Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον αιφνίδιο χαμό του Νίκου Γιγουρτάκη, η Ειρήνη Λάσπα, η τελευταία του σύντροφος και ο τελευταίος άνθρωπος που τον είδε ζωντανό, ανοίγει την καρδιά της πρώτη φορά, και μιλά για την βραδιά που της «έφυγε», αλλά και για το πώς είναι η ζωή της από τότε.
Το κακό, έγινε στις 12 Οκτωβρίου του 2011. Ωστόσο όπως λέει η 23χρονη κοπέλα, «η ψυχή μου, η σκέψη μου, έχουν μείνει εκεί».
Τι θυμάται από το τελευταίο βράδυ του Νίκου;
«Τα πάντα. Το ζω κάθε μέρα. Στο μπάνιο μου, την ώρα που τρώω, την ώρα που οδηγώ. Είχαμε τσακωθεί θυμάμαι, όπως άλλωστε συνέβαινε συχνά. Είχαμε μια σχέση παθιασμένη. Στα άκρα. Αρρωστημένη. Με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου διαμαρτυρήθηκε ότι δεν αισθανόταν καλά. Με κάλεσε ξανά και μου είπε ότι έχει αρρυθμίες, πόνο στην πλάτη και τσιμπήματα στο στήθος. Πήρα το αυτοκίνητο και σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Όταν άνοιξε την πόρτα και τον είδα ήταν χλωμός και φαινόταν ταλαιπωρημένος. Του ζήτησα να πάμε σε γιατρό αλλά δεν δέχτηκε. Θεώρησε ότι ήταν άλλη μια κρίση. Πέσαμε για ύπνο στις 06:00 το πρωί».
Κάποια στιγμή όπως λέει, «άκουσα μέσα στον ύπνο μου ήχους. Ξύπνησα και τον είδα στην άκρη του κρεβατιού, διπλωμένο, να βγάζει αφρούς από το στόμα. Έβαλα το χέρι μου και προσπάθησα να του επαναφέρω τη γλώσσα που είχε γυρίσει. Του μιλούσα».
Και προσθέτει: «Κάλεσα παράλληλα το 166. Το ασθενοφόρο, ενώ υπήρχε στη Βούλα διαθέσιμο, έφτασε σε 20 λεπτά. Λίγο πριν φτάσουν οι διασώστες, ο Νίκος είχε ηρεμήσει. Τοποθέτησαν στο σώμα του το μηχάνημα ανάνηψης. Η φωνή του ενός “δεν ανταποκρίνεται” έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό μου».
Πώς ήταν η ζωή της όμως μετά το θάνατο του αγαπημένου της;
«Κλείστηκα στον εαυτό μου. Για περίπου έξι μήνες δεν έβγαινα από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Όλο αυτό το διάστημα βγήκα μόνο τρεις φορές για να πάω σε ένα μέρος που πηγαίναμε μαζί. Εκεί μιλούσα μόνη μου και αισθανόμουν ότι επικοινωνούσαμε».
Μάλιστα αποκαλύπτει, πως αποφάσισε να επισκεφτεί ψυχολόγο:
«Ξεκίνησα και θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Όμως στο τέλος κατάλαβα ότι έχω άμυνες, έχω ψυχή, και σταμάτησα. Και το έκανα διότι αυτά τα χάπια μπορεί να σε οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Αν δεν είχα δίπλα μου την οικογένεια μου σε αυτή την περιπέτεια, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να είχα κάνει».
Σήμερα, έχει κόψει όπως λέει την επικοινωνία με τους γονείς του Νίκου:
«Αποφασίσαμε από κοινού να το σταματήσουμε, γιατί ήταν επίπονο. Τόσο για εμένα, όσο και για εκείνους».
Ωστόσο, ποτέ δεν θα ξεχάσει τον αγαπημένο της:
«Έχω ρούχα του, αντικείμενα που χρησιμο��οιούσε, και έχω χτυπήσει στο κορμί μου το όνομα του. θα τον κουβαλάω πάντα μέσα μου. Κάποιες φορές, όταν αισθάνομαι την ανάγκη να τον έχω δίπλα μου, αγκαλιάζω τα ρούχα του και κοιμάμαι αγκαλιά μαζί τους. Είναι λυτρωτικό».
Ένα χρόνο μετά δεν έχει προχωρήσει τη ζωή της:
«Δεν έχω κάνει τίποτε. Δεν έχω διάθεση για τίποτε. Είμαι άδεια».
Όσο για το ποια είναι τα όνειρα της για το μέλλον;
«Το μόνο θετικό είναι πως έχω αποφασίσει φέτος να τελειώσω τις σπουδές μου και να κάνω πρακτική στη δουλειά μου».
