Απ’ όταν ήμουν παιδί άκουγα τις φράσεις από τη γιαγιά μου πως «το κακό μου το κεφάλι, μ’ έφερε σ’ αυτό το χάλι» και «τη μοίρα του ανθρώπου την ορίζει ο χαρακτήρας του».
Ποτέ δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσε, παρά μόνο όταν είδα πραγματικά έναν υπερόπτη άνθρωπο να πληρώνει πραγματικά.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Παλαιότερα έκανα παρέα με μία κοπέλα που θα την ονομάσω Φ.
Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς- Οι δύο ερωτήσεις που φέρνουν σε δύσκολη θέση τις γυναίκες
Ο μπαμπάς της είχε ένα μεγάλο εργοστάσιο(σ. σ: δεν μπορώ να αναφέρω τι), και η Φ συνήθιζε να πηγαίνει εκεί καθώς κάποια στιγμή θα περνούσε στα χέρια της και έπρεπε να ξέρει τι γινόταν.
Μία φορά πήγα μαζί της, όταν χωρίς λόγο πρόσβαλλε μία γυναίκα γύρω στα πενήντα μπροστά σε άλλους χωρίς να έχει κάνει κάτι ιδιαίτερα σοβαρό, ενώ στο τέλος της είπε «αν στραβώσω κι άλλο, τα παιδιά σου θα πεινάσουν».
Όταν μείναμε μόνες μας, προφανώς επειδή είδε πως αναστατώθηκα δικαιολογήθηκε λέγοντας: «Έτσι το κάνω επειδή πρέπει να με φοβούνται». Δεν είπα τίποτα. Δεν ξαναπήγα μαζί της στο εργοστάσιο όμως μάθαινε και από τρίτη φίλη πως συμπεριφέρονταν στους εργαζομένους με απαράδεκτο τρόπο.
Τα χρόνια πέρασαν και σταματήσαμε να κάνουμε παρέα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά χαθήκαμε…
Πριν από μερικά χρόνια συνάντησα στο δρόμο την άλλη φίλη, και τη ρώτησα για τη Φ «Α δε τα μαθες;» μου είπε.
«Ο μπαμπάς της είχε προβλήματα υγείας και η Φ ανέλαβε ολοκληρωτικά το εργοστάσιο. Τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν χάλια γιατί συνέπεσε και η οικονομική κρίση μαζί. Κάποια στιγμή δεν μπορούσε να πληρώνει τόσο πολύ κόσμο και το προσωπικό αρνήθηκε να δουλέψει χωρίς χρήματα για να σώσει το εργοστάσιο.. Η Φ αναγκάστηκε να ψάξει δουλειά όμως βρήκε κλειστές πόρτες…».
Δεν ήξερα τι να πω. «Όχι φυσικά και δε χάρηκα» αλλά μούδιασα ολόκληρη όταν κατάλαβα πως «η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές».
«Ίσως αν η συμπεριφορά της ήταν καλή, οι εργαζόμενοι να φιλοτιμούνταν να δούλευαν κάποιες ώρες τσάμπα και κάτι να γινόταν».
