Η 22χρονη αφροαμερικανή ποιήτρια, Amanda Gorman, εμφανίστηκε στην ορκωμοσία του 46ου προέδρου της Αμερικής και απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τον Διεθνή Τύπο με το ποίημα που απήγγειλε, καλώντας σε ενότητα και κάνοντας μνεία στην αιματηρή εισβολή της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο.
Στιλιστικά επέλεξε να εμφανιστεί με έντονα χρώματα, όπως είναι το κίτρινο Prada παλτό της, το οποίο συνδύασε με κόκκινο σατέν headband και χρυσά σκουλαρίκια του Έλληνα σχεδιαστή κοσμημάτων Νίκου Κούλη.
Όλες οι εμφανίσεις στην ορκωμοσία Μπάιντεν - Ποιους σχεδιαστές επέλεξαν
Ο ίδιος ενθουσιασμένος αποκάλυψε ότι τα σκουλαρίκια της τα έκανε δώρο η Όπρα Γουίνφρεϊ και ανέβασε ανάλογο post στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, όπου έγραψε:
«Ολόκληρος ο κόσμος είναι μάρτυρας αυτής της ιστορικής στιγμής στην Αμερική. Το να παρακολουθεί κανείς την Amanda Gorman να ανεβαίνει στη σκηνή στην ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν υπογραμμίζει τη δύναμη της νεότητας, της ελπίδας, της αφοσίωσης, της χάρης και της ενότητας.
Νιώθω δέος που ως ανεξάρτητος σχεδιαστής από την Ελλάδα, η δουλειά είναι με κάποιο τρόπο παρούσα σε αυτή την εξαιρετικά συμβολική και μεγαλοπρεπής περίσταση.
Είμαι ευγνώμων που η Όπρα επέλεξε τη συλλογή με τα κοσμήματά μας ως δώρο σε αυτήν την εξαιρετική γυναίκα, τη νεότερη ποιήτρια που εμφανίστηκε σε ορκωμοσία Προέδρου στις ΗΠΑ.
Η παρουσία της, τα λόγια της, το πνεύμα της, η φωνή της συλλαμβάνουν μια εξαιρετική υπερηφάνεια και πυροδοτούν μία αφύπνιση».
Να σημειωθεί ότι η Amanda είναι η νεότερη ποιήτρια που τιμήθηκε με το πρώτο «Εθνικό Βραβείο Νέου Ποιητή» στις ΗΠΑ. Το ποίημα της είχε τίτλο «The hill we climb», μια αναφορά στον λόφο του Καπιτωλίου, όπου υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ εισέβαλαν στην έδρα του αμερικανικού Κογκρέσου στις 6 Ιανουαρίου.
Το ποίημά της, το οποίο ολοκλήρωσε μετά την επίθεση, αναφέρεται σε μια «δύναμη που θα διαλύσει το έθνος μας, παρά θα το μοιραστεί». «Αυτή η προσπάθεια σχεδόν πέτυχε, όμως αν και η δημοκρατία μπορεί ενδεχομένως να καθυστερήσει, δεν μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά».
Η νεαρή ποιήτρια περιέγραψε τον εαυτό της ως «ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, απόγονη σκλάβων, την οποία μεγάλωσε μια ανύπαντρη μητέρα» και το οποίο βρέθηκε «να απαγγέλει» μπροστά από έναν πρόεδρο.
Η Amanda γεννήθηκε το 1998, μεγάλωσε στις ΗΠΑ και ξεκίνησε να γράφει από την ηλικία των οκτώ ετών. Λόγω προβλημάτων ομιλίας που αντιμετώπιζε το γράψιμο ήταν γι’ αυτήν ένας από τους βασικούς τρόπους να εκφράσει τα συναισθήματά της. Ενώ σπούδαζε ακόμη Κοινωνιολογία στο περίφημο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η νεαρή ποιήτρια τιμήθηκε το 2017 με το πρώτο «Εθνικό Βραβείο Νέου Ποιητή» στις ΗΠΑ για ένα ποίημα που είχε γράψει στα 16 της, ενώ την επόμενη χρονιά το περιοδικό Glamour την επέλεξε ως College Woman της χρονιάς.
Διαβάστε το ποίημα της Amanda Gorman
«Όταν ξημερώσει, αναρωτιόμαστε πού θα μπορέσουμε να βρούμε φως σ’ αυτή την ατέλειωτη σκιά;
Η απώλεια που κουβαλάμε μέσα μας. Η θάλασσα στην οποία πρέπει να προχωρήσουμε.Aψηφήσαμε την ουσία του προβλήματος. Μάθαμε ότι η σιωπή δεν συνεπάγεται πάντα ειρήνη. Kι ότι οι νόρμες κι οι αντιλήψεις του τι είναι «δίκαιο» δεν συνιστούν πάντα δικαιοσύνη.
Κι όμως, η αυγή ήταν δική μας προτού το εννοήσουμε. Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε. Με κάποιο τρόπο αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες ενός έθνους που δεν λύγισε αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσε την πορεία του. Εμείς, οι συνεχιστές μιας χώρας και μιας εποχής που ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, με καταγωγή από σκλάβους και μεγαλωμένο από μία μοναχική μητέρα, μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει πρόεδρος για να βρεθεί στη θέση να απαγγείλει στίχους για έναν πρόεδρο.
Ναι, απέχουμε πολύ από τη λάμψη, απ’ το αψεγάδιαστο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοχθούμε να σχηματίσουμε μια τέλεια Ένωση. Κοπιάζουμε να σφυρηλατήσουμε την Ένωσή μας δίνοντάς της νόημα. Να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σ’ όλες τις κουλτούρες, φυλές, χαρακτήρες και ανθρώπινες καταστάσεις. Κι έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σ’ αυτό που στέκεται ανάμεσά μας, αλλά σ’ αυτό που ορθώνεται μπροστά μας. Γεφυρώνουμε το χάσμα γιατί γνωρίζουμε ότι για να προτάξουμε το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να παραμερίσουμε τις διαφορές μας. Καταθέτουμε τα όπλα μας για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε.
Δεν θέλουμε να βλάψουμε κανένα, αρμονία για όλους. Ας πει ο κόσμος ότι είναι αλήθεια: Πως ακόμη κι όταν πενθούσαμε, ωριμάζαμε. Πως ακόμη κι όταν πονούσαμε, ελπίζαμε. Πως ακόμη κι όταν κουραζόμασταν, προσπαθούσαμε. Πώς θα είμαστε για πάντα ενωμένοι, νικητές. Όχι επειδή δεν θα ξαναγνωρίσουμε την ήττα, αλλά διότι δεν θα ξανασπείρουμε ποτέ τον διχασμό.
H Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε τη μέρα που όλοι θα κάθονται κάτω απ’ το αμπέλι και τη συκιά τους και κανείς δεν θα τους φοβίζει. Αν πρόκειται να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών μας, τότε η νίκη δεν θα έλθει με το λεπίδι, αλλά με όλες τις γέφυρες που θα έχουμε χτίσει.
Αυτή είναι η υπόσχεση να βγούμε στο ξέφωτο, ο λόφος που σκαρφαλώνουμε, αρκεί να το τολμήσουμε. Γιατί το το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι παραπάνω από την περηφάνια που κληρονομούμε. Είναι το παρελθόν, στο οποίο εισερχόμαστε και το πως το διορθώνουμε.
Είδαμε μια δύναμη που προτιμούσε να κομματιάσει το έθνος μας. Να καταστρέψει τη χώρα μας, αν θα κατάφερνε έτσι να καθυστερήσει τη Δημοκρατία. Κι αυτή η προσπάθεια λίγο έλειψε να πετύχει. Αλλά κι αν μπορεί κατά καιρούς να καθυστερήσει η Δημοκρατία
Ουδέποτε μπορεί να νικηθεί οριστικά. Αυτή την αλήθεια, αυτή την πεποίθηση εμπιστευόμαστε.
Γιατί όσο εμείς έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στο μέλλον, η ιστορία έχει τα δικά της στραμμένα πάνω μας.
Είναι η εποχή της δίκαιης εξιλέωσης. Tην φοβηθήκαμε στο ξεκίνημά της. Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι μιας τόσο τρομακτικής ώρας αλλά βρήκαμε μέσα της τη δύναμη να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο, να δώσουμε ελπίδα και γέλιο στους εαυτούς μας.
Κι εκεί που κάποτε ρωτούσαμε «πώς θα μπορέσουμε να υπερισχύσουμε της καταστροφής;», τώρα διαβεβαιώνουμε «πώς θα μπορέσει η καταστροφή να υπερισχύσει εις βάρος μας;».
Δεν θα βαδίσουμε προς το παρελθόν, αλλά θα κινηθούμε σ’ αυτό που πρέπει να γίνει: Μια χώρα μελανιασμένη αλλά ακέραια, καλοπροαίρετη και τολμηρή, άγρια κι ελεύθερη.
Δεν θα μας πισωγυρίσει, ούτε θα διακόψει την πορεία μας ο εκφοβισμός, γιατί γνωρίζουμε ότι την αδράνεια και την απραξία μας θα κληρονομήσει η επόμενη γενιά. Τα δικά μας σφάλματα θα γίνουν τα δικά τους φορτία.
Αλλά ένα είναι σίγουρο: Αν ενώσουμε τον οίκτο με τη δύναμη, και τη δύναμη με το δίκαιο, τότε η αγάπη θα γίνει η κληρονομιά κι αλλαγή μας, το πατρογονικό δικαίωμα των παιδιών μας.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας μια χώρα καλύτερη από εκείνη που μας άφησαν. Με κάθε ανάσα απ’ το στήθος μου, θα ανυψώσουμε αυτό τον λαβωμένο κόσμο σ’ ένα νέο θαυμαστό. Θα ξεσηκωθούμε απ΄ τους χρυσούς λόφους της Δύσης.
Θα ξεσηκωθούμε από τα ανεμόδαρτα Βορειο-Ανατολικά, όπου οι προπάτορές μας έδωσαν σάρκα και οστά στην επανάσταση.
Θα ξεσηκωθούμε από τις παραλίμνιες πόλεις των Μεσοδυτικών Πολιτειών.
Θα ξεσηκωθούμε απ’ τον ηλιόλουστο Νότο.
Σε κάθε άκρη της χώρας μας, σε κάθε γωνιά που αποκαλείται πατρίδα μας,
οι συμπατριώτες μας, τόσο διαφορετικοί και όμορφοι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους.
Κι όταν έλθει η μέρα, θα βγούμε απ’ τη σκιά φλεγόμενοι κι ατρόμητοι. Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε. Γιατί το φως υπάρχει πάντα. Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε. Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως.»
Διαβάστε όλες τις Lifestyle ειδήσεις
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
