O Γιάννης Κατσαρής, φωτογράφος και σχεδιαστής φωτισμών στο επάγγελμα, είναι από τους Έλληνες καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό διαπρέποντας!
Η φωτογραφική του δουλειά έχει εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, έχει σχεδιάσει φωτισμούς και video art για θέατρο και όπερα στην Αγγλία στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του εξωτερικού.
Ταυτόχρονα ως φωτογράφος με έδρα το Λονδίνο, συνεργάζεται με διεθνή περιοδικά, διαφημιστικά γραφεία και εταιρείες παραγωγής. Το 2017, συγκεράζοντας τη φωτογραφική του εμπειρία στη δημιουργία πορτραίτων με την τεχνογνωσία από τον χώρο των φωτισμών και του θεάτρου, εγκαινίασε το Studio Katsaris επικεντρώνοντας στη φωτογράφιση headshot ηθοποιών και καλλιτεχνών.
O Γιάννης Κατσαρής
Γιάννη σε ποια ηλικία αποφάσισες να φύγεις από την Ελλάδα και τι ήταν αυτό που σε έκανε να το τολμήσεις;
«Έφυγα από την Ελλάδα το 2003, σε ηλικία 24 χρονών, όταν μου έγινε πρόταση να δουλέψω στο φωτογραφικό στούντιο Astrazioni Fotografia (www.astrazioni.it) στην Πίζα (Ιταλία). Είχα ήδη ολοκληρώσει την πρακτική μου (internship) με την υποτροφία Leonardo Da Vinci στο ίδιο στούντιο την προηγούμενη χρονιά, και ο ιδιοκτήτης και φωτογράφος του στούντιο μου πρότεινε να επιστρέψω πλέον ως μόνιμος βοηθός του μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου. Το μικρόβιο της επαγγελματικής καριέρας στο εξωτερικό μού μπήκε όμως νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Βουδαπέστη, σπουδάζοντας στο Moholy-Nagy University of Art and Design με την υποτροφία Erasmus».
Μίλησε μας για τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα στο εξωτερικό.
«Η πορεία μου στο εξωτερικό άρχισε στην Ιταλία σαν βοηθός φωτογράφου δίπλα σε ένα ταλαντούχο φωτογράφο το Maurizio Panicucci – τον πρώτο μου μέντορα και δάσκαλο σε επαγγελματικό περιβάλλον. O Maurizio μού έμαθε τα περισσότερα μυστικά της χρήσης του φωτός, το βασικό εργαλείο της δουλειάς ενός φωτογράφου. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να είμαι «στουντιακός» φωτογράφος, αλλά η καθημερινή επαφή με τις φωτιστικές προκλήσεις και οι λύσεις αυτών μου προσέφεραν τόση ευχαρίστηση όση αυτή που παίρνεις όταν λύνεις ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα. Καθώς οι περισσότεροι πελάτες ήταν βιομηχανίες επίπλων, το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς εμπεριείχε κατασκευή, φωτισμούς και φωτογράφιση μεγάλων σκηνικών ώστε να μοιάζουν αληθοφανή. Οι φωτογραφίσεις τότε γινόντουσαν με φιλμ σε μεγάλο φορμάτ, οπότε όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια πριν το τελικό κλίκ, που ήταν μόνο το 1/100 της δουλειάς. Μέσα σε δύο χρόνια αναλάμβανα πελάτες αποκλειστικά και είχα δύο βοηθούς στην διάθεσή μου.
Οι πιο βαθιές προσωπικές μου ανησυχίες όμως έκλιναν προς το φωτορεπορτάζ και ύστερα από δύο χρόνια αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για την υποτροφία του ΙΚΥ για περαιτέρω σπουδές στο εξωτερικό. Αφού πέρασα επιτυχώς, ήρθα στο Λονδίνο το 2005 πλέον για να κάνω το Master in Photojournalism στο Πανεπιστήμιο του Westminster».
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Ναταλία Κατσού στο star.gr - Από τη Νομική... επιτυχημένη σκηνοθέτης και ποιήτρια στο Λονδίνο!
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες;
«Όταν ξεκινάς να δουλεύεις οπουδήποτε σαν ελεύθερος επαγγελματίας, νομίζω ότι δεν παίζει κανένα ρόλο σε ποιά χώρα είσαι. Φυσικά η έναρξη επαγγέλματος σε διαδικαστικό επίπεδο μπορεί να διαφέρει από τόπο σε τόπο ως προς τη γραφειοκρατία ή άλλους τεχνικούς παράγοντες, αλλά σε οποιοδήποτε δημιουργικό τομέα, αυτό που εν τέλει κρίνεται είναι η αυθεντικότητα της δουλειάς και η ικανότητα του δημιουργού να καλλιεργεί επαφές που εμπνέουν εμπιστοσύνη και αξιοπιστία και να τις διατηρεί σε βάθος χρόνου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα σα νέος επαγγελματίας αλλά δεν νομίζω ότι θα είχε μεγάλη διαφορά αν έμενα Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα από άποψη προσωπικής φιλοσοφίας».
Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που παίρνω από τη ζωή και την εργασία μου στο Λονδίνο είναι η επαφή με τα διεθνή καλλιτεχνικά δρώμενα και η συναναστροφή με ανθρώπους με αξιοθαύμαστη καλλιτεχνική πορεία. Αυτό συμβάλει σε μια δημιουργική καλλιέργεια που χρειάζεται κόπος για να αποκτηθεί. Στο Λονδίνο αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι συνέχεια σε εγρήγορση, μυαλού και σώματος, την οποία πρέπει να μάθεις να την τιθασεύεις γιατί μπορεί να σε παρασύρει εκτός πορείας – μπορεί βέβαια και να σε ξαφνιάσει, ανοίγοντας νέους ορίζοντες. Αυτή η δυαδική υφή απαιτεί έντονη προσωπική προσπάθεια που μπορεί να είναι εξοντωτική κατά καιρούς, αλλά εν τέλει ανταμείβεται.
Πιστεύεις πως στην Ελλάδα θα είχες τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια επαγγελματική εξέλιξη;
«Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η προσωπική μου επαγγελματική πορεία είναι λίγο ανορθόδοξη. Ίσως έχει να κάνει με την έμφυτη περιέργειά μου για διαφορετικούς καλλιτεχνικούς τομείς. Στο Λονδίνο με τράβηξε πολύ ο κόσμος του θεάτρου και ασχολήθηκα επαγγελματικά με τους φωτισμούς από το 2010 μέχρι σήμερα, όπου κι επιστρέφω αποκλειστικά στην φωτογραφία και το βίντεο. Νομίζω ότι δεν θα είχα έρθει σε επαφή με αυτό τον χώρο αν ήμουν στην Ελλάδα, αλλά από την άλλη ίσως να υπήρχε κάτι άλλο που να με ιντρίγκαρε δημιουργικά».
Από την παράσταση Μακμπέθ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλαδος σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή. Video Art και φωτισμοι του Γιάννη Κατσαρη, προτεινόμενος για 1ο Βραβείο Φωτισμών
Τι σε εμπνέει περισσότερο να φωτογραφίζεις;
«Η προσέγγιση μου έχει πάντα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Όταν πρωτοήρθα στο Λονδίνο, εμπνευσμένος από τον πολυπολιτισμικότητα και την ελευθερία της προσωπικής έκφρασης, επεδίωξα να φωτογραφίζω γεγονότα, ανθρώπους και κοινότητες άγνωστα έως τότε σε εμένα και ίσως πιο περιθωριακά, τα οποία και δημοσίευα στην Ελλάδα, ιδίως στο περιοδικό SOUL. Όσο περνάει ο καιρός όμως, η φιλοσοφία μου εξελίσσεται και πιστεύω ότι μπορώ να πραγματεύομαι και να συνδιαλέγομαι δυναμικά με θέματα ανθρώπινα, φωτογραφίζοντας conceptually ακόμα και αντικείμενα».
Από το πρότζεκτ Illusions of Grandeur
Art Car Boot Fair
One Pound Shop
Όταν έρχεσαι στην Ελλάδα μετά από καιρό αντιλαμβάνεσαι να υπάρχει διαφορά στη δημιουργικότητά σου;
«Η απόσταση μού δίνει ίσως το προτέρημα να παρατηρώ με μία πιο αντικειμενική ματιά την ελληνική πραγματικότητα. Εάν δεν έρχομαι για συγκεκριμένους επαγγελματικούς λόγους, φωτογραφίζω κυρίως σε περίοδο διακοπών - συνθήκη που διπλασιάζει την αποστασιοποίηση και την καθαρότητα της ματιάς. Φωτογραφίζω κυρίως με φιλμ σε μεσαίο φορμάτ παραδιδόμενος στην τελετουργία της χρήσης της μηχανής. Αυτές οι εικόνες κάποια στιγμή θα αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο που το μέλλον θα δείξει τι μορφή θα πάρει. Στο Λονδίνο αντίθετα, φωτογραφίζω σε πολύ πιο έντονους ρυθμούς. Ακόμα και τα προσωπικά project θέλουν καλή οργάνωση στην προετοιμασίας αλλά και προοπτική ώστε να αναπτυχθούν σε βάθος χρόνου».
Σχολείο Κύμης, Εύβοια.
Αυτή την περίοδο ασχολείσαι με κάποιο συγκεκριμένο project;
«Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με ένα project που έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό. Επικεντρώνεται στη ζωή του Paul Bradley (aka Moochie the Clown), ενός ιδιαίτερου βρετανού καλλιτέχνη του οποίου η πορεία, τόσο η προσωπική όσο και η επαγγελματική, με έχει εμπνεύσει και με έχει προβληματίσει βαθύτατα. Τον γνώρισα το 2006, μόλις είχε παραιτηθεί από τον Αγγλικό Στρατό - έχοντας υπηρετήσει και στο Αφγανιστάν - και είχε ξεκινήσει την εκπαίδευσή του στο Academy of Circus Arts για να γίνει επαγγελματίας κλόουν. Αυτό ήταν αρκετό για να μου τραβήξει την περιέργεια, ενώ ανακαλύπτοντας ολόκληρο τον απρόσμενο κόσμο του παρελθόντος του, σύντομα μεταμορφώθηκε στα μάτια μου σε ένα μυθιστορηματικό, σχεδόν μυθικό, χαρακτήρα».
Ο Paul με τον γιό του Tomus. Πρωτο βραβείο στην έκθεση The Face of Hope, στα πλαίσια την 25ου Διεθνούς Συνεδρίου για το AIDS, Divani Hotel 2013.
Πες μας μερικά πράγματα για τα πορτρέτα ηθοποιών στην Αθήνα.
«Την περασμένη άνοιξη είχα επιτέλους τη χαρά να βρεθώ στον δικό μου δημιουργικό χώρο και να εγκαινιάσω το Studio Katsaris στο Λονδίνο. Πρόκειται για μια συνειδητή κατεύθυνση στο χώρο των headshots, που αποτελεί μια φυσική προέκταση της μέχρι τώρα μακράς πορείας μου στο πεδίο των πορτραίτων. Τα Headshots είναι το βασικότερο εργαλείο προώθησης ενός ηθοποιού γιατί αυτά είναι που δίνουν την πρώτη εντύπωση της φυσιογνωμίας στους casting directors, τους agents και τους παραγωγούς».
Νίκος Πουρσανίδης
Lydia Lane
