Βράδυ 23 Ιουλίου 2018.
«Μπαμπά, κι αν έρθει ένα τέρας;». «Μην ανησυχείς, ο μπαμπάς είναι μαζί σου και θα σε προστατεύει», λέω στον γιο μου, δίνοντας του μια τεράστια αγκαλιά πριν πάει για ύπνο. Την τελευταία, για εκείνη την ημέρα.
«Μπαμπά, κι αν έρθει η φωτιά;». «Μην ανησυχείς, ο μπαμπάς είναι μαζί σου και θα σε προστατεύει» είπε ένας άλλος πατέρας (ή μητέρα) λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, δίνοντας στο παιδί του μια τεράστια αγκαλιά. Την τελευταία, για πάντα.
Άγνωστε (σε προσωπικό επίπεδο) γονιέ, δεν έχω σταματήσει λεπτό να σε σκέφτομαι. Και να δακρύζω για σένα και την οικογένεια σου, που χαθήκατε τόσο άδικα, τόσο σκληρά και τόσο πονεμένα…
Τι χειρότερο κακό, ποια μεγαλύτερη συμφορά μπορεί να βρει κάποιον στη ζωή αυτή; Να βλέπεις το τέλος να έρχεται, να κλαίει το παιδί σου στην αγκαλιά σου και να μην μπορείς να το προστατέψεις από έναν μαρτυρικό θάνατο;
Νομίζω ότι ακούω κραυγές απόγνωσης στο κεφάλι μου: «το παιδί μου, θεέ μου! Ας περάσει από πάνω μου η φωτιά». «Βλέπω» ανθρώπους να αγκαλιάζουν το παιδί τους για να πεθάνουν μαζί, ως τελευταία ανάγκη μπροστά στο επερχόμενο τέλος.
Μου κόβεται το αίμα. Νιώθω ένα κενό στην ψυχή. Το κενό που νιώθει κάθε γονιός όταν δε μπορεί να μπει «ασπίδα» στη συμφορά που απειλεί τα παιδιά του. Και σκέφτομαι εσένα γονιέ, που δεν είχες με τι άλλο να απαντήσεις στο απεγνωσμένο βλέμμα του παιδιού σου παρά με την αγκαλιά σου…
Μου φαίνεται ασύλληπτο ότι κάηκαν οικογένειες, ηλικιωμένοι άνθρωποι, σπίτια, ζώα, στη γειτονιά μας. Αβοήθητοι! Δεν ξέρω τι μπορούσε να γίνει - έναν χρόνο, έναν μήνα ή ακόμη και μισή ώρα - πριν το κακό, για να μην κλαίμε σήμερα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, με έχει διαλύσει η εικόνα.
Μια εθνική τραγωδία από το πουθενά. Άλλη μία, στη χώρα που οι βροχές πνίγουν τους πολίτες της και οι φωτιές τους απανθρακώνουν.
Σκέφτομαι εσένα γονιέ και εύχομαι εκεί ψηλά να μην πονάς άλλο, ούτε εσύ, ούτε το αγγελούδι σου…
