Η πολιτική πόλωση μπορεί να μπλοκάρει την καθαρή αποτύπωση των γεγονότων στα μάτια των πολιτών και να αποπροσανατολίσει από δυσάρεστες αλήθειες όπως ακριβώς ένας πολωτικός φακός μπορεί να μπλοκάρει το έντονο φως καθώς τον διαπερνά.
Και η πολιτική πόλωση που επιχείρησε να προκαλέσει ο Αλέξης Τσίπρας στο δρόμο για τις εκλογές είναι μια προσπάθεια να βάλει στην πολιτική επικαιρότητα ένα είδος ροζ πολωτικών γυαλιών που θα παραμορφώσουν την εικόνα της πραγματικότητας.
Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελε να αποφύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης γιατί το δικό του σχέδιο είναι να αξιολογηθεί από τους πολίτες το κυβερνητικό έργο, να αποτιμηθούν λάθη και σωστά της διακυβέρνησης του - εν μέσω πολλαπλών κρίσεων που προήλθαν από το εξωτερικό - και να γίνει σύγκριση με την προηγούμενη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ που είχε στο επίκεντρο της μια κρίση η οποία δεν ήταν εξωγενής αλλά προήλθε από αποφάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Σίγουρα η προπαγάνδα ήταν και θα συνεχίσει να είναι εργαλείο της πολιτικής επικοινωνίας αλλά όσο πιο σκληρή και κυνική είναι τόσο λιγότερο πετυχαίνει τον στόχο της.
Το σχέδιο του κ. Τσίπρα μοιάζει λογικό και αναμενόμενο με βάση την πολιτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόταση δυσπιστίας και ας απορριφθεί.
Αποχώρηση από τις ψηφοφορίες της Βουλής – μόνο από τις ψηφοφορίες για να μπορεί να έχει πολιτικό λόγο στο Κοινοβούλιο - κι ύστερα έναρξη ανοιχτών πολιτικών συγκεντρώσεων. Θα δείξει το αν θα επιχειρηθεί και μια πιο ακτιβίστικη δράση.
Ο Πρωθυπουργός στρατηγικά αντιτάσσει τη συνέχιση του κυβερνητικού έργου ως την τελευταία μέρα. Με αποφάσεις στήριξης της κοινωνίας όπως οι αυξήσεις στους συνταξιούχους και στον κατώτατο μισθό, τα αναδρομικά των επικουρικών και το μάρκετ πας, η επερχόμενη επιταγή ακρίβειας για το Πάσχα και τελικά η προκήρυξη των εκλογών - που αναμένεται τις επόμενες ημέρες - για να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο.
Είναι η στρατηγική του ισχυρού που έχει το πλεονέκτημα και θέλει καθαρό ουρανό για να υλοποιήσει το σχέδιο του και να τερματίσει πρώτος και με διαφορά στο νήμα των εκλογών της απλής αναλογικής.
Στον αντίποδα ο Α. Τσίπρας θέλει όσο περισσότερη αναταραχή γίνεται μήπως και ανακατευτεί η πολιτική τράπουλα και καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο του. Ξέρει ότι οι έρευνες του δίνουν 26%-27% ενώ στην ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη δίνουν 33%-34%. Και θέλει όσο μπορεί να ανεβάσει τα ποσοστά του γιατί διαφορετικά μετα τις εκλογές της απλής αναλογικής δεν θα έχει αφήγημα για να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους στις δεύτερες κάλπες. Τι να πει στον κόσμο για να τον ψηφίσει όταν δεν έχει πιάσει καν το 30%;
Με την τακτική της πόλωσης όμως συσπειρώνει και τη ΝΔ και σίγουρα αυτό ευνοεί τον Κ. Μητσοτάκη γιατί μετα τις εκλογές της απλής αναλογικής θα μπορεί κάλλιστα - με τα αποτελέσματα που του δίνουν οι έρευνες - να ισχυριστεί ότι η αυτοδυναμία είναι και αναγκαία και εφικτή.
Δεν είναι ψυχολογικό το ζήτημα, είναι καθαρά πολιτικό. Όταν δεν υπάρχουν επιχειρήματα τότε επιστρατεύεται η επίκληση στο συναίσθημα και ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι αποδίδει η τέχνη της παραγωγής και της αναπαραγωγής μίσους και οργής στην βάση της κοινωνίας.
Το 2015 και το 2019 πριν τις εκλογές. Στα γεγονότα του 2008 όταν δήθεν αγανακτισμένοι νέοι έσπαγαν την Αθήνα αλλά και το 2012 στην πλατεία των "αγανακτισμένων".
Και τώρα ξαναβλέπουμε τον πολιτικό λόγο του μίσους και του τυφλού φανατισμού να επιστρατεύεται για να ξεχαστούν τα νταούλια, το αχρείαστο μνημόνιο, η υπερφορολόγηση και οι κλειστές τράπεζες και για να αποσιωπηθεί η πλήρης απουσία ορθολογικών και στοιχειοθετημένων προτάσεων για την διακυβέρνηση της επόμενης τετραετίας.
Όμως οι εκλογές του 2019 έφεραν μια σημαντική μεταβολή. Αλλάζοντας τα κριτήρια των εκλογικών αναμετρήσεων. Η συντριπτική επικράτηση του πολιτικού ορθολογισμού σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες εξωγενείς κρίσεις και κυρίως η νέα πολιτική κουλτούρα της λήψης αποφάσεων με βάση «δεδομένα» κι όχι απλά με ψηφοθηρικά κριτήρια εμπέδωσαν κι ένα νέο αξιολογικό πλαίσιο στην κοινωνική βάση.
Η οδός της πόλωσης και οι τακτικές του «σκληρού ροκ» δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε και να αποδώσουν όπως γινόταν στο παρελθόν.
Οι κριτές έγιναν πιο αυστηροί και πιο ρεαλιστές.
Δεν παίζουν ζάρια την ώρα που ψηφίζουν.
Άρα ο δρόμος της πόλωσης για την αξιωματική αντιπολίτευση κινδυνεύει να γίνει ένας αδιέξοδος δρόμος. Και να χρεωθεί ότι δεν άλλαξε, δεν πείθει, δε γεννά νέα ελπίδα.
Είναι όμως κι ένα πλήγμα στη δημοκρατική λειτουργία της δημόσιας σφαίρας. Γιατί η κυβέρνηση δεν δέχεται πραγματική πολιτική πίεση για να διορθώσει κι εκείνη τα λάθη της. Αυτά χάνονται μέσα στη σκόνη που σηκώνει η πολιτική πόλωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία επιχειρεί να ισοπεδώσει τα πάντα και να εμφανίσει μια εικόνα καταστροφής.
Παραβλέποντας ότι πολλές ευρωπαϊκές αποφάσεις πάρθηκαν με πρόταση και πίεση της Ελλάδας, ότι έπεσαν 60 δίς σε μέτρα στήριξης στην αγορά και στους πολίτες, ότι η χώρα απέκτησε ισχυρότερα διεθνή ερείσματα και αναβάθμισε από κάθε άποψη την θέση της απέναντι στην Τουρκία.
Όσο όλα αυτά δεν αναγνωρίζονται, η κριτική δεν είναι ρεαλιστική και δεν πιάνει τόπο. Κι όσο η αξιωματική αντιπολίτευση μένει πίσω σε ποσοστά τόσο η ηγεσία της σκληραίνει την πολιτική της στάση. Οπότε, δυστυχώς, έτσι θα πάμε μέχρι τις εκλογές. Έτσι θα πάμε και ως τις δεύτερες κάλπες.
Θα υποστούμε την βάσανο της πολιτικής τοξικότητας. Κι ας ξέρουν όλοι ότι δεν είναι αυτό που θα κρίνει τελικά τις εκλογές.
Οι εκλογές θα κριθούν από το ποιος θα παρουσιάσει ένα συγκροτημένο σχέδιο για την Ελλάδα. Για την κοινωνία, την οικονομία και τα εθνικά μας θέματα.
Ποιος θα πείσει ότι μπορεί να εξασφαλίσει στον Έλληνα πολίτη ότι θα παραμείνει αξιοπρεπής και με προοπτικές στο εσωτερικό αλλά και περήφανος στο εξωτερικό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό είναι το δίλημμα των εκλογών. Τα «γαλάζια» και τα «ροζ» γυαλιά δεν θα βοηθήσουν τελικά κανέναν. Ούτε τους δυο μονομάχους ούτε και τους πολίτες που καλούνται να επιλέξουν έναν από τους δύο.
* Ο Πέτρος Μποτσαράκος είναι Αρχισυντάκτης πολιτικού στο Star Channel
