Όταν το τηλέφωνο μου χτύπησε το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου για να μου πει κοινός φίλος ότι «ο μικρός είναι σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική», «κατοικοέδρευσε» στο κεφάλι μου για ημέρες ένα γνώριμο σφίξιμο και στα αφτιά ένα βουητό, παρόμοιο με αυτό του parking assistant που πάει να συγκρουστεί με το πίσω αυτοκίνητο!
Γνώριμο γιατί στη μία από τις πολύ δύσκολες στιγμές μου, ο Αναστάσης ήταν εκεί για να μου σταθεί. Δε χρειάστηκε να το κάνει γιατί τότε τον θεωρούσα πολύ μικρό και πολύ «πρόσφατο» στη ζωή μου, αφού μόλις λίγες εβδομάδες πριν είχε έρθει για πρακτική εξάσκηση στο site όπου είχα την αρχισυνταξία.
Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του δασκάλου -πόσο μάλλον του μέντορα!- , έτσι ο Αναστάσιος Ευάγγελος Δαφνής (που αργότερα αποκαλούσα «Τάσο» για πλάκα και δεν του άρεσε καθόλου!) βρέθηκε στους «κόλπους» της αποκαλούμενης lifestyle δημοσιογραφίας.
Μέσα σε λίγα 24ωρα είχα στα χέρια μου ένα σωστό «μαμούνι», πρόθυμο να δουλέψει με όλη του την ψυχή και να τα καταφέρει στον χώρο. Ο «μικρός» ήταν εκεί για να μαθαίνει και να παράγει κι ας του άρεσε η καλοπέραση, τα ταξίδια και η Μύκονος για την οποία είχε φάει τόσο «κράξιμο»! Κι ας ήταν οι μισθοί… μνημονιακοί και οι συνθήκες εργασίας διόλου ιδανικές.
Επαγγελματικά συνυπάρξαμε περίπου ενάμιση χρόνο… ήταν από αυτές τις συνεργασίες όπου ένα βλέμμα αρκούσε για να συνεννοηθείς. Οι διαφωνίες μας; Άπειρες! Ωστόσο πάντα ήξερα ότι είχε μια εκτίμηση στο πρόσωπό μου κι εγώ μια αδυναμία.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η ατάκα: «Σιγά εσύ!» που ξεστόμιζε για πλάκα σε όσους του έλεγαν κάτι υπερβολικό, με έκανε να γελάσω. Η ειρωνεία είναι ότι εκείνος βιάστηκε να «φύγει» μακριά μας πολύ, πολύ γρήγορα. Μόλις λίγες ημέρες μετά τα τριακοστά του γενέθλια κι αυτό από μια τυπική οδοντιατρική πράξη που δεν πήγε καλά εν έτει… 2020!
Αναστάσης Δαφνής:Συγκινεί η οικογένεια του δημοσιογράφου για τον θάνατό του
Κι ενώ οι προσευχές και οι σκέψεις όλων μας ήταν μαζί του αυτό το διάστημα. Κι ενώ ελπίζαμε ότι κάτι θα αλλάξει κι ο Αναστάσης με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι θα μας πειράζει και πάλι με τα αστεία του, το σουρεαλιστικό αυτό παραμύθι που κράτησε 77 ημέρες εν μέσω κορωνοϊού, έλαβε τέλος στις 16 Μαΐου. Ο οργανισμός του δεν άντεξε τα απανωτά χειρουργεία κι όλη αυτή την ταλαιπωρία. Μια… μόλυνση που επηρέασε τόσες πολλές καρδιές και προκάλεσε πολύ πόνο!
Ένα χαμογελαστό αγόρι που ήρθε για να τα ζήσει όλα… πολύ κι ας βρέθηκε στη Γη για τόσο λίγο.
Μερικές φορές οι σκέψεις, τα λόγια, τα… emoticons είναι πολύ λίγα για να εκφράσεις όσα νιώθεις. Μόνο ένα «αχ!»
Υ.Γ. Χρυσάνθη σε ευχαριστούμε πολύ για όλα!
