Όταν τη Μεγάλη Παρασκευή που πέρασε σε ενορία της Αττικής ακούσαμε έναν θόρυβο σαν σφύριγμα κατά την περιφορά του Επιταφίου κι ένα αντικείμενο (που αποδείχθηκε ότι ήταν βαρελότο) να πέφτει στα πόδια της 12χρονης κόρης μου, θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό και ότι ήμασταν άτυχοι που μας συνέβη μια τέτοια «λαχτάρα» σε μέρα περισυλλογής και προσευχής.
Ήμασταν και τυχεροί όμως, καθώς η κόρη μου και οι υπόλοιποι που βρισκόμασταν δίπλα της προλάβαμε να απομακρυνθούμε στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι την έκρηξη. Έτσι, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, με εξαίρεση ένα «βουητό» που συνόδευε για αρκετά λεπτά τα αφτιά μας. Συλλογίζομαι με τρόμο όμως τι θα είχε συμβεί π.χ. αν το βαρελότο είχε πέσει μέσα σε κάποιο από τα πολλά καροτσάκια με βρέφη, με τα οποία οι γονείς συνόδευαν την περιφορά…
Το γεγονός ότι κάποιος διέκοψε μια από τις κατανυκτικότερες στιγμές της Ορθοδοξίας, την κηδεία του σταυρωμένου Χριστού, με… εκρήξεις, έδειχνε ότι επρόκειτο για κάποιον ανεγκέφαλο νεαρό, που έβρισκε την ευκαιρία να εκδηλώσει τον καταπιεσμένο χουλιγκανισμό του.
Στην πραγματικότητα όμως, σε αυτόν τον χουλιγκανισμό ρέπει σε μεγάλο μέρος της η ελληνική κοινωνία, σε όλα τα σημεία του γεωγραφικού ορίζοντα, υπό το άλλοθι του «εθίμου». Ποιο «έθιμο» όμως μπορεί να υπαγορεύει την απώλεια ανθρώπινων ζωών ή τους ακρωτηριασμούς και τους πάσης φύσεως σοβαρούς τραυματισμούς κατά τις ημέρες του Πάσχα; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι πριν μερικά χρόνια σκοτώθηκε από βαρελότο κατά την Ακολουθία της Ανάστασης το παιδί του ιερέα στη Δροσιά Χαλκίδας ή τα πολύνεκρα δυστυχήματα με πυροτεχνήματα σε άλλα μέρη; Και πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι στην εποχή του web και των social media έχει ανάγκη κάποιος -και όχι μόνο νεαρός- αναχρονιστικά «έθιμα» για να «ξεσπάσει»;
Το ίδιο ισχύει φυσικά και με τις μπαλωθιές. Παρότι μάλιστα στην ίδια την Κρήτη -όπου είχε μετατραπεί σε μάστιγα με πολλά αθώα θύματα- είχε ξεσηκωθεί ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης της κοινής γνώμης, με αποτέλεσμα τον περιορισμό κάπως του φαινομένου των άσκοπων πυροβολισμών, η περίπτωση των Θεσπιών -και παλαιότερα στις Αχαρνές- δείχνει ότι παντού ουσιαστικά μία σφαίρα μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου! Αλλά δε χρειάζεται να είναι φυσικός κάποιος για να γνωρίζει ότι με βάση το νόμο της βαρύτητας η σφαίρα με την οποία στοχεύει τον ουρανό, κάποια στιγμή θα πέσει στη γη και αλίμονο σε όποιον τον πετύχει. Απλώς αδιαφορεί για τις συνέπειες της αφροσύνης του...
Στη βάση όλων αυτών είναι η έλλειψη κοινωνικής παιδείας και η αδυναμία διαμόρφωσης συλλογικής συνυπευθυνότητας, που θα απομονώνει εν τη γενέσει της τέτοια φαινόμενα. Αν υπήρχε κατακραυγή από όσους βρίσκονται στην Εκκλησία κατά την Ανάσταση -ή στην πλατεία ή στη γειτονιά τη μέρα του Πάσχα- για όποιον θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, αμφιβάλλω αν θα το επιχειρούσε κάποιος να ρίξει φωτοβολίδες ή να πυροβολήσει άσκοπα στον αέρα.
Είναι η ίδια η αδυναμία της κοινωνίας να απομονώσει επίσης τον «εξυπνάκια» που παρκάρει στη ράμπα αναπήρων και τον «νταή» που παραβιάζει το stop και εν συνεχεία ζητά τον λόγο, γιατί έτσι του… αρέσει. Και επειδή τα αστυνομικά μέτρα χρήσιμα είναι, αλλά δεν αρκούν από μόνα τους, ας αναλάβει την πρωτοβουλία η ίδια η Εκκλησία, για να σταματήσει η ρίψη βαρελότων στην αναστάσιμη ακολουθία, όπως ας αναλάβουν μια τέτοια προσπάθεια οι Δήμοι για να σταματήσουν τα επικίνδυνα έθιμα -όπως στην περίπτωση της Καλαμάτας- που θέτουν συμμετέχοντες και παρευρισκόμενους σε κίνδυνο.
Φτάνει πια με το «έθιμο» της εθνικής αλληλοεξόντωσης τις ημέρες του Πάσχα, σε συνδυασμό και με την «παράδοση» των τροχαίων δυστυχημάτων.
ΥΓ: Για την ιστορία, την Ακολουθία της Ανάστασης δεν την παρακολουθήσαμε στην ίδια ενορία, αν και το επιθυμούσαμε. Ήταν τέτοιο το σοκ από το βαρελότο στον Επιτάφιο, που «καταφύγαμε» σε άλλη εκκλησία. Όπως γνωρίζουμε, δεν είναι λίγοι όσοι καταφεύγουν σε μοναστήρια ή και παρεκκλήσια, στα οποία τελείται η Ακολουθία της Ανάστασης, για να ξεφύγουν από φωτοβολίδες και βαρελότα…
