Tα ανείπωτα της σιωπής, τα λάθη , το κυνήγι με το χρόνο και το σημείο τομής. Αμέτρητοι έρωτες θυσιάστηκαν στον λαβύρινθο της ανασφάλειας. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις, όταν είδα το έργο της Μαρθίλιας Σβάρνα.
Ταξίδι Από Τη Φιλία Στον Έρωτα
Η Κάρολ, μία παθιασμένη μικρή επαναστάτρια από την Αγγλία γνώρισε τον ανήσυχο Μπράιαν τη δεκαετία του ‘60 στις ΗΠΑ. Ήταν η εποχή της αμφισβήτησης, της απελευθερωτικής ζωντάνιας, της μεγάλης κοινωνικής και πολιτιστικής αναταραχής. Το ίντερνετ δεν υπήρχε καν σαν ιδέα.
«Συνένοχοι» Στην Επιβίωση Και Τη Σιωπή
Οι δύο καλλιτέχνες ζούσαν μαζί σε ένα υπόγειο στη Νέα Υόρκη. Με δυσκολία έβγαζαν το ενοίκιό τους. Είχαν όμως τα χρώματά τους, τα πινέλα τους, το ταλέντο τους. Είχαν ο ένας τον άλλον. Άλλωστε, η μικρή ζωγράφος συνήθιζε να λέει πως η οικογένεια της ήταν εκείνος. Διέγραψε από το αγριεμένο της μυαλό τους γονείς της όταν προσπάθησαν να την αποτρέψουν από το να κυνηγήσει τα όνειρά της στην άλλη άκρη του κόσμου. Εκεί γνώρισε την αγάπη, τη φροντίδα και τη στοργή. Επάνω στον καμβά οι δύο παθιασμένοι νέοι εξομολογούνταν τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους. Σκέψεις που δεν τολμούσαν να πουν καν στον εαυτό τους. Καθημερινά έπαιζαν κρυφτό με τα συναισθήματά τους. Δεν επέτρεπαν στο απρόβλεπτο της ψυχής τους να ξεφαντώσει. Δεν όρθωσαν ποτέ το ανάστημά τους. Έγιναν όμηροι του φόβου της απόρριψης. Άλλωστε εκείνοι έλεγαν πως είναι δύο καλοί φίλοι.
Πορτραίτο Μιας Κοινωνίας
Ο Μπράιαν διψούσε για περιπέτεια. Θάβοντας μέσα του το πιο φλογερό του «θέλω» ακολούθησε το «κοινωνικό γίγνεσθαι». Έπρεπε να πετύχει, θυσιάζοντας όμως την Κάρολ. Την άφησε μόνη, πίσω σε ένα δωμάτιο στοιχειωμένο από τις αναμνήσεις τους. Εκείνος προσπάθησε να γίνει διάσημος ακολουθώντας μία κριτικό τέχνης στο Παρίσι. Η φήμη του πέρασε τα σύνορα, όχι όμως για το ταλέντο του. Η άσωτη ζωή του, η αδυναμία του στο αλκόολ και τα ναρκωτικά έγινε πρώτο θέμα στις φυλλάδες. Η Κάρολ διάβαζε τα «νέα» του και γέμιζε από απελπισία. Ο χρόνος έγινε εχθρός των δύο νέων. Οι λέξεις τους έσταζαν πόνο. Πείσμωναν ο ένας τον άλλον περιγράφοντας με καμάρι το πώς ξόδευαν τα βράδια τους σε ξένα και αδιάφορα κορμιά. 59 χρόνια μετά το συγκεκριμένο πορτραίτο δεν άλλαξε ριζικά για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τόσο Κοντά… Τόσο Μακριά…
«Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι, πάντα από μακριά να σ’ αγαπώ…», έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στην αγαπημένη του Μαρώ… Η Κάρολ και ο Μπράιαν συνήθισαν να αγαπούν ο ένας τον άλλον από μακριά κι ας ήταν τόσο κοντά, χαμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Η ανυπότακτη νιότη τους γέμισε με την ψευδαίσθηση πως το αύριο θα τους περιμένει. Όσο εκείνοι αρνιόντουσαν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Το Σημείο Τομής, ήταν η αρχή του τέλους ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Η μάχη με τον χρόνο ήταν τελικά άνιση.
