Tου Γ.Α.Δ.
To come back του Γιώργου Παπανδρέου στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής, αν και ποτέ δεν αποχώρησε εντελώς από αυτό με την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του ΚΙΔΗΣΟ, προκάλεσε διαφορετικά συναισθήματα. Άλλοι φίλοι και πολιτικοί αντίπαλοι το είδαν με μεγάλο ενδιαφέρον, άλλοι με ανησυχία, ενώ δεν ήταν και λίγοι αυτοί στους οποίους «ξύπνησε» παλαιότερες κομματικές ή και εσωκομματικές διαμάχες. Δεν ήταν λίγοι επίσης όσοι θυμήθηκαν το Καστελόριζο και το «διάγγελμα» με το οποίο η Ελλάδα μπήκε στο πρώτο από τα μνημόνια.
Κατέθεσε την υποψηφιότητά του ο Γ. Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛ με 20.000 υπογραφές
Κακά τα ψέματα, με την τραυματική αυτή περίοδο ο πρώην πρωθυπουργός είναι ταυτισμένος. Η αλληλουχία μιας σειράς γεγονότων, από το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» ως σύνθημα – «αντίδοτο» στην αναγκαστική λιτότητα που επαγγελλόταν ο Κώστας Καραμανλής, μέχρι τις… αυξήσεις που έδωσε στο Δημόσιο αμέσως μετά την εκλογή του, για να περικόψει στη συνέχεια μισθούς και να καταργήσει τον 13ο και 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους, το δημοψήφισμα που ανακοίνωσε στη Γαλλία και το πήρε πίσω, η ψήφος εμπιστοσύνης που ζήτησε προκειμένου να… παραιτηθεί την επόμενη μέρα (κατά παγκόσμια πρωτοτυπία), συνθέτουν ένα σκηνικό αντιφατικό για το πέρασμά του για δύο χρόνια από το Μέγαρο Μαξίμου, και για το τι προηγήθηκε και για το τι ακολούθησε.
Παπανδρέου: Θα είμαι υποψήφιος για την ηγεσία - Χρειαζόμαστε μια νέα Αλλαγή
Χαμηλών τόνων ο ίδιος, είχε την ατυχία να ακολουθείται από το πιο «σκληρό» κομμάτι του Κινήματος, που τον έβλεπε ως συνεχιστή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή άλλωστε είναι και η κυριότερη αντίφαση η οποία εξηγεί και πολλές από τις άλλες. Γιατί αν και ο πατέρας του προέβη σε ιδεολογική «πατροκτονία», σε σχέση με τον παππού του Γεώργιο Παπανδρέου, ο Γιώργος ήταν «λίγο από όλα». Μεταρρυθμιστής αλλά όχι τόσο που να τολμήσει να ψηφίσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αξιολόγηση, σοσιαλιστής, αλλά όχι τόσο που να θυμίζει παλιό ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας.
Ο Παπανδρέου, η επιστροφή από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο αντιδεξιός πόλος
Για το πώς θα επηρεάσει τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που εκλεγεί αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, οι απόψεις ή καλύτερα οι προσδοκίες διίστανται. Για την Πειραιώς, ο Παπανδρέου θα «κόψει» με το «καλημέρα 2-3 ποσοστιαίες μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις με αυξητική προοπτική, δημιουργώντας ρεύμα επανάκαμψης στο πρώην ΠΑΣΟΚ από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.
Για την Κουμουνδούρου, θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός «αντιδεξιού» πόλου και από εκεί που ο κ. Μητσοτάκης είχε να αντιμετωπίσει στο προσκήνιο τη σκληρή κριτική του Α. Τσίπρα θα έχει και αυτή του Γ. Παπανδρέου. Αργότερα δε μπορεί να είναι ένας κυβερνητικός εταίρος, στην περίπτωση που η ΝΔ δεν κερδίσει την αυτοδυναμία.
Ο Παπανδρέου ανακοίνωσε στη Γεννηματά ότι κατεβαίνει υποψήφιος!
Τα σενάρια και οι αντιφάσεις
Το παράξενο είναι, με τις αντιφάσεις να συνεχίζονται και σε αυτήν την περίπτωση, ότι ισχύουν ως σενάρια και τα δύο. Σίγουρα ο Παπανδρέου θα δημιουργήσει αρχικά τουλάχιστον μια δυναμική επιστροφής παλαιών ψηφοφόρων ή και στελεχών του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πόσο θα διαρκέσει είναι όμως άγνωστο, ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι στο παρελθόν είχε μείνει εκτός Βουλής με ποσοστό κάτω του 3%. Αν όντως έχει διάρκεια μία τέτοια τάση, τα δεδομένα πράγματι αλλάζουν και ο «αντιδεξιός» Γιώργος θα χαρίσει στη ΝΔ ένα «μαξιλάρι» ασφαλείας.
Αλλά ισχύει και το δεύτερο: Όντως με τον Γ. Παπανδρέου αρχηγό θα υπάρχει ένας ισχυρός πόλος απέναντι στη ΝΔ, με τη δυναμική που ενδέχεται να αποκτήσει και με όποιες προοπτικές δημιουργήσει. Από την άλλη όμως είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι ένας ψηφοφόρος του Α. Λοβέρδου π.χ. θα ψηφίσει εκ νέου ΚΙΝΑΛ με τον Παπανδρέου αρχηγό και δε θα πάει στη ΝΔ, ενώ μια διαδικασία με 6 υποψηφίους αρχικά, έστω κι αν κάποιοι αποσυρθούν στη συνέχεια, μπορεί να δημιουργήσει εσωκομματικές πληγές που σε ένα κόμμα με δύναμη κάτω από 10% μπορεί να μην επουλωθούν ποτέ.
Όλα αυτά όμως είναι προς το παρόν σχέδια επί χάρτου. Και το γνωμικό πως «όταν κάποιος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει» ισχύει μερικές φορές και στην πολιτική...
