Σάλο έχει προκαλέσει στη Γαλλία, αλλά και προβληματισμό στις υπόλοιπες χώρες, το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μακρόν προωθεί στη Γαλλία νομοθετική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία καταργείται η αναφορά στα σχετικά έγγραφα σε πατέρα και μητέρα. Η ορολογία αυτή αντικαθίσταται από τα… «γονέας 1 » και «γονέας 2»!
Ο υποτιθέμενος στόχος, ο οποίος είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν επιτυγχάνεται, είναι η κατάργηση των διακρίσεων εις βάρος ομόφυλων ζευγαριών που έχουν παιδιά, με την αντικατάσταση δύο όρων, του «πατέρα» και της «μητέρας», που υπάρχουν όσο υπάρχει και η ανθρωπότητα.
Ουδείς γνωρίζει αν πίσω από αυτόν τον στόχο η κυβέρνηση της Γαλλίας ήθελε να μεταφέρει αλλού το επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας, όπου παρά το πέρασμα του χρόνου το ζήτημα των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας των «κίτρινων γιλέκων» εξακολουθεί να κυριαρχεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ήδη υπάρχουν αντιδράσεις εις βάρος όλων των κινήσεων που έχουν γίνει στην κατεύθυνση της προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, πέρα από το ότι προκύπτει και πρακτικό πρόβλημα για το ποιος από τους δύο γονείς σε ένα ζευγάρι θα χαρακτηρίζεται «γονέας 1» και ποιος «γονέας 2».
Για ακόμα μία φορά η Πολιτεία (στη συγκεκριμένη περίπτωση η γαλλική) για να υπερκεράσει φαινόμενα διακρίσεων - που ενδεχομένως να υπάρχουν όντως - καταφεύγει σε λογικές που στη βάση τους τις παραδέχονται. Και τελικά το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ένα γενικευμένο κύμα αντίδρασης εις βάρος συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού, την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται έναντι των διακρίσεων.
Είναι γεγονός βέβαια ότι η νομοθεσία πρέπει να συμβαδίζει με τις κοινωνικές εξελίξεις και να προχωρά στη θεσμοθέτηση μέτρων που βάζουν φραγμό σε άμεσες και έμμεσες διακρίσεις του παρελθόντος εις βάρος της ελευθερίας του ατόμου. Όταν αυτό δε γίνεται όμως μέσα σε ένα πλαίσιο λογικής, η αντίδραση προκαλεί αμφισβήτηση και για τα προηγούμενα μέτρα.
Το ακόμη χειρότερο ίσως είναι ότι όλα αυτά αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της Μαρίν Λεπέν, στην οποία δίνουν το δικαίωμα να προβάλλεται όχι σαν υπερασπιστής απωθητικών ακροδεξιών θέσεων, αλλά σαν υπέρμαχος της προάσπισης των «παραδοσιακών αξιών».
Η περίπτωση Εμανουέλ Μακρόν είναι παράλληλα και μία ακόμη περίπτωση όπου αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί να επικαλείσαι το «νέο» για να παράγεις πολιτική ουσίας, μακριά από τις ιδεοληψίες και τις περιχαρακώσεις των "παραδοσιακών" κομμάτων. Για να είμαστε δίκαιοι απομένει χρόνος ακόμη για να κριθεί πολιτικά και ιστορικά το «πείραμα» της Γαλλίας, το οποίο κέρδισε τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας και διεμβόλισε πολιτικά την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Θα είναι άδικο άλλωστε να κριθεί μόνο από αυτό. Αλλά ο συνδυασμός της ακατάσχετης παραγωγής «επικοινωνιακού» προϊόντος με την άνευ ορίων πολιτική ορθότητα, τελικά ενισχύει τον ανορθολογισμό, όπως άλλωστε συνέβη τηρουμένων των αναλογιών και με διαφορετικές αφορμές στις ΗΠΑ, οδηγώντας στο φαινόμενο Τραμπ.
Ίσως αυτό να είναι και το κυριότερο συμπέρασμα, στη μορφή σλόγκαν: «Προσοχή! Η… ακραία πολιτική ορθότητα ενισχύει τα άκρα».
