσεις στις σχέσεις τους.
Κανείς δεν ξεχνά ότι οι δύο χώρες βρέθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο σε δύο μεγάλους πολέμους. Και κανείς δεν ξεχνά πώς όταν η Ελλάδα πολεμούσε τον Άξονα, η Βρετανία του Τσώρτσιλ στεκόταν μοναχική ουσιαστικά στο πλευρό της, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων κρατών είχε υποκύψει στη ναζιστική θηριωδία ή στην καλύτερη περίπτωση πάσχιζε να τηρήσει ουδέτερη στάση.
Φυσικά και κανείς δεν ξεχνά την τραυματική εμπειρία του Ελληνισμού με τη βρετανική διαχείριση στο Κυπριακό, της συνέπειες της οποίας ακόμη υφίσταται ο ελληνικός πληθυσμός στη μαρτυρική μεγαλόνησο. Αλλά και ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Τζορτζ Κάνινγκ και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στο να κερδίσει η Ελλάδα την ανεξαρτησία της, μετά την Επανάσταση του 1821 (προς τιμήν του οποίου ονομάσθηκε πλατεία Κάνιγγος μία από τις μεγάλες πλατείες της πρωτεύουσας) ή τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ αργότερα, για να μην ξεχάσουμε τον Φιλέλληνα Λόρδο Βύρωνα, που έχασε τη ζωή του στο πολιορκημένο Μεσολόγγι,
Αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο τι θα ήταν η Ευρώπη σε όλους τους τομείς, χωρίς τη Μεγάλη Βρετανία; Πώς μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή οικονομία χωρίς το City και ποιος μπορεί να αγνοήσει πόσο επηρέασε και επηρεάζει η χώρα αυτή την ευρωπαϊκή ταυτότητα σε όλους τους τομείς, από τον Χίτσκοκ και τους Beatles μέχρι τις ομάδες - «θρύλους» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως τη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
«Μα δε θα… φύγει από την Ευρώπη, απλώς αποχωρεί από την ΕΕ» θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Καλώς ή καλώς όμως η ΕΕ σήμερα είναι ένας πολιτικός και οικονομικός οργανισμός που ταυτίζεται ουσιαστικά με το σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου, αν εξαιρεθεί η Ρωσία μαζί με ελάχιστες άλλες χώρες. Άλλωστε, η Μεγάλη Βρετανία ήταν πάντοτε το παραδοσιακό και ιστορικό αντίβαρο στη Γερμανία και η ισορροπία θα κινδυνέψει άμεσα να μπατάρει προς τη Κεντρική Ευρώπη, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι η Γαλλία και η Ιταλία, οι άλλοι δύο «μεγάλοι παίκτες», είτε δε μπορούν αυτή τη στιγμή είτε δε θέλουν να παίξουν αυτόν τον ρόλο, την ίδια ώρα που υπάρχει συμμαχία εντός Ε.Ε. των κρατών που αποτελούσαν κάποτε την αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας.
To Brexit συνεπώς δεν αφορά μόνο τη Μεγάλη Βρετανία για πολλούς λόγους: Γεωπολιτικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς κ.ά. Μας αφορά όλους και αφορά το μέλλον της Ευρώπης και της Ε.Ε. Η οποία θα πρέπει να εγκαταλείψει την αλαζονεία του «καλά να πάθουν» (που το είχαμε ακούσει και για τη χώρα μας το 2010-2015 από κάποιους...) και να κρατήσει τη Γηραιά Αλβιόνα στους κόλπους της.
Φυσικά, θα πρέπει να αναγνωρίσουν και οι ίδιοι οι Βρετανοί πολίτες τους το λάθος να πέσουν θύματα επιτήδειων λαϊκιστών, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας στην ίδια χώρα, όπως άλλωστε συνέβη και αλλού. Δεν μπορεί να σμικρύνει τα όρια της σε αυτά ενός μεγάλου νησιού στον Ατλαντικό μια Κοινοπολιτεία, η οποία ως αυτοκρατορία έβαλε τη σφραγίδα της σε σημαντικό βαθμό στην ευρωπαϊκή αλλά και στην παγκόσμια ιστορία.
Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, ιδιότροπη η μακρινή «θεία», αλλά θα μας λείψει αν τη χάσουμε…
